Zabini wpadł do Pokoju Wspólnego Ślizgonów i pospiesznie rozejrzał się po ludziach. W kącie siedzieli jacyś pierwszoklasiści, odrabiając lekcje. Zaśmiał się. Doskonale pamiętał, co czuje pierwszoklasista: każdy chce być najlepszy, więc od pierwszego dnia w szkole uczą się intensywnie, choć i tak za niedługi czas wszystkiego zapominają. A później już się uczyć nie chce... Mulat był taki sam, ale niestety zmądrzał...

Przy kominku wylegiwały się dziewczyny z siódmej klasy. Co wieczór miały swoje pół godziny, kiedy wymieniały się plotkami i nowinkami z ich życia prywatnego, publicznego i, niekiedy również, seksualnego. Skrzywił się, czując w powietrzu rozchodzący się zapach lakieru do paznokci i odwrócił się w stronę kanap, gdzie zazwyczaj siedział Scorpius.

Nie można było powiedzieć, aby blondyn „siedział" na sofie. Trafniejszym określeniem byłoby „rozwalił się", kładąc nogi na stoliku przed sobą, ramiona rozpościerając na oparciach, a głowę odchylając do tyłu. Obok niego siedziała jakaś czarnowłosa dziewczyna, piłując paznokcie. Kiedy podszedł bliżej, rozpoznał w niej Lulet Nantes z piątego rocznika. Siedziała cichutko obok chłopaka, z nogą założoną na drugą i skupionym wzrokiem. Jedynym dźwiękiem, jakby Mathew mógł usłyszeć to tarcie pilniczka po szkliwie paznokcia.

- Scorpius, nie uwierzysz w to, co ci zaraz powiem - powiedział Zabini podchodząc do kanapy i siadając w ogromnym, miękkim fotelu obitym jakimś przyjemnym w dotyku zielonym materiałem. Lulet podniosła na niego spojrzenie niebieskich oczu i chwilę beznamiętnie na niego spoglądała, przerywając wcześniej piłowanie. Malfoy nawet nie drgnął. Zabini zmarszczył brwi, a Nantes powróciła do swoich paznokci.

Zabini czuł się podekscytowany. Nowina, którą niósł dla Scorpiusa była warta tysiąca galeonów. Jego żar nieco ostygł, kiedy spotkał się z obojętnością ze strony Malfoya. Jednak zaraz przypomniał sobie całująca się namiętnie Weasley i znów zapłonął w nim ogień. Do tego stopnia, że niesiony jakąś dziwną siłą, wstał z fotela.

- Szukałem Levisa, bo... właśnie, zapomniałem o nim... mniejsza o to. Wszedłem do biblioteki, bo myślałem, że go tam znajdę i nie zgadniesz! - Zawołał Zabini, żwawo gestykulując. Lulet uniosła do góry brew. Zabini skrzywił się, co ona tu w ogóle robiła?

- Nie było go tam. Zgadłem? - Spytał Malfoy, nie podnosząc głowy. Mathew zauważył, że miał zamknięte oczy i prawie w ogóle, nie licząc klatki piersiowej, się nie poruszał.

- Nie - powiedział. - Znaczy tak, nie było go tam, ale chodziło mi o coś innego - dodał.

- Co jest? - Obok Zabiniego pojawił się Alex, siadając w fotelu, w którym wcześniej on siedział. Założył nogę na druga, w geście iście pedalskim - zdaniem Zabiniego - i uśmiechnął się słodko, ukazując białe zęby, które znacznie odróżniały się na tle jego ciemniejszej karnacji.

- Szukałem cię - powiedział, ale po chwili pokręcił głową, wracając do tematu głównego. Jedną z jego wad było często rozkojarzenie. Wystarczyło przerwać mu byle błahostką i już zapominał, o czym mówił. Czasem było to przydatne, czasem jednak strasznie go wkurzało. No ale taki już był. - Mniejsza o to. Wracając do tego, co zobaczyłem w bibliotece... Normalnie, zobaczyłem Weasley - powiedział takim tonem, jakby obwieszczał, że właśnie ujrzał tańcząca kankana McGonagall.

Lulet prychnęła, zdmuchując z palców pyłek po piłowanym paznokciu, Alex stłumił dłonią śmiech, a Malfoy zironizował:

- Łał! - A po chwili dodał: - To żadna nowość. Ten szczur Weasley to stały bywalec biblioteki, Zabini.

