Levi Smit

''Hij wilde gewoon leren leven, niet langer meer zorgen zonder al te bang te zijn voor de dag van morgen.'' (Speel Sunflower van Post Malone en Swae Lee af voor deze chapter!)

En dat is hoe we bij de lokale bowlingbaan terecht zijn gekomen. Een kans als deze kon ik niet laten schieten. Beetje kunnen uitsloven met mijn bowlingkunsten én hulp krijgen bij mijn volgende tentamen? Dat is net twee vliegen in één klap.

''Dus.. je dacht mij te kunnen uitdagen? Best een domme zet voor zo'n intelligente jongen als jij, weet je dat?'' Plaag ik de kleinere jongen zodra we naar de gekozen baan lopen met onze charmante te grote bowlingschoenen.

''Eerst zien, dan geloven Smit..'' Lacht Samuel, maar ik mis de schattige kuiltjes en de blos op zijn wangen niet.

''Prima! Dan mag jij beginnen'' Glimlach ik zodat hij hopelijk zich wat meer op zijn gemak voelt.

Samuel lijkt me een jongen dat niet zo vaak uit gaat met anderen. Hij lijkt me meer iemand die vroeg zelfstandig moest worden en misschien ook niet echt houd van nieuwe situaties. Iemand die zuinig is op zijn energie, heeft de meeste eenzaamheid gevoeld. Het gaf me daarom ook alleen nog maar meer waardering dat hij mij koos om mee te gaan bowlen.

Tenzij hij mij alleen maar koos, omdat we vanaf nu de rest van het jaar naast elkaar moeten zitten. Liever het beste beentje voortzetten met diegene dan elkaar lopen haten.

En het gekke was dat we elkaar amper kende alhoewel het voelde alsof ik Samuel langer kende dan enkel de kleine aantal dagen dat ik in zijn bijzijn was. We kwamen uit twee verschillende werelden.

Werelden die in de eerste instantie eigenlijk niet samen zouden moeten zijn.

Ik ga zitten aan de tafel. Samuel pakt een paarse bal en probeert te mikken op zijn doelwit. Hij neemt een stap achteruit en haalt de bal met een swing naar achter. Met volle kracht gooit hij de bal de richting op waarnaar hij toe heeft gemikt. Zodra de bal de pins raken, vallen er zeven gelijk om. Met een tevreden glimlach draait hij zich om en kijkt hij mij aan met die speelse ogen van hem. Ik voel mezelf bijna gevangen genomen in die groene irissen totdat hij abrupt het contact verbreekt en een andere bal pakt. Deze keer valt er nog eentje om.

''Niet slecht!'' Knik ik tevreden en klap ik voor hem. ''Heb je weleens eerder gebowld?''

''Niet echt.. Vroeger wel toen mijn ouders nog bij elkaar waren, maar nu-'' Ik onderbreek hem zodra ik zijn gezichtsuitdrukking zie veranderen van blij naar serieus.

''Je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wil Sam'' Glimlach ik geruststellend als ik oogcontact probeer te maken.

''Het is oké. Het is gewoon..'' Even stopt hij voordat hij zijn verhaal doet. ''Ze hadden een nogal heftige scheiding. Het ideale gezin waar je sinds kleins af aan dan aan denkt, verdwijnt gewoon in het water. Ik woon bij mijn moeder, maar ze lijkt het er nog moeilijk mee te hebben. Pap is allang hertrouwd en heeft inmiddels kinderen, die kijkt niet echt meer om naar mam sinds ze uit elkaar zijn. Dat is gewoon iets dat ik niet zou willen meemaken later, dat 'hangen' in de verloren liefde'' Vertelt Samuel dan hoofdschuddend. ''Ik vind het denk ik lastig om mensen binnen te laten als ze te dichtbij komen'' Legt hij daarna uit.

''Wow..'' Mompel ik. ''Dat moet zwaar zijn geweest voor jullie..''

''Dat was het toen der tijd ook. Momenteel leven we allemaal ons leven. Het ergste is alweer voorbij'' Glimlacht hij.

''Gelukkig.. Heel sterk van je dat je dat zegt'' Knipoog ik naar hem.

