Levi Smit

''Durf jezelf te zijn in een wereld waarin je bent afgestemd op anderen.''

''Een knuppel en een bal kosten samen een euro en tien cent. De knuppel kost een euro meer dan de bal. Hoeveel kost de bal?''

''Uhm.. Tien cent?''

''Oei.. Dat is helaas niet het goede antwoord.. Misschien moet ik je motiveren door een beloning te geven voor iedere keer dat je een goed antwoord geeft?'' Zegt hij nog vlak voordat de laatste bel gaat.

Met een frons op mijn voorhoofd kijk ik op naar de wat kleinere bruinharige jongen die naast me zat. Het valt me op dat hij zich momenteel in zijn eigen wereldtje bevindt: bijtend op zijn lip plaagt hij me en hoe hij frunnikt met de onderkant van zijn warme donkere trui valt niet te missen als hij het wiskundeboek in zijn andere hand vasthoudt. Ik kan het niet laten om niet te glimlachen naar dit uitzicht. Door de geconcentreerde blik in zijn lichte ogen merkt hij amper op dat zijn bril langzaamaan afzakte. De enorme drang om zijn bril voor hem goed te zetten, begon me bijna dwars te zitten.

''Wat?! Hoe bedoel je, dat is fout?!" Roep ik verontwaardigd terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap. ''Het is toch gewoon tien cent! Het kan niet anders..'' Lach ik hoofdschuddend. ''Je houdt me nu voor de gek hè?''

''Nee, ik meen het! Je brein concludeerde waarschijnlijk als eerste dat de bal en de knuppel samen een euro en tien cent kosten, waardoor je automatisch denkt: de bal kost tien cent, zónder het rekensommetje echt te maken.'' Legt Samuel dan uit.

''Vertel door..'' Mompel ik als ik hem sceptisch aankijk, nog steeds niet overtuigt van wat hij zegt.

''Dan kom je er namelijk achter dat als de bal tien cent kost, de bal en de knuppel een euro en twintig cent kosten. Als je een momentje neemt om het allemaal even goed uit te rekenen, dan kan de bal alleen maar vijf cent zijn. Snap je?''

''Hoe..'' Fluister ik tegen mezelf als op dat moment het kwartje valt. ''God Samuel.. Je bent echt veel te intelligent voor deze wereld..'' Glimlach ik oprecht.

De manier hoe hij naar me opkeek in verbazing liet me bijna door de grond zakken van de zwakke benen. Zijn groene ogen kwamen door zijn zwarte bril feller uit wat gelijk mijn aandacht greep.

''Dankje..'' Mompelt hij zachtjes. ''Vanavond bijles, gaat dat nog door?''

''Reken maar van yes! Letterlijk en figuurlijk'' Antwoord ik als we samen opstaan en naar onze kluisjes lopen.

''Ik moet je waarschuwen.. Mijn moeder is best.. Nou ja, overdreven?'' Zegt hij en kijkt me aan met zijn onschuldige puppyogen.

''Oh geloof mij maar, nog gekker dan bij mij thuis kan het echt niet..'' Lach ik zacht. ''Zo erg kan het toch niet zijn, right?'' Grinnik ik.

-

''Ben jij dat Samuel?!'' Hoor ik een vrouwelijke stem door het huis roepen.

''Ja!'' Roept hij terug.

De rustgevende geur van jasmijn valt mijn neus binnen als ik eenmaal binnen ben. Het is lekker warm en de comfortabele sfeer zorgt ervoor dat ik me op mijn gemak voel. De witte hal staat vol met foto's van Samuel toen hij jonger was en een aantal lijken met andere familieleden te zijn gemaakt, het gaf het huis meer een familiegevoel.

Een vrouw met dezelfde groene ogen als Samuel en lichtbruine haren dat over haar schouders vallen, ik vermoed dat dat de moeder van Samuel is, loopt de hal in. Ze maakt oogcontact met me en haar ogen beginnen direct te sprankelen van de blijheid.

