Reszta jego zajęć minęła podobnie jak transmutacja. Każdy profesor chciał się upewnić, że nowy uczeń poradzi sobie na ich zajęciach. Salirowi udało się udowodnić, że posiada odpowiednie umiejętności w podstawowych przedmiotach takich jak eliksiry, amulety, ziołolecznictwo i historia magii. Zdał je przecież na szóstym roku, dlatego nie miał z nimi problemów. Najwięcej dylematów sprawiły mu runy, na których również towarzyszył mu Tom. Ledwo udało mu się udowodnić, że może na nie uczęszczać. Po przetestowaniu z obrony przed czarną magią ku zaskoczeniu wszystkich został w klasie, twierdząc, że zawsze może dowiedzieć się czegoś więcej.

Tuż po zajęciach, gdy byli w pokoju wspólnym, Tom zaciągnął Salira do zaciemnionego kąta, by z nim porozmawiać.

— Wiesz, że to trochę trudne mnie unikać, gdy siedzimy obok siebie na każdych zajęciach, ale tobie trzeba dać za to Wybitny — powiedział sarkastycznie Tom.

Salir prychnął.

— Nie zrozum mnie źle, Riddle. Po prostu nie lubię ludzi.

— W takim razie trzeba było się znaleźć w Ravenclawie z tymi wszystkimi książkami.

— A dlaczego ty tam nie jesteś? Lubisz być jedynym półkrwi w Slytherinie?

Oczy Toma miały w sobie morderczy wyraz, gdy zmrużył je, patrząc na swojego kolegę z roku.

— Uważaj co mówisz, Cobre. Nic o mnie nie wiesz.

— Wiem więcej niż myślisz. Prawdę mówiąc mogę się założyć, że wiem o tobie więcej niż ty sam — odpowiedział chłodno Salir.

— To niemożliwe — wycedził Tom.

— Wszystko jest możliwe, niezależnie, czy jesteś dziedzicem czy nie — wyrzucił z siebie Salir, nim popchnął zszokowanego Toma, by wrócić do ich dormitorium.