Ik sta op en pak de groene bowlingbal met een al te grote grijns. Daar zit het geluk in. Iedere keer dat ik ben gaan bowlen heb ik de groene bal gebruikt. Het heeft de perfecte gewicht om een strike mee te gooien zolang je maar goed mikt.

Dat was mijn kleine geheimpje.

Ik mik op het midden en gooi de bal dan ook die richting op. Ik hoef niet eens te kijken om te weten dat het een strike is.

''Wow! Hoe deed je dat al zo snel? Dat kan niet mogelijk zijn'' Vraagt Samuel verrast.

''Indrukwekkend hè? Gewoon wat beginnersgeluk'' Wuif ik het weg als ik naast hem ga zitten.

''Lijkt alsof je wel goed bent in alle praktische dingen. Speel je eigenlijk al lang rugby?'' Vraagt hij dan. Het was niet zoals de meesten dit zouden vragen: hij leek oprecht geïnteresseerd.

''Sinds ik me kan herinneren eigenlijk.. Als kleine jongen stond ik al klaar met die bal in de tuin''

''Maar.. Het is niet iets dat je zelf wil?''

Ik kijk zo snel op naar Samuel dat ik mijn nek verrek. Door de stekende pijn grijp ik mijn nek vast en sis ik zachtjes.

''Gaat het?!'' Vraagt hij geschrokken. ''Laat me ernaar kijken!'' Zegt hij en staat al gauw op voordat ik ook maar iets kan zeggen.

''Nee, hoeft niet! Ik ben een grote man'' Zeur ik.

''Hush!'' Voor ik het weet staat hij achter me en raakt hij mijn nek aan. Hij duwt zijn vingers in mijn nek en begint voorzichtig in cirkels te masseren. ''Gespannen..'' Mompelt hij en maakt ontspannende bewegingen met zijn zachte vingertoppen.

''Hoe.. Hoe wist je het?'' Grom ik zachtjes, genietend van zijn handen in mijn nek. De tintelingen gloeien over mijn huid als kippenvel over mijn schouders begint te rollen.

Wow..

''Je ogen.. Je ogen verraden je..'' Fluistert hij zachtjes en zet meer kracht in zijn handen, wat me warmer laat voelen van binnen.

''Mijn ogen?'' Vraag ik verward.

''Geen zorgen.. Ik denk niet echt dat de anderen wat door hebben, maar.. Wat zou je wel willen doen dan?''

''Piano..'' Mompel ik beschaamd.

''Echt? Dat had ik nooit achter je gezocht! Wees niet bang voor wat je wil Levi! Ik denk dat je het goed zou doen als je achter je dromen naging'' Moedigt hij me aan en kijkt me aan met een zelfverzekerde blik.

''Denk je?'' Vraag ik, hopend dat mijn onzekerheid niet zichtbaar wordt.

''Ik weet het wel zeker!'' Zegt hij en staat op met die sprankelende ogen van hem.

Een aantal seconden staren we elkaar aan. Ik heb geen enkel idee hoe lang dat zou zijn geweest. Het zou zomaar uren hebben kunnen duren en ik zou er niet moe van raken. Een glimlach vormt om zijn lippen waardoor ik onbewust terug begin te lachen. Nerveus friemel ik met mijn vingers als het langzaam benauwd begint te worden terwijl de slagen van mijn hart met ieder minuut wordt verdubbeld.

''Genoeg gekletst! Het is mijn beurt!'' Zegt hij dan opeens voordat we weer verder gaan met het spel.

Na een aantal rondes en een paar keer vloeken, zijn we bij de laatste ronde aangekomen. Op dit moment is het nek aan nek met een gelijkspel waardoor dit het nog spannender maakt.

En ik moet toegeven, Samuel was zo slecht nog niet.

''Ik moet maar eens gauw je zwakte vinden. Niet dat ik me zorgen maak, want ik ga gegarandeerd van je winnen!'' Lach ik met mijn bowlingbal in mijn hand als ik tegenover Samuel sta.

''Ik denk dat ik precies weet wat jouw zwakke plek is.. Levi Smit..'' Fluistert Samuel terwijl hij uitdagend dichterbij stapt, ik voel bijna zijn warme adem tegen mijn ijskoude huid aan.

