— Ach, proszę pana! Pustka wyżera mnie od środka. Wie pan, jakie to uczucie, kiedy nagle panu czegoś w duszy brakuje? Ona cichutko zakrada się do umysłu i zjada wnętrzności. To śmieszne, jeśli wyobrazi pan sobie tę pustkę jako, dajmy na to, słodkiego zwierzaka. Taki piesek czy kotek, który wędruje w środku pana. Ale ja widzę ją jako czerń. I ta czerń jest dobra, pragnę jej. Ale czasem... Czasem nadchodzi nicość. Zamienia mnie w nicość. I, wie pan, w ten sposób powoli znikam. Tak. Coraz mniej mnie w samej sobie.

— W porządku. Moja diagnoza? Trzyma pani w sobie za dużo smutku i pani organizm nie daje rady z tym natężeniem. A serce pani pękło, nib-

— Chwila. Serce? Czym jest serce?

a/n: to jedna z tych prac, która rozrywa od środka i krzyczy „napisz mnie", choć sama tak do końca nie wie, co ma oznaczać (ale ważne, że ja wiem – chyba)