- Nie, nie, nie o to mi chodziło. Widziałem normalnie, jak ta totalna dziewica, której nawet dotknąć nie można, i która rumieni się na samo słowo „seks" czy „całowanie", całowała się w bibliotece! Na oczach całej biblioteki! - Zawołał, wiedząc, że ta nowina jest warta tego tysiąca galeonów. - Namiętnie. Z języczkiem! Normalnie wyglądało, jakby robiła to nie raz... a przecież wszyscy wiedzą, że nigdy się z nikim nie umawiała. - Dokończył swoją myśl. Scorpius - co zaczynało Zabiniego denerwować - znów nawet się nie poruszył, jedynie westchnął przeciągle, Lulet Nantes odłożyła pilniczek na stolik i przysunęła się do Malfoya obdarowując pocałunkiem jego szyję, a Levis uznał, że jego paznokcie są o wiele interesujące niż całująca się Weasley.

Zabini zadrżał. Co z nimi? Normalnie nie darowaliby sobie złośliwego komentarza na zachowanie Weasley, a teraz co? Udają, że ich kompletnie nie interesuje? Phi. Mathew uspokoił się i wzruszył ramionami. Odwrócił się i usiadł na drugim z foteli, beznamiętnie wpatrując się we wzór włókien obicia.

- Skoro nie interesuje was to, że Weasley właśnie publicznie pokazała, że nie jest taką dziewicą, za jaką się podaje, to pewnie nie zainteresuje was, z kim się tak namiętnie całowała - powiedział spokojnie. Zauważył jak Nantes na chwilkę oderwała się od Malfoya i spojrzała na niego, zaciekawiona, ale zaraz powróciła do swoich pieszczot, siadając Malfoyowi na kolanach i nachylając się, by go pocałować.

- Okej, więc wcale wam nie powiem, że robiła to z Joshem Faro. Nawet mnie nie proście - powiedział Zabini, przyglądając się plamce brudu na swoim adidasie. Levis zachłysnął się własną śliną, co spowodowało lekki uśmiech na twarzy Zabiniego, a Malfoy oderwał usta od ust Lulet i spojrzał na niego.

Ha! Jestem genialny!

- Z tym Faro, którego mam na myśli? - Zapytał Malfoy, spychając lekko Nantes z kolan. - Zobacz, czy nie ma cię w drugim pokoju - dodał, nawet na nią nie patrząc. Czarnowłosa prychnęła i wstała, zabierając swój pilniczek. Poprawiła spódniczkę i poszła w stronę koleżanek, które zaraz zaczęły cicho plotkować.

- Dokładnie z tym - powiedział Zabini, a w jego oku zabłysnęły dzikie iskierki. - Ale czad, nie? - Ożywił się, siadając na krawędzi fotela. - Co za historia: niewinna Weasley i całkiem winny Josh Faro. Hogwarts love story. - Zaśmiał się.

- Nie wie, że Faro to... - Zaczął Alex, ale przerwał mu Malfoy.

- Nie wygląda na taką, którą by to interesowało. Nawet, jeśli kiedyś obiło jej się o uszy, pewnie nie zwróciła na to uwagi - powiedział, wpatrując się w świeczkę stojącą na stoliku.

Przypominał sobie, dlaczego tak bardzo nie lubił Josha. Może nie tyle „nie lubił" co rywalizował z nim. Odkąd tylko Malfoy stał się mężczyzną (w sensie, że świadomie uprawiał seks dla przyjemności), czyli mniej więcej w wieku czternastu lat, Josh stanowił dla niego zagrożenie. Był uważany za jednego z przystojniejszych Hogwartczyków, podobnie jak Malfoy. I podobnie jak Malfoy uwielbiał rozdziewiczać. Co za tym idzie: kto miał więcej dziewic, ten był lepszy. Dziwne, wiedział o tym nawet Scorpius, ale cóż, każda dyscyplina, w której jest od kogoś lepszy, jest dobra.

Tak się niefortunnie złożyło, że szli łeb w łeb (żaden z nich nie rezygnował z chwalenia się swoimi trofeami), a w szkole pomału zaczynało brakować dziewic. Albo były to dziewczynki w wielku jedenastu lat albo totalne pasztety, których nawet dwumetrowym kijem nikt by nie dotknął albo „cnotki niewydymki", które na samo słowo „seks" chowały się w szafach.

Była też Weasley - oddzielna, jednoosobowa grupa. Nie mógł zaliczyć jej do pasztetów, bo (choć nigdy w życiu nie powiedziałby tego na głos, nawet pod wpływem środków odurzających!) wyglądała jak dziewczyna, nie potwór. Nie mógł też włożyć jej do worka z cnotkami, bo - jak się przed chwilą dowiedział - całowała się z JOSHEM FARO.

