Być może to wszystko wykraczało poza moje możliwości oraz kompetencje, ale ta sprawa miała dla mnie bardzo prywatny wymiar. Znałem go. Nawet dość dobrze.

Pierwszy raz spotkałem Tremblay'a jakoś osiem miesięcy temu. Bronił wtedy jednego z tych skurwysynów, którzy w mojej prywatnej opinii nie zasługiwali na to, aby ktokolwiek stał po ich stronie. Oczywiście w tym wszystkim rozchodziło się wyłącznie o pieniądze. Kiedy przeciętny człowiek zobaczy plik z dolarami, nieznacznie mu odbija. Natomiast kiedy prawnik pochwyci w dłonie te obrzydliwie brudne pieniądze, całkowicie traci rozum. I czy było w tym coś dziwnego? W moim rozumieniu raczej nie. Na pewno kłóciło się to z moimi wartościami. Być może byłem małostkowy, a być może na wierzch wychodziło to, że pochodziłem z innej epoki, ale nigdy nie stawiałem się pieniędzy ponad swoją moralność.

Ale wracając do samego Tremblay'a — na początku widziałem w nim coś dobrego. Zdaje mi się, że miał coś, czego brakowało wielu innym. Empatię. Nie przesadziłbym, stwierdzając, że Henry, był jednym z najbardziej ludzkich adwokatów w całym Bostonie. Moje zauroczenie złotym chłopcem nie trwało jednak długo. Już po krótkim czasie zaczął sprawiać wrażenie zupełnie innej osoby, niż ta, na którą próbował kreować się na początku. Zapewne puściły mu hamulce i sam już nie był w stanie kontynuować tej szopki.

Nie miałem wątpliwości co do tego, że był zwykłym psychopatą, jednak w tej całej układance coś mi nie pasowało. Nie twierdziłem oczywiście, że był niewinny, ale to z pewnością nie była jedna z tych łatwiejszych spraw, z którymi musiałem się zmierzyć. No bo jaki mógłby mieć niby motyw? Jego żona była aniołem i z pewnością miała do niego anielską cierpliwość. W tamtej chwili chyba każdemu na język nasuwało się tylko jedno pytanie.

Dlaczego, Tremblay? Dlaczego z zimną krwią zabiłeś swoją żonę?