---Co sprawia, że czujesz się szczęśliwy?-- zapytała szaro-włosa kobieta patrząc przez chwilę na swój notatnik.

---Co sprawia mi szczęście...-- chłopak spojrzał w podłogę i zaczął mocno zastanawiać się nad tym niby prostym pytaniem...

Kobieta spojrzała na chłopaka nie słysząc odpowiedzi. Było to pierwsze pytanie... Nie miało być trudne. Czekały go gorsze pytania.

---Przychodzi ci coś na myśl?-- zapytała z lekkim uśmiechem.

Złote oczy spojrzały w jej stronę tylko, po to aby po chwili patrząc za okno.
Gdy kobieta już chciała ponownie zabrać głos, złotooki odezwał się...

---Szczęście sprawia mi... Czas spędzony z przyjacielem-- powiedział
cały czas patrząc za okno.

---Kto jest twoim przyjacielem?-- zapytała pani psycholog, pamiętała że matka chłopaka stwierdziła iż ten nie ma żadnych przyjaciół.

---Vasquez... Vasquez jest moim przyjacielem-- powiedział i spojrzał na psycholożkę.

---Dobrze, a powiedz mi jaki on jest?
I czy często się z nim spotykasz?-- odezwała się zapisując poprzednią informacje.

---Jest on dla mnie miły jako jedyny i zawsze mogę na niego liczyć, a co do spotkań to... Wsumie teraz coraz rzadziej...-- ostatnie zdanie wypowiedział smutno patrząc na szare panele gabinetu.

---Kiedy ostatni raz go widziałeś i gdzie?-- zapytała spokojnie.

---Yyy... Chyba tydzień temu w parku o ile się nie mylę-- powiedział marszcząc brwi.
---Dlaczego pani o niego pyta?-- spojrzał na nią podejrzliwie.

---Z ciekawości-- uśmiechnęła się.
---Uważam, że rozmowa o czymś lub kimś co sprawia nam radość jest lepsza od jakiś przesłuchań-- dodała.

Psycholożka zauważyła już na pierwszej wizycie, że chłopak jest bardzo sprytny i łatwo idzie mu rozwiązać najtrudniejsze zagadki.
Nie uważała kłamstwa za dobre w terapiach, dlatego zawsze była szczera z sowimi pacjentami.

---Yhym...-- chłopak tylko mruknął pod nosem w odpowiedzi.

Cieszyła się, bo dziś była pierwsza wizyta na której siwo-włosy się odezwał. Była to już jakaś jedenasta wizyta... Zazwyczaj ona mówiła i opowiadała, a złotooki jej tylko słuchał. Nigdy nie powiedział przy wejściu "Dzień dobry" co dziś się wydarzyło, a to bardzo ją zaskoczyło.

---Dobrze, a powiedz mi Erwin czy czegoś się boisz?-- zapytała i poprawiła spadające okulary z nosa.

---Śmierci-- odpowiedział bez zastanowienia, tak jakby już kiedyś nad tym pytaniem myślał.

---Śmierci..?-- zapytała.

Erwin Knuckles był dla niej zagadką...
Mało rozmowny chłopak z zaburzeniami psychicznymi, który kilka razy próbował popełnić samobójstwo... Bał się śmierci...

---Tak, boje się śmierci-- potwierdził patrząc na swoje czarne buty.

Wręcz niezrozumiałe...
Szaro-włosa miała wielo letnie doświadczenie w psychologii...
A jednak nie potrafiła zrozumieć tego niejasnego myślenia chłopaka, który siedział właśnie na przeciwko niej.
Było to zachowanie nie do odczytania, jakby poza zasięgiem dziedziny psychologii, w której była świetna...

---Um... Może następne pytanie-- nieco się zmieszała.
---Czy... Czy jest coś czego z całego serca nienawidzisz?-- spojrzała na chłopaka, który słysząc pytanie uśmiechnął się lekko.

---Każdy czegoś nienawidzi pani psycholog-- odezwał się patrząc jej w prosto w oczy.
---Ja najbardziej nienawidzę ludzi-- stwierdził nie spuszczają wzroku.

---Ludzi? Jest jakiś powód?-- spojrzała na niego zaciekawiona.

---Jest wiele powodów-- stwierdził i znów tego dnia spojrzał za okno.

---A możesz podać mi dwa?-- spytała biorąc długopis, aby to zapisać.

---Po pierwsze, każdy człowiek myśli tylko i wyłącznie o siebie. Każdy ma gdzieś czy ktoś inny umiera wewnątrz lub że jakiś bezdomny marznie na mrozie w środku zimy-- powiedział i zatrzymał się na chwilę.

Jego wzrok przeleciał po całym gabinecie, był tu wiele razy ale nigdy nie spojrzał jak wygląda pokój, w którym spędził wiele godzin.

