Ik hoor haar niet, maar ik weet dat ze er is. Ik wil niet achterom kijken, ik wil haar niet zien. Mijn voeten stampen over het linoleum, terwijl ik me een weg door de donkere school baan.

Het enige wat ik zoek, is een moment, een plek om te kunnen bellen. Hoewel ik de school goed ken, lijkt een schaduw waar ik me voor even kan verstoppen onmogelijk te vinden. Elke plek die ik ken, kent Ruby ook. Zelfs het hol onder het podium is niet langer meer een geheim.

Naar buiten gaan is geen optie. Het enige wat ik kan doen, is hard genoeg rennen om genoeg ruimte tussen ons in te creëren. Terwijl ik ren, zet ik de telefoon alvast weer aan en ren naar de gang bij de kluisjes die leidt naar de gymzaal. Niet dat ik van plan ben om naar de gymzaal te gaan, maar ik weet dat er achterin de jongenskleedkamer een schoonmaakkast zit. Misschien kan ik me daar lang genoeg schuilhouden. Ruby weet ervan. Ze is er vaak genoeg in opgesloten, maar hopelijk heeft ze de gedachte zover naar achteren gedrukt, dat ze het niet bedenkt.

Waarschijnlijk wel.

Ik trek de deur open en wurm mezelf de krappe kast in. De muffe lucht omarmt me. De deur trek ik achter me dicht, maar niet in het slot. Ik moet er nog uit kunnen. Mijn rug schuurt langs de meterkast achter me, als ik me op de grond laat zakken. Met trillende vingers typ ik het enige nummer wat in mij opkomt in. Normaal zou ik Ruby bellen, maar zij is niet langer bereikbaar. De telefoon gaat over, terwijl ik angstig naar het scherm staar. 'Neem op,' fluister ik. Mijn stem echoot door de ruimte.

Dan houdt de beltoon op en klinkt er een vertrouwde stem.

https://youtu.be/bP2j6TCwPt0

Van schrik laat ik de telefoon uit mijn hand vallen en schop hem van me af. Hoorde ik dat nou goed? Wat is hier toch aan de hand! Ik wil gillen, ik wil dat het stopt! Maar ik had mam beloofd dat ik het zou proberen. Dat ik het zou volhouden tot ze me kwam halen. Mam komt me altijd halen.