Był podłączony do kroplówki. Wyglądał tak, jak zawsze. Był zmęczony. Chociaż ja wiedziałam, że pod kołdrą na brzuchu ma założony opatrunek. Chłopcy wypytywali go o wszystko. Jak się czuje, czy bardzo go boli, czy pamięta twarz sprawcy. Ja jedynie stałam i się na niego patrzyłam.

- HaRi? Wszystko w porządku? - spytał lider.

- Co? A tak - odpowiedziałam.

- Jeonggukie - zaczął Hoseok - Mało się nie zabiła, żeby tu być - wyszczerzył się.

- Na serio? - chłopak był zdziwiony.

- A ty się tak martwiłeś. Ta dziewczyna jest w stanie zrobić chyba wszystko - Namjoon mnie chwalił.

- Nie jestem w stanie czysto śpiewać, ale cii - chciałam ich troszkę rozśmieszyć.

Po krótkiej wizycie musiałam wrócić do domu. Postanowiłam jechać autobusem. Kiedy przekroczyłam próg usłyszałam krzyki. Co gorsza słyszałam HaJina i EunMi. Co ona tu robi? Weszłam do mojego pokoju, gdzie odgrywała się bitwa na słowa.

- Co tu się dzieje? - przekrzyczałam ich.

- Twój kochany braciszek chcę zakończyć związek twój i Jeongguka - spojrzała na niego z pogardą.

- Wiem co mu się stało. Równie dobrze mogłaś być tam z nim. Nie przeżyłbym gdybyś umarła! - nigdy mi tego nie powiedział.

- Uspokójcie się, proszę. Na razie powinniśmy modlić się o jego zdrowie, a nie się kłócić. Porozmawiamy o tym, kiedy będę miała pewność, iż wszystko z nim w porządku - usiadłam na łóżku.

- Przepraszam za te krzyki i niemiłe słowa - HaJin wyciągnął rękę w stronę EunMi.

- Ja też. Nie powinnam cię oskarżać o pewne rzeczy. Wybacz - uścisnęła jego dłoń.

Niedługo wszyscy się zmyli. Przyjaciółka wróciła do domu, a HaJin poszedł gdzieś z przyjaciółmi.

Za około tydzień Jeongguk został wypisany. W internecie, aż wrzało od ostatnich wydarzeń. Gdzie nie poszedł tam było zadawane pytanie o to co się stało. Było mu ciężko. Nie mógł się ze mną spotykać, bo wszędzie byli reporterzy. Brakowało mi go bardzo. Rozmyślając wpadłam na kogoś.

- JiTae - spojrzałam na chłopaka - Przepraszam, nie zauważyłam cię.

- Spokojnie, nic mi nie jest - posłał mi uśmiech - Jak on się czuje?

- W sensie zdrowotnym czy psychicznym? - było mi to potrzebne do udzielenia odpowiedzi.

- Zdrowotnym - uzupełnił pytanie.

- Już wszystko w porządku. Została mu tylko mała, ledwie widoczna blizna - odpowiedziałam.

- Rozumiem - spojrzał ponad mną - Yyyy... wiesz, muszę lecieć. Do zobaczenia na lekcji - szybko ode mnie odszedł.

Ciekawe co było za mną, że aż tak się przestraszył. Nie zdążyłam się odwrócić, by wiedzieć kto tu jest.

- Cześć, króliczku - chłopak przytulił mnie.

- Od kiedy to jestem króliczkiem? - uwolniłam się od jego uścisku i na niego spojrzałam.

- Od kiedy ze mną chodzisz - puścił mi oczko.

- Wszystko okej? Normalnie się tak nie zachowujesz - zauważyłam.

- Przestań - machnął ręką - Nie widzieliśmy się od tak dawna.

- Są ty jacyś reporterzy? - zaczęłam się rozglądać.

- Nie - odpowiedział - Jesteśmy tylko my - oparł swoje czoło o moje.

- Policja znalazła już sprawcę? - spytałam.

- HaRi! - odsunął się ode mnie - Mam dość pytań o to. Chcę chociaż przez chwilę mieć spokój.

- Martwię się o ciebie! To takie złe? - zirytował mnie.