— W tym liście Napoleon twierdzi, że...
— Całym sercem pragniemy pokoju – wyjaśnił gładko Francja.
Anglia skinął głową.
— Oczywiście.
— Niewątpliwie. Jestem przekonany, że możemy się zaprzyjaźnić.
Spojrzeli sobie w oczy. Kąciki ust Francji drgnęły. Anglii nie.
— Chcesz zaprzyjaźnić się ze mną – powtórzył.
— Oui.
— ...dobrze. Pod warunkiem, że wymienimy się podbitymi ziemiami.
Chwilę milczeli. Tylko to robili zgodnie.
— W zamian twój król przestanie mówić, że jest moim królem – zaznaczył Francja.
— Jerzy uważa też, że jest sosną. Więc... Zgoda.
— ...naprawdę?
— Absolutnie.
— Ach! Cudownie być sprzymierzeńcami, przyjaciółmi, partnerami...
— Francjo, przesadzasz.
Nie byli już dziećmi, więc nie skrzyżowali palców za plecami.
Zwyczajnie natychmiast zaczęli rozplanowywać zdradę.