Ukazała mu się Sztuka
I tak rzekła: ,,Weź, Artysto,
Pióro, pędzel, smyczek!
Weź marmur, płótna,
I instrumenty!"

Mówiła mu Sztuka:
,,Tchnij życie w martwe
I ducha w żywych"
Artysta śmiał się
I kiwał głową:

,,Tak zrobię!"

Nim Sztuka mu w ręce
Dała swój geniusz,
Przestrzegła go tylko:
,,Zastanów się, albowiem
Sam odtąd będziesz"

Ale Artysta nie słuchał,
Bo daru tego pragnął.
Dzień później spotkał
Wyobcowanie
I Samotność

Natrafił na Inność, Żal,
Niezrozumienie, Pasję,
Wrażliwość, Smutek
Krytycyzm, Bunt
I Ostracyzm

Padł więc Artysta
Na kolana i krzyczał:
,,Mówiłaś mi, Sztuko,
Że sam będę, a dałaś mi
Przyjaciół zbyt wielu!"

Chlipiał Artysta cicho:
,,Przyjaciółmi mymi są
Tylko te emocje i uczucia!
Choć płaczę przez nie,
Jedynie one są ze mną."

,,I będą.
Na zawsze."

70720/80720