Tom odwrócił się nagle i podążył szybko za brunetem.

~~~*~~~

Salir spojrzał na drzwi, które zamknęły się za Tomem. Za bardzo wściekłym Tomem Riddle'em.

Salir uśmiechnął się.

— Potrzebujesz czegoś?

— W co ty do cholery pogrywasz, Cobre? — warknął Tom, ukrywając strach z powodu okrycia jego prawdziwej tożsamości za złością na Salira.

— W nic. Jedynie okazuję należyty szacunek dziedzicowi Slytherina, który ma mordercze skłonności.

Tom wskazał różdżką na Salira, niewzruszony jego niewinną postawą.

— Nikomu innemu tego nie powiesz.

Salir wyciągnął swoją różdżkę i wycelował ją w drugiego chłopaka.

— Wierzę, że znam przeciwzaklęcie do każdej klątwy i przekleństwa, jakich możesz użyć. A jeśli zdecydujesz się na coś czarnomagicznego, Dumbledore się o tym dowie. Nie sądzę, żebyś tego chciał.

Tom zmrużył oczy, ale musiał przyznać, jedynie wobec siebie, że chłopak ma rację. Potem uświadomił sobie coś.

— Czy Dumbledore wysłał cię, byś mnie obserwował?

— Prawdopodobnie. — Salir wzruszył ramionami i oparł się o zagłówek łóżka. Różdżkę trzymał luźno w dłoni opuszczonej na kolano. — Zawsze robi takie rzeczy. Doprowadza mnie to do szału, ale nauczyłem się z tym żyć.

Tom zmarszczył brwi i opuścił różdżkę, ale trzymał ją w pogotowiu.

— Nie lubisz Dumbledore'a?

— Nie podoba mi się, jak manipuluje wszystkimi, by osiągnąć swój cel — wyjaśnił swobodnie Salir, przymykając oczy w całkowitym relaksie.

— Ale czy lubisz go jako osobę?

Tom usiadł na skraju swojego nowoczesnego łóżka. Większość ludzi, z którymi rozmawiał, albo całkowicie nienawidziła Dumbledore'a, albo kochała go bez względu na wszystko. On sam zaliczał się do pierwszej kategorii.

— Rozumiem większość jego decyzji i sądzę, że lubię go jako osobę, ale zawsze jestem ostrożny ufając mu. — Salir ponownie wzruszył ramionami. — A pan, panie Riddle?

Tom parsknął.

— Nie lubię go. Zakłada coś bez żadnych dowodów. Jest zbyt nieprzewidywalny i nietolerancyjny.

— I nigdy cię nie uratował przed powrotem do sierocińca? — zapytał beztrosko Salir, wspominając coś, o czym kiedyś Voldemort napomknął.

Tom zamarł.

— Przepraszam! — krzyknął Salir. Jego oczy były szeroko otwarte, gdy uświadomił sobie, że przekroczył wszelkie granice jakiekolwiek pokoju, który był między mini. — Mam tendencje Gryfona do mówienia głupich rzeczy bez zastanowienia. Nie chciałem być niegrzeczny.

— Możesz mnie okłamywać. — Tom wstał i ruszył do drzwi.

— Chciałem cię skrzywdzić, ale nie miałem tego na myśli w tamtym momencie. Nie odchodź i nie denerwuj się tak!

Tom stanął w miejscu, zaskoczony faktem, że ktoś dba o niego wystarczająco mocno, by chcieć go zatrzymać. Spojrzał na Salira, napotykając jego wzrok. Szmaragdowe oczy lśniły smutkiem i uczciwością. Po raz kolejny Tom był wstrząśnięty intensywnością tego spojrzenia.

— Nie mam tutaj żadnych przyjaciół i nie jestem zbyt dobry w zawieraniu nowych znajomości — przyznał ze smutkiem Salir, przerywając niezręczną ciszę, która zapadła między nimi, gdy Tom zaczął się w niego wpatrywać.

— Pytasz, czy zostaniemy przyjaciółmi? — zapytał z niedowierzaniem Riddle. Nikt nie chciał zostać jego przyjacielem. Nigdy.

— Nie wiem. — Salir obserwował swoją różdżkę, którą przesuwał w tę i z powrotem między dłońmi. Nawyk, który wyniósł z wielu spotkań z Voldemortem. — Jesteś jedyną osobą, która rozmawiała ze mną normalnie.

— Ślizgoni nie są znani z uprzejmości i gościnności, zwłaszcza w stosunku do kogoś, kto ich przewyższa — prychnął Tom.

— Wiem o tym. — Salir wzruszył ramionami, nie odrywając spojrzenia od różdżki. — Ale nie spodziewałem się, że będą aż tak niegrzeczni.

Tom przewrócił oczami.

— Przewyższyłeś niemal wszystkich w pierwszym tygodniu zajęć. Oni przyzwyczaili się do mnie, ale nic nie wiedzą o tobie. Nienawidzą tego.

— Świetnie. Nienawidzą mnie, bo jestem mądry — jęknął Salir, chowając twarz w dłoniach. — Co za banda idiotów.

Tom usiadł nerwowo na skraju łóżka Salira.

— Co z przyjaciółmi, których zostawiłeś?

Salir zamrugał pod spojrzeniem ciekawskich, turkusowych oczu.

— Mam dwoje najlepszych przyjaciół... Prawdopodobnie nie dogadywałbyś się z nimi zbyt dobrze.

— Naprawdę?

Lekki uśmiech pojawił się na ustach Salira.

— Jedna z nich jest mugolakiem, a drugi czystokrwistym sympatykiem mugoli.

Tom drgnął.

— Nie, nie moglibyśmy się dogadać.

— Moja przyjaciółka z mugolskiej rodziny, Miona, kocha książki. Zawsze się uczyła i pilnowała, żebyśmy skończyli nasze wypracowania. Ona i mój inny przyjaciel, Ron, zaczęli się spotykać podczas szóstego roku. — Salir zmarkotniał.

Tom skrzywił się ze współczuciem.

— Miłość zawsze wszystko rujnuje — powiedział, myśląc o swoich rodzicach.

Nie Harry, tylko nie Harry... Proszę, zrobię wszystko...

Salir kiwnął głową i wykrztusił:

— Tak.

Milczeli przez długi czas.

~~~*~~~

— Jeśli się spóźnimy, to cię zabiję — wycedził ze wściekłością Tom, gdy opuścili pokój wspólny.

Salir przewrócił oczami i podążył podziemnymi korytarzami za Tomem. Starał się zdecydować, czy pokazanie innemu Ślizgonowi tajemnych przejść jest warte późniejszego przesłuchania.

— Cholera! Spóźnimy się! — krzyknął Tom. — Jak mogłeś zgubić swoją różdżkę?

— Dobra, zamknij się. — Salir chwycił tył szaty Toma i pociągnął go w kierunku czegoś, co wyglądało na solidny mur, a prowadziło do ukrytych schodów. Nieustane skargi wyższego chłopca skończyły się.

W cholerę z moją pół gryffindorskością...

— Jak...

— Powiedziałem, zamknij się.

Tom piorunował spojrzeniem plecy Salira, gdy ten skierował ich w górę po schodach, a następnie w dół ciemnego przejścia. Zielonooki chłopak otworzył drzwi znajdujące się na końcu korytarza, prowadzące do klasy historii, która była miejscem docelowym ich podróży.

Zsunęli się na swoje miejsca w momencie, gdy rozbrzmiał dzwonek i profesor Binns wszedł do klasy. Mężczyzna zajął swoje stanowisko na podium i zaczął monotonie mówić.

Tom odwrócił się do Salira, który czytał książkę z zakazanego działu.

— Cobre, skąd wiedziałeś o tym przejściu?

— Od Lunatyka, Glizdogona, Łapy i Rogacza — odpowiedział nonszalancko Salir, nie podnosząc wzroku znad książki.

— Kogo?

— Starzy przyjaciele.

— Cobre...

— Riddle, staram się tutaj czytać i byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś zechciał się wreszcie zamknąć.

Tom zabrał książkę z rąk Salira, zauważając, że zaklęcia, o których czytał chłopak, dotyczą podróży w czasie.

Salir spojrzał na niego.

— Riddle, oddaj mi książkę, zanim cię przeklnę.

Tom uśmiechnął się, po raz pierwszy ciesząc się, że siedzi z tyłu klasy, a profesor jest idiotą.

— Dlaczego czytasz o podróży w czasie? Planujesz się gdzieś udać, żeby poprawić swoje stopnie?

— Oddaj mi tę cholerną książkę — zażądał Salir, wskazując nagle różdżką na Toma.

Riddle skrzywił się i zwrócił mu tom.

Salir wrócił do czytania.

~~~*~~~

— Nic? — zapytał Salir, siedząc przed biurkiem Dumbledore'a.

— Nie znalazłem żadnej wskazówki.

— Cholera jasna.

— Język.

— To wciąż był angielski.

— Slytherin traci dziesięć punktów.

Salir skrzywił się.

— Jesteś pewien, że nie pamiętasz, jakie przekleństwo zostało użyte?

Salir pokręcił bezradnie głową.

— Tak. Nie jestem zbyt dobry w łacinie.

— Mówiłeś, że ile lat minęło? Pięćdziesiąt?

— Tak.

— Być może nie istnieje czar, który naprawiłby to wszystko.

Głowa Salira opadła na biurko Dumbleore'a z cichym plasknięciem.

Nauczyciel uśmiechnął się.

— Zatem, jak tam pan Riddle?

Salir spojrzał na starszego czarodzieja, unosząc jedną brew.

— Wrobiłeś mnie, bym miał na niego oko, czy co?

— Być może.

— Akurat — prychnął Salir. — Jest w porządku. Czasami jest dość niegrzeczny, ale dogadujemy się nieźle.

— To dobrze.

— Dlaczego mu pan nie ufa, profesorze?

— Co sprawia, że tak myślisz?

Salir posłał czarodziejowi rozdrażnione spojrzenie, które jasno mówiło, że nie nabierze się na to.

Dumbledore drgnął.

— Mówiąc o panu Riddle, czyżby nie zastanawiał się, gdzie jesteś?

Nie — pomyślał złośliwie Salir, ale na głos powiedział:

— Prawdopodobnie. Niech da mi pan znać, profesorze, jeśli uda się coś znaleźć. — Wstał.

— Oczywiście, mój drogi chłopcze. Miłego dnia.

— I nawzajem, panie profesorze.

Salir opuścił biuro i skrzywił się.

— Łajdak — syknął w wężomowie. Przyzwyczaił się mówić tak do siebie w szkole, by inni uczniowie go nie zrozumieli. — Nic się nie zmienił w ciągu pięćdziesięciu lat.