Czemu ta chata jest taka ogromna? Po wejściu na ostatnie piętro z parteru weszliśmy w labirynt korytarzy.

- Ile to ma pięter?- spytałam zdyszana

- 15 - odpowiedział jak gdyby nigdy nic i skręcił w kolejny korytarz.

Czemu ja umiera ze zmęczenia a on nawet się nie spocił? Jak ja się pytam jak? Jest jakimś robotem czy coś?

- Idziesz?- zapytał z kpiącym uśmieszkiem.

- Czy cię to bawi?- zapytałam zirytowana.

- Skądże.

Co za drań myśli że nie widzę tego jego kpiącego uśmiechu? Mam nadzieję że mnie szybko wypuszczą i nie będę musiała się z nim męczyć.

- Poczekaj tu na mnie a ja wejdę i księżniczkę zapowiem. A i pamiętaj żeby nie uciekać bo to zbyt dobrze się nie skończy.

Gdy skończył mówić wszedł przez ogromne drzwi do jakiegoś pokoju. Zostałam sama i zastanawiałam się uciec czy nie uciec oto jest pytanie...

- O nie uciekłaś szkoda

- Mogę już wejść czy mam z tobą się jeszcze męczyć?- spytałam mając go już serdecznie dość.

- Ta właź.

Otworzył mi drzwi a ja weszłam do ogromnego, jak z resztą wszystko w tym domu, pokoju. Czemu cały dom jest taki ciemny i ponury? Czy urządzał go jakiś facet?

- Słodka- powiedział jakiś facet patrząc się na mnie do kogoś kto siedzi na fotelu za biurkiem.- No tylko spójrz mała słodziutka dziewczynka.

- Mała to jest twoja pała.- powiedziałam zdenerwowana, zazwyczaj mi to nie przeszkadza no ale muszą podziękować Mikusiowi

- Rzeczywiście słodka- powiedział sarkastycznie tajemnicza osoba na fotelu.

- Zobaczysz ja ją wychowam

- Że co?- zapytałam z niedowierzaniem.

- Zobaczymy- odpowiedział kpiąco książę z fotela.

- Czy wy wogule mnie słuchacie?- zapytałam czując się pominięta.

- Niestety twój piskliwy głosik słychać z kilometra- powiedział książę w końcu się odkręcając.- Max możesz nas zostawić samych.

- Oczywiście tylko nie zjedź mojej laleczki.- powiedział rozbawiony Max

Moja mina w tej chwili była przepiękna, gdyby tylko była tu Toni zostałabym królową Youtube.

- Kim jesteś i co tu robisz?- powiedział ostro aż się trochę przestraszyłam.

- Co tak groźnie?

- Siadaj!

~ Czy z nim wszystko w porządku krzyczy na mnie za nic super~

- Powiem jeszcze raz bo może nie usłyszałaś. Kim jesteś i co tu robisz?

- Mam na imię Alice i sama nie wiem co tu robię.

- Dziewczynko czy ty wiesz kim ja jestem?

~ Różową wróżką zębuszką lub jakimś magicznym jednorożcem? Wiem żulem spod mostu to na bank to~

- Nie mam zielonego pojęcia.

- Jestem Ivan Damon coś ci to mówi?

- A powinno?

- Nie denerwuj mnie dziewczynko.

- Po pierwsze ta dziewczynka ma imię a po drugie kiedy będę mogła stąd iść?

- Nigdy cię nie wypuszczę- powiedział to tak spokojnie jakby to było najoczywistrzom rzeczą na świecie.

- A mogę wiedzieć niby czemu?- zapytałam już trochę poddenerwowana.

- Nie wypuszczę mojej mate - odpowiedział i wyszedł z pokoju.

Po pierwsze czemu każdy tutaj musi się uważać za wszechwiedzącego króla świata a po drugie jaka do cholery mate?

- A miałem nadzieję że się ciebie pozbędę.- powiedział zrezygnowany Mikuś.

- Uwierz mi ja też

- Dobra ruszaj tyłek wracamy do twojego pokoju.

Wstałam zrezygnowana z fotela i poszłam za nim. Nie wiem czemu ale Ivan... Coś jest ze mną nie tak po spotkaniu z nim. Nie rozumiem czemu. Doszliśmy do pokoju. Mikuś nawet się nie odezwał tylko śmiał mnie wepchać do pokoju.

- A może mniej brutalnie!- wykrzyczałam przez drzwi.

- Cicho kobieto nie widzę w końcu twojej twarzy daj mi się jeszcze nacieszyć brakiem twojego głosu- rzekł błagalnym głosem.

Dobra będę łaskawa i nie będę mu dziś już dokuczać. Weszłam głębiej do pokoju i usiadłam na łóżku. Super jest już 19. Nie mam za dużo ciekawych rzeczy do robienia tutaj szczególnie wieczorami. Poszłam do garderoby w której oczywiście nie było nic. Nie no miałam tam dwie bluzy i jeansy plus ciuchy w których tu przyszłam. Wzięłam moją bluzę do spania i ruszyłam do łazienki a potem poszłam spać.

____________________________________________________________________________

W końcu mam trochę czasu i napływ weny. Za wszelkie błędy przepraszam.