---Drugi powód to kłamstwo...
Nienawidzę gdy ktoś kłamie mi prosto w oczy, a ja wiem całą prawdę.
Nienawidzę za to wielu ludzi i nigdy zdania o nich nie zmienię.
Ludzie to szmaty... Szmaty które nigdy nie powinny istnieć-- zakończył mówić patrząc za okno, a jego oczy na koniec, aż zabłysnęły.

Psycholożkę mocno zdziwiła odpowiedź. Były to bardzo przemyślane słowa, zazwyczaj pacjenci nie potrafili dobrać argumentów, a ten chłopak miał ich pełno. Nie ważne jaki był temat rozmowy, on po prostu je miał w głowie lub wymyślał na bieżąco. 

---Mam podać więcej?-- spytał nie odrywając wzroku od widoku za dużym oknem.

---Nie, tyle wystarczy-- stwierdziła i zamknęła swój notes, co oznaczało koniec wizyty, która trwała godzinę.
---Możesz iść do poczekalni, a ja zamienię kilka słów z twoją matką...

Chłopak wyszedł z gabinetu i usiadł na jednym z krzeseł w poczekalni.
Wyjął telefon i zaczął przeglądać social media...

--------------------------------

---Dzień... Trzydziesty siódmy w psychiatryku...-- mruknął złotooki pisząc to w notesie.

---Czemu jesteś taki dziwny?-- zapytała mała dziewczynka, która siedziała obok niego przy stole na tak zwanej "świetlicy”.

---Każdy tutaj jest dziwny-- odparł wywracając oczami.

---Ale ty jesteś wyjątkowo dziwny-- stwierdziła biorąc złotą kredkę i rysując coś po kartce.

---Uznam to za komplement Annabelle...-- mruknął pisząc coś pod liczbą "37" w swoim notesie.

---Co to komplement?-- zapytała siedmiolatka nie odwracając wzroku od kartki, na której rysowała.

---Coś... Coś co chcesz usłyszeć lub coś miłego, każdy rozumie jak chce-- odpowiedział nadal pisząc jakieś litery w swoim czarnym notesie.

Erwin był dla małej Annabelle jak starszy brat w psychiatryku.
Co robiła tam siedmiolatka?
Była tam przez to, że wbiła nóż swojej babci podczas zabawy.
Nikt nie potrafił stwierdzić czy było to specjalnie, ale dla pewności jednak wysłano dziewczynkę do psychiatryka.

---A co piszesz?-- zapytała i zerknęła w notes siwo-włosego...
---Co to za litery?

---To są moje litery... Litery które wymyśliłem dla siebie, aby nikt nie odczytał moich notatek z tego notesu-- odpowiedział zerkając kontem oka na dziewczynkę, która znów zajęła się rysowaniem po kartce.

---Jesteś dziwny i to bardzo-- stwierdziła, na co złotooki lekko się uśmiechnął. On to wiedział. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest do końca normalny, ale czy od razu psychiczny? Nie, definitywnie nie.

---Erwin pani Aleksa cię woła do siebie teraz-- usłyszał głos kolejnej osoby, która tutaj przebywała.

Chłopak nic nie odpowiedział i zostawił notes obok Annabelle, po czym poszedł pod gabinet pani Aleksy, czyli dyrektorki placówki.
Zapukał do drzwi i wszedł do środka.
To co zobaczył mocno go zdziwiło...

---Vasquez..?-- powiedział mocno zaskoczony tym kogo widział.

---Skąd wiesz jak mam na imię?-- zapytał brunet patrząc na Erwina.

---Um... Klara mi powiedziała-- oznajmił bez zastanowienia.
---Taka jedna z tego miejsca-- dodał widząc nierozumiejące spojrzenie chłopaka.

---Widzę że się dogadujecie! Świetnie! Od dziś macie razem pokój. Erwin przedstaw Vasquez'owi resztę osób stąd-- uśmiechnęła się wesoło dyrektorka psychiatryka.
---Możecie już iść

Vasquez wstał z czarnego krzesła i wyszedł z gabinetu za Erwinem.
Szli pustym korytarzem, gdyż wszyscy byli na świetlicy.
W pewnym momencie brunet przytulił jedną ręką siwo-włosego, na co on spojrzał na niego niezrozumiałym wzrokiem...
Vasquez uśmiechnął się szeroko i patrząc w złote tęczówki powiedział...

---Doskonale wiem kimś jesteś i skąd znasz moje imię... Przyjacielu...

----------------------
Witam!

Pierwszy Vaskles w moim wykonaniu!

Yyy mam nadzieję, że jest okej :)

Miało być smutne zakończenie, ale pomyślałam o słowach _ewro_niara_ która by mnie zabiła za złe/smutne zakończenie :|
Także jest wesołe? Chyba.

Pozdrawiam i Kc <3
(Pozdrawiam z szkoły z lekcji Angielskiego XDD)