Warm en koud..

Ieder detail was te zien op Levi zijn gezicht: stukken goud in zijn groene ogen alsof verfspatten in zijn ogen terecht zijn gekomen. Zijn volle rode lippen hadden een warme glimlach waardoor ik de kuiltjes in zijn wangen aan had willen raken. Zijn donkerbruine haren vielen warrig over zijn voorhoofd wat hem een zachtere uitstraling gaf. En zijn zwarte bril zat iets lager op zijn kleine neusje, die hij snel weer goed zette.

De tintelingen rollen over mijn schouders door naar mijn rugholte, maar ik laat me niet zo snel opjagen. Met gespleten ogen staar ik terug in zijn intens groene ogen. De gespannen sfeer hangt duidelijk tussen ons in als ik voorzichtig inadem.

Zelfs ademen beviel me te zwaar.

''Oh ja?'' Vraag ik terwijl ik mijn wenkbrauw omhoog trek.

''Oh reken maar van yes..'' Grinnikt Samuel zacht als hij zijn vingers langzaam over mijn schouder laat strelen. Het contact geeft me een kleine schok waardoor ik bijna naar achter struikel.

Smooth Levi, heel smooth..

''Ik- uh- ik'' Stotter ik, wetend dat ik voor het eerst sprakeloos ben.

''En weet je wat ik ook denk?'' Vraagt Samuel met dezelfde zachte gefluister dat tintelingen door je heen laten gaan. ''Ik denk dat ik ook nog eens ga winnen van deze bowlingmaster'' Vervolgt hij als hij snel de bal van mijn handen afpakt, mikt op de middelste pinnen en de bal met een swing laat gaan.

Strike..

En het enige wat ik kon doen was verbaasd voor me uitstaren terwijl Samuel met een onverwinnelijke grijns op zijn gezicht tevreden kijkt naar zijn score op het bord.

Heeft hij zojuist..? Maar..? Huh?

''Gewonnen..'' Juicht Samuel blij en doet een schattig dansje. ''Ha! Die zag je zeker niet aankomen hè Smit?''

''Maar dat was valsspelen! Dit is niet eerlijk!'' Jammer ik en sla mijn armen over elkaar als de klein kind die ik ben, nog steeds niet bijgekomen van hoe hij zojuist tegen me deed.

''Winnen is winnen! Maakt niet uit op welke manier dan ook'' Lacht hij als hij zijn tong naar me uit steekt.

En dat was wanneer het kwartje bij mij begon te vallen; hij deed dit expres. Alles. Hij hoefde helemaal niet mijn bowlingkunsten te zien. Hij heeft deze gehele deal met mij gemaakt alleen maar om samen met mij te zijn. Ik besloot om te doen alsof ik niet wist waarom hij deze deal heeft gemaakt.

Maar.. Waarom uitgerekend met mij?

Verbaasd kijk ik de kleine jongen aan als ik mijn hoofd schud. Deze speelse kant van hem had ik niet achter hem gezocht en ik moet zeggen dat ik het stiekem nog best leuk vind.

''Krijg ik ook geen troostprijs?'' Zeg ik met een pruillipje erbij.

''Hmm.. ik zal erover nadenken''

Lachend lopen we dan naar de balie om onze schoenen af te geven en ons klaar te maken om weer de kou in te gaan.

''Ik betaal'' Roept Samuel gauw en betaald al voordat ik er iets op kan zeggen.

''Sam! Ben je mal? Ik zou jou hier wat trucjes laten zien dus ik hoor te betalen!'' Verdedig ik.

Dit was ik niet gewend. Sterker nog, nooit heeft iemand iets voor mij betaald.

''Too lateee'' Hij loopt naar de auto vlak nadat ik hem bedank, waarschijnlijk zodat ik niet in discussie kon gaan met hem. Ik kon het warme gevoel in me niet meer afschudden wat me bijna afschrikt.

Na een aantal beledigingen was Sander zo lief om mij zijn auto te laten lenen sinds ik die van mij nog niet heb opgehaald. De autosleutels heb ik gelukkig nog wel, kan niet wachten om mijn schatje te halen!