Wychodziło więc na to, że skoro żaden z nich nie zamierzał sięgnąć po pasztet ani po cnotkę, zostawała jedna osoba, która mogłaby rozstrzygnąć spór. Jednak z racji wojny między Malfoyem a Weasley, wiadomo było, że to nie ów blondyn zdobędzie mistrzostwo. Szala zwycięstwa przesunęłaby się więc na Puchona.Spryciarz. Ale jako, że młody pan Malfoy nie należał do osób, które przegrywają (zwłaszcza z cieniasem Faro) musiał zrobić wszystko, aby plan Puchona się nie powiódł.

Tylko co? Przecież nie będzie ich śledził. Nie było też mowy o tym, aby to on zaliczył Weasley (może i nie wyglądała jak potwór, ale to kolidowałoby z jego zasadami!). Gdyby tylko znalazł się ktoś, kto wtargnąłby w życie Weasley i odciągnął ją od Josha... przynajmniej do czasu, aż Malfoy nie wymyśli jak się pozbyć tego insekta... albo dopóki ten knypek nie skończy szkoły... miałby problem z głowy.

Nie, żeby bronił cnoty Weasley. Co to, to nigdy w życiu. Chodziło tylko o zwycięstwo w tym „Biegu po dziewicę", ot co!

Tylko kto byłby na tyle odważny, by podbić do Weasley? Właściwie nikomu tego nie życzył, ale jednak...

- Alex
, przypomnij mi, kto jest mi winien przysługę? - Zapytał, nie odrywając spojrzenia od świeczki. W jego głowie powstawał już plan. Doskonały, wybitny, na miarę najlepszego stratega. Musiał tylko dobrać odpowiednich żołnierzy.

- Zdaje się, że Trish Gaza z trzeciego roku i Krukon Ashton z czwartego - odpowiedział Levis.

Malfoy zacmokał. Dziewczyna odpada - wątpił, żeby Weasley była lesbą, zwłaszcza po nowinie, którą niedawno usłyszał. Chłopak też odpada, bo za młody. Musiał znaleźć kogoś w wieku Weasley, albo starszego, chłopaka, całkiem przystojnego (bądźmy szczerzy, każda dziewczyna, choćby zapierała się rękami i nogami, patrzy na wygląd), mądrego, aby mógł ją czymś zainteresować i na tyle sprytnego, by dobrze to rozegrał oraz godnego zaufania.

Alex? Nie, odpada. Ten by się zaraz zakochał.

Zabini? Malfoy uśmiechnął się. Zabini mądry i interesujący? Chociaż może gdyby go odpowiednio przygotował...

- Czemu tak na mnie patrzysz? - Zapytał Mathew przestając drapać się po łopatce.

- Zabini, jesteś mi potrzebny - powiedział Malfoy, siadając wygodniej. - Musisz podbić do Weasley.

- Co? - Dopadły go dwie takie same odpowiedzi, z dwóch różnych stron. Wywrócił oczami młynka.

- Potrzebuję kogoś zaufanego i na tyle sprytnego, by odciągnął Weasley od Faro. On jej nie może przelecieć, bo wtedy wygrałby ten nasz niepisany konkurs - powiedział, kręcąc głową.

- Ale dlaczego ja? Dlaczego to nie może być Alex? - Zapytał Mathew, wskazując na Levis'a dłonią.

- Bo on się zaraz zakocha, a nie o to mi chodzi. - Zignorował oburzone prychnięcie kolegi.

- Ale ja nie chcę! - Zawołał Zabini.

- Daj spokój, przecież nie każę ci się w niej zakochiwać. Masz to tylko pociągnąć do końca roku szkolnego...

- Ale z nią się nie da. Dlaczego sam tego nie załatwisz? - Zapytał. Nie musiał słyszeć odpowiedzi; wzrok Malfoya był tak sugestywny, że od razu zrozumiał. - Ona nawet na mnie nie spojrzy...

- Spojrzy. Jeśli trochę się zmienisz... - Powiedział Malfoy. Alex przekrzywił głowę, zainteresowany tokiem rozumowania młodego dziedzica. - Zabini daj spokój. Chcesz, żeby Faro, ta gnida, która przeleciała twoją dziewczynę, mnie pokonał?

- Dlaczego mi się ten pomysł nie podoba? - Zapytał, czujnie przyglądając się chytrze uśmiechniętemu Malfoyowi.

****************

W Listopadzie wracam na 110%. Nie chcę zawieść was, tych którzy nadal tu są.(jest tu ktoś? Niedługo będzie mój rok na wattpad i rok  tego fanf. Dużo sie smieniło od tego czasu,ale mam nadzieję,że chociaż garstka została... :)