''Oh! En wie is deze knappe jongeman zeg?'' Vraagt ze en komt dichterbij. Haar glimlach geeft me een fijn en warm gevoel, alsof ze me maar al te graag welkom heet: een gevoel dat ik nooit heb gehad thuis.

''Ik ben Levi.. Levi Smit, studiegenoot van Sam'' Stel ik mezelf voor als ik mijn hand uitsteek.

''Oh, doe nou niet zo mal! Kom hier jongen!'' Lacht ze en omarmt me gauw in een omhelzing, wat me verrast. ''Welkom!''

''Mam! Straks verstik je hem nog! Doe even normaal..'' Zucht Samuel zachtjes en grijpt me bij mijn pols vast.

De tintelingen die van mijn vingertoppen langzaam overvloeide naar mijn arm via mijn pols, waren het eerste wat me opviel. Het was net alsof de lucht om me heen is weggezogen waardoor het steeds lastiger wordt om te ademen. Een onbekende warmte overviel mijn lichaam: iets dat ik maar niet kon weerstaan.

Al deze dingen maakten me bijna bang. Was er iets mis met mij? En waarom gebeurde dit?

Word ik nu ziek?

''Oh.. Alsof jij dat niet had gewild hmm?'' Zegt de moeder van Samuel en trekt een wenkbrauw op naar Samuel, die inmiddels met een blos op zijn wangen naar de grond kijkt.

Heb ik iets gemist?

''Mam, wij gaan studeren. Stoor ons alsjeblieft niet!'' Als sneeuw voor de zon, vlucht Samuel met mij zijn kamer in.

''Wat was dat?'' Vraag ik verward.

''NIETS!'' Roept hij veel te snel en hoest vervolgens. ''Ik bedoel.. Ze is gestoord! Ze zegt gekke dingen, ik zei toch dat ze niet helemaal goed was!'' Bloost hij dan.

''Gestoord huh?'' Hoofdschuddend lach ik en kijk om me heen.

Ik weet niet wat ik had verwacht, maar Samuel zijn kamer is alles behalve wat ik had verwacht.

Aan de linkerkant stond een groot bureau met wel zeker dertig boeken, gesorteerd op achternaam. Daarnaast was zijn kledingkast gevolgd door een klein nachtkastje. In het midden van de kamer stond een tweepersoonsbed. De rechterkant was leeg, maar door de foto's die aan die hele muur waren geplakt, leek dat een bewuste keuze te zijn geweest. Een klein raampje met kleine plantjes op de vensterbank gaven de kamer een ruimere en luchtigere sfeer. De tinten in zijn kamer waren niets minder dan mint- en limoengroen, de kleuren die perfect paste bij zijn bijzondere ogen.

''Super coole kamer heb je.. Daar zou bijna niemand aan kunnen tippen'' Zeg ik en loop naar de fotomuur.

''Dankje.. Ik wilde altijd al mijn eigen kamer verzorgen. Het heeft eventjes geduurd, maar het is nu precies zoals ik dat wil. Misschien nog enige geurkaarsjes die missen, maar we komen er wel..''

De meeste foto's lijken met zijn vrienden te zijn. Aan de langere haren en de zon te zien waren deze foto's afgelopen zomer genomen. Samuel zijn aanstekelijke lach was op vrijwel iedere foto terug te vinden: hij leek gelukkig, samen met de mensen om hem heen.

Een steek van jaloezie raakte me als ik keek naar zijn vrienden. Echte vrienden die er altijd voor hem zijn wanneer hij ze nodig heeft, echte vrienden die alles voor hem zouden doen en echte vrienden die hem nooit zouden gebruiken voor hun eigen goed. En echte vrienden die de status, welzijn of uiterlijk van Samuel niet belangrijker vonden dan de vriendschap zelf.

''Alles oké? Je kijkt een beetje.. sipjes..'' Haalt Samuel me uit mijn gedachte wat me laat schrikken.

''Nee, nee! Alles is cool'' Glimlach ik en loop naar zijn bed. ''Nou.. Zullen we?'' Wenk ik naar zijn wiskundeboek die op zijn bed ligt.

''Levi.. Wat is er nou?'' Vraagt hij weer.