De autorit verliep redelijk rustig. Ik wilde niet dat deze dag aan een eind kwam en ik denk dat Samuel net zo teleurgesteld was als ik.

''Dankjewel voor vandaag.. Ik heb in dagen niet zo'n grappige dag meegemaakt..'' Glimlacht hij met die welbekende kuiltjes van hem.

''Jij bedankt.. Insgelijks'' Ik doe nog net mijn best om niet te zuchten.

Waarom gaat de tijd altijd zo snel?

''Zie je snel!'' Belooft hij me en klimt uit de auto. Ik staar naar zijn rug totdat hij veilig binnen is, voordat ik mijn telefoon erbij pak.

Brandstichter | 12:21

Hebben vissen dorst?

Lachend antwoord ik op mijn domme beste vriend.

U | 17:35

Denk het niet. Ze hebben oneindig veel water.

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een bericht van Samuel krijg.

Sam | 17:32

Nogmaals bedankt, bowlingster ;)

U | 17:35

Altijd voor mijn valsspeler.

Olivia | 17:36

We moeten praten, nu.

Met een frons kijk ik naar Olivia's bericht. Het duurde niet lang voordat ik bij haar thuis was, wat uiteindelijk een domme beslissing bleek te zijn.

''Waar heb je de hele dag gezeten? Ik heb je geprobeerd te bellen, sms'en, maar niets! Ik krijg helemaal niets van je!'' Roept ze kwaad, het vuur komt nog net niet uit haar ogen.

''Hoezo? Is er wat ergs?'' Vraag ik bezorgd als ik haar onderzoekend aankijk.

''Nee, tuurlijk niet domkop! Je bent mijn vriendje! Je hoort toch op z'n minst wat te laten weten?'' Zegt ze kattig en duwt me weg.

''Hoe bedoel je?!'' Zeg ik dan lichtelijk gefrustreerd en verward, maar dan begin ik het te begrijpen. ''Shit.. Sander had gelijk.. Luister, wij zijn geen stel Olive.. Sorry.. Ik-''

''Maar je kan niet ontkennen dat we een connectie hebben! Jij voelt het ook! We horen bij elkaar!'' Onderbreekt ze me en als blikken konden doden dan was ik nu een platte bananenpudding geweest. ''Geen wonder dat je nooit een voldoende kan halen op school!''

Haar opmerking brengt me even van de kaart. Normaal is ze nooit zo sluw tegenover mij. Ik loop dan ook naar haar toe en kijk haar met gespleten ogen aan.

''Dat we bij elkaar horen, dat klopt misschien wel. Maar om te daten terwijl ik helemaal niets bij je voelt.. Dat.. Dat is pas laag. Ik hoef helemaal niets meer met jou te maken te hebben. Laat me gewoon met rust'' Grom ik en loop naar haar voordeur.

''Ik krijg je nog wel Smit! Je zal nog is beseffen wat je mist!'' Roept ze me achterna, maar dat negeer ik gauw en rijd met Sander zijn auto richting mijn huis.

Niet wetend dat dit alleen nog maar het begin was van de verwoestende storm die zich ontwikkelde om over mijn leven heen te waaien.

________________________________________________________________________

Hey lieverds,

Het spijt me. Dat is het enige wat ik zou kunnen zeggen op dit moment.

Voor de vakantie was alles erg druk voor mij. Ik moest in mijn privé leven voor verschillende dingen zorgen tegelijkertijd en dat hield ik nog best goed uit zoals altijd wel, maar ineens begon mijn kaarsje af te branden in de laatste weken voor de vakantie. Gelukkig kreeg ik vrij van werk en heb ik ervoor gezorgd dat ik in de vakantie weinig hoefde te doen aan school. Vanaf maandag (voor wanneer ik dit upload is het vandaag) zal ik langzaam mijn leven weer oppikken.

Om het nog enigszins goed te maken heb ik dus ook een extra lange hoofdstuk van ongeveer 2100 woorden! Hopelijk vonden jullie het leuk!

Wat was voor jou het leukste moment uit deze hoofdstuk?

Tot aankomende maandag weer! Nu zal ik wel weer als gewoonlijk wekelijks updaten.

Liefdesgroetjes,

Sjakiela