Perspektywa Harry'ego:

- Cicho! Nie jestem Syriuszem.

- T-to kim jesteś?

- Jego pra pra dziadkiem. - Zatkało mnie.

- Ale musisz mieć jakieś 200 lat!

- Widzisz chłopcze, niektórzy żyją trochę dłużej niż inni.

Dopiero teraz przyjrzałem się mu z bliska. Twarz, uderzająco podobna do mojego ojca chrzestnego, miała dosyć dużo zmarszczek.

- Co tutaj w ogóle robisz? Syriusz mi nigdy o tobie nie opowiadał. - Na język cisnęło mi się pełno pytań, ale postanowiłem zadać tylko trzy.

- Chronię ciebie.

Takiej odpowiedzi się nie spodziewałem. Ilość pytań wzrosła o połowę.

- Czemu?

- Dumbledore mi kazał.

- Bo? - Jego odpowiedzi były bez sensu.

- Kojarzysz śmierciożerców Voldemorta, tak? - Skinąłem głową oszołomiony tym, że odważył się powiedzieć jego imię. Jako jeden z nielicznych. - Więc ja jestem takim śmierciożercą Dumbledore'a.

- Ale...

- Nie mam teraz czasu. Jest wojna. - tymi słowami uświadomił mi co mam robić. W ciągu kilku sekund wybiegłem ze składzika na miotły i pobiegłem odnaleźć Rona i Hermionę.

Perspektywa Sary:

Gdy Harry'ego odciągnął tajemniczy mężczyzna prawie natychmiast wstałam i znów ruszyłam w wir walki.

Idź do Wrzeszczącej Chaty.

Nie rozumiałam dlaczego, ale skierowałam się posłusznie w to dziwne miejsce.

- Idę. - Szepnęłam.

Robiłam sporo uników przed zaklęciami. Nieraz musiałam się przepychać, albo korzystać z różdżki. Nadal nikogo nie zabiłam.

- Jesteś. - Mimo tego, że tyle razy słyszałam ten głos po moim ciele przechodziły ciarki.

- Przecież mówiłam, że przyjdę.

- Powiedziałaś, że idziesz. Nie powiedziałaś gdzie. - Teraz to już mnie zdenerwował.

- I po co mnie tu sprowadziłeś!? - Krzyknęłam.

- Żeby porozmawiać. - Jego głos był spokojny, ale w oczy płonęły czerwienią.

- Inni tam giną... umierają przez ciebie! A ty... ty sobie tu siedzisz jak gdyby nigdy nic i chcesz rozmawiać!!

- Dość. - Wiedziałam, że w końcu przekroczyłam jakaś granicę... coś czego przekraczać nie powinnam. - Usiądź tu. - Posłusznie usiadłam na drewnianym krześle. - I poczekaj.

Musiał ochłonąć. Uspokoić się, żeby mnie nie zabić. Po kilkunastu minutach spojrzał na mnie.

- Musisz mnie posłuchać.

- Mów.