''Kunnen we erover ophouden?'' Val ik meteen uit. ''Alsjeblieft..''

''Sorry, ik had je niet zo moeten pushen.. We hoeven niks!'' Zegt hij en gaat zitten op zijn bed terwijl hij het boek erbij pakt.

''Nee.. Het spijt mij, ik had niet zo moeten uitvallen'' Verontschuldig ik en kom naast hem zitten. ''Wat zullen we als eerst bespreken?''

''Meetkunde dan maar?'' Stelt hij voor.

''Alright, here we go.. En over dat motiveren met een beloning huh.. Ik wil dat''

''Oké! Ik heb een idee. Als je het vandaag heel goed doet, dan trakteer ik je vanavond op een lekker drankje!'' Klapt hij enthousiast.

''Dat is een deal waar ik je zeker aan hou!'' zeg ik vastberaden en zit er helemaal klaar voor.

Na zeker twee uur oefeningen maken en uitleg gehad te hebben van Samuel, begin ik een zwaar gevoel in mijn hoofd te krijgen. Het neemt maar een paar seconden voordat ik zo in slaap val. De uitleg die Samuel gaf is begrijpelijk en het voelt nu voor het eerst alsof we echt verder komen, maar alle nieuwe informatie komt niet meer bij me binnen.

Ik kon alleen maar denken aan onze armen die elkaar af en toe streelde en de ruimte die tussen ons steeds kleiner werd. Zelfs zijn adem was bijna te voelen in mijn nek en de kippenvel die over mijn lichaam kwam was het gevolg daarvan.

''Is er iets? Je lijkt een beetje afgeleid'' Merkt Samuel op.

''Beetje moe..'' Mompel ik en draai mijn hoofd naar hem toe.

Het viel me zwaar dat hij zo dichtbij me lag. Het was vrijwel onmogelijk om nog weg te kijken van zijn felle ogen die me brachten naar de mooiste bossen in het land: de donkere spikkels in zijn ogen leken op de vogels die aan het dansen waren, ieder groene tint gaf de natuur weer en de vrijheid van de plek waar zijn irissen mij naartoe brachten, spatte er van af.

''Ik zie het aan je.. Je hebt een lange dag achter de rug. We stoppen hierbij ja? Tot nu toe heb je alles goed begrepen en onderschat je wat je kan!'' Moedigt hij me aan.

''Vind je?''

''Ja, gekkie! Zag je nou net niet hoe goed je het deed?''

Een kleine comfortabele stilte valt tussen ons terwijl we elkaar in de ogen aanstaren. De glimlach die hij me gaf leek zo oprecht dat ik niets anders kon doen dan hem te geloven. En ik kon je vertellen, dat was het beste gevoel dat ik in maanden heb gevoeld.

''Mag ik eerlijk met je zijn? Ik heb nog nooit iemand ontmoet zoals jij..'' Zeg ik tegen Samuel.

''Hoe bedoel je?''

''Je bent gewoon.. Anders..''

''Is dat iets goed?''

''Ik heb het gevoel dat dat zelfs meer dan goed is..''

_____________________________________________________________

Long time, no see huh?

Het spijt me.

Ik heb best wel wat achter de rug gehad en hierbij moest ik erg aan mezelf denken of mezelf verzorgen. Dit is de reden waarom ik dus gestopt ben met mijn huidige baan en een ander en meer uitdagender baantje heb gevonden. Daarnaast ben ik onlangs begonnen om weer naar de sportschool te gaan om alle stress en emoties eruit te gooien. Het is een begin naar het stapje selfcare. Hierbij zullen er nog een aantal dingen volgen om beter voor mezelf te zorgen, maar dit is in ieder geval een begin!

Gelukkig was er een vriendin die er heel erg voor me was en daarmee heb ik ook een super leuke dag mee gehad vandaag!

Langzaamaan pak ik alles op dat ik heb laten vallen en dat is Wattpad, boeken lezen, series kijken en verven voor mijn eigen vermaak.

I am back! Jullie hoeven niet meer op me te wachten.

Love,

Sjakiela :)