•••

W trakcie przerwy świątecznej, Rosemary wraz z ojcem, spędzili cały poranek przygotowując w kuchni potrawy i desery na wieczór wigilijny. Po obiedzie udali się na ulicę Pokątną, wszak wcześniej nie mieli okazji kupić sobie prezentów.

– Proszę cię, tato... – Jęknęła zrozpaczona dziewczyna. – Powiedz mi co chciałbyś dostać. W przeciwnym razie kupię ci skarpety.

– Ucieszy mnie wszystko, cokolwiek od ciebie dostanę. – Usłyszała w odpowiedzi.

– Co powiesz na nową torbę? – Drążyła Rosemary. – Twoja aktualna jest już strasznie zużyta.

Allan Fernsby zastanowił się przez chwilę po czym odparł:

– Dostałem ją od twojej matki, wiele lat temu. Będę jej używać, tak długo jak będzie mi to dane.

Rosemary wywróciła oczami.

– A co powiesz na...

Nagle przerwała. Ze sklepu naprzeciwko wychodził Teodor Nott. Dostrzegł ją uśmiechnął się na jej widok.

– Cześć, Mary. – Przywitał się uprzejmie i wyciągnął dłoń ku jej ojcu: – Dzień dobry, panu. Jestem Teodor.

– Allan Fernsby. – Odparł mężczyzna z uśmiechem, ściskając dłoń Teodora. – Jak mniemam, znacie się z Hogwartu?

– Zgadza się, tato. – Rzekła Rosemary.

Allan zauważył spojrzenie, którym Ślizgon obdarzył jego córkę. Uniósł brwi, uśmiechnął się figlarnie i zapytał wprost:

– To twój chłopak, Rosie?

– Nie. – Zaprzeczyła dziewczyna.

– Tak. – Oznajmił Teodor, w tym samym czasie.

Ojciec Rosemary rozpromienił się. Raz jeszcze ścisnął dłoń Teodora, mówiąc:

– Niezmiernie miło mi ciebie poznać, młodzieńcze. Może wybrałbyś się z nami na herbatę? Mroźny dzisiaj dzień. Porozmawiamy.

– Teodor zapewne się spieszy...

– Z przyjemnością, proszę pana. – Wtrącił Ślizgon.

Rosemary posłała mu znużone spojrzenie. Allan już kierował się do pobliskiej kawiarni, wołając ich za sobą.

– Uśmiechnij się, Mary. – Szepnął Teodor, podążając za jej ojcem.

– Nie jesteśmy razem. – Rzekła półszeptem dziewczyna, zanim weszli do środka. – Niczego takiego nie ustaliliśmy.

– Już jesteśmy. – Oznajmił, przepuszczając ją w drzwiach.

Rosemary siedziała pomiędzy ojcem, a Teodorem przysłuchując się ich rozmowie.

– Naprawdę kibicujesz Armatom z Chudley? – Zapytał starszy mężczyzna z entuzjazmem. – To moja ulubiona drużyna! W zeszłym sezonie kompletnie zdeklasowali swoich przeciwników.

– Osy z Wimbourne nie mieli z nimi szans. – Rzekł Teodor.

– Jak przygotowania do świąt? – Allan zmienił po chwili temat, chwytając za filiżankę z herbatą. – Choinka już przyozdobiona?

Teodor nieco sposępniał.

– W tym roku spędzam święta samotnie.

– Jak to?

Rosemary spojrzała na Ślizgona, marszcząc brwi.

– Mój ojciec jest w Azkabanie. – Odparł krótko.

Na te słowa Allan Fernsby wytrzeszczył szeroko oczy. Zerknął na córkę, która usilnie unikała jego wzroku.

– Nott. – Dodał Teodor. – Zapewne słyszał pan o moim ojcu.

– Owszem. – Przyznał mężczyzna, a entuzjam zniknął z jego głosu.

Teodor był niewzruszony jego reakcją. Dopił herbatę po czym wyciągnął z kieszeni kilka monet i oznajmił:

– Czas już na mnie. Dziękuję za mile spędzony czas.

Allan i Rosemary przyglądali się jak Teodor wychodzi z kawiarni. Mężczyzna spojrzał na córkę i zapytał:

– Ślizgon? Rosie... – Przeczesał dłonią swoje rude włosy. – To syn Notta. Lojalista sama wiesz kogo.

– Wiem, tato. – Przyznała dziewczyna. – Ale lubię go.

Mężczyzna przyglądał się córce po czym chwycił jej dłoń, mówiąc:

– Kocham cię, córeczko. Chcę abyś była szczęśliwa. Jeśli ten chłopak cię uszczęśliwia to nie mam nic przeciwko waszej relacji. Bądź jednak ostrożna.

•••