-Simon  już wróciłam.

-A gdzie ty tak długo byłaś?

-Może wydawać się to dziwne, ale byłam z Matteo.

-I jest dziwne. A co robiliście?

-Byliśmy w klubie karaoke i nawet było fajnie. Czasami nie jest taki jakiego my go znamy. Gdy śpiewaliśmy w jego oczach widziałam mojego Federico.

-Lu wiem, że on ci go przypomina ale to zupełnie inny człowiek.-Powiedział Simon a potem mnie przytulił.

-A jak próby z Ambar?

-Wiesz co ? Bardzo dobrze. Nie jest ona złą osobą. Jest bardzo ciekawa i miła.

-I ładna.- Powiedziała Ludmila.

-Bylibyście ładną parą.- Dodała.

-Nie przesadzaj.

~Następnego dnia

-Popatrz Lu. Luna znów rozmawia z Matteo. Czemu oni są tak blisko.

-To patrz teraz.-Powiedziałam i podjechałam do nich.

-Cześć Matteo.-Powiedziałam i pocałowałam go w policzek.

-Jeszcze raz chciałam ci podziękować za wczoraj. Pamiętaj za 15 minut mamy próbę. 

-O cześć Lunita nie zauważyłam cię.-Powiedziałam i odjechałam i uśmiechnęłam się do Simona.

-Widzisz tak się to robi. A Lunicie zrzedła mina. - Powiedziałam i razem się zaśmieliśmy i pojechaliśmy na koktajl.

-Chodźcie już tutaj wszyscy. -Powiedziała Tamara.

-Termin konkursu się przesuną i to bardzo jest już jutro.

-Co?? - Krzyknęli wszyscy na raz.

-Tor będzie dziś długo otwarty więc możecie ćwiczyć do późna.

-Matteo my się przejmować nie musimy jeszcze tylko jedna próba i jesteśmy gotowi.Chodź poćwiczymy i będziemy mieli to już z głowy.- Powiedziałam.

Próba trwała a robiąc obrót źle stanęłam i upadłam.

-Ludmila wszytko ok?

-Nie Matteo. Trochę boli mnie kostka.

-Idziemy. - Matteo wziął mnie na ręce i zjechaliśmy z toru i usiedliśmy na ławce, a on ściągnął mi wrotkę z nogi i zobaczył kostkę.

-Na moje oko to nic poważnego, ale musimy przyłożyć tu coś zimnego.Zaraz wracam.-Matteo pojechał.Później przyłożył lód do mojej kostki i siedzieliśmy.

-Lu co się stało? - Zapytał Simon.

-Źle stanęłam i boli mnie trochę kostka, ale to nic takiego.

-Na pewno? Martwię się o ciebie.

-Na pewno Simon. Lepiej ćwicz na jutro.-Powiedziałam a Ambar i Simon pojechali poćwiczyć.Ja z Matteo udaliśmy się do mojego domu.

-To jesteś ty z Federico?-Zapytał Matteo patrząc na ramkę.

-Tak.

-Kochałaś go bardzo.Prawda.

-Tak. Kocham go dalej nad życie. Ciągle gdy patrzę w niebo myślę sobie, że on też patrzy na Ludmile Ferro i myśli o mnie.-Aż oczy całe mi się załzawiły. Obróciłam się do Matteo. Ten do mnie podszedł i otarł mi jedną łzę jego usta były coraz bliżej już były milimetry od siebie..

-Lu zapomniałaś telefonu. - Powiedział Simon wchodząc do mieszkania, a Matteo ode mnie odskoczył.

------------------------------------------------------------------------------------

Kolejny rozdział. A nasza historia będzie powoli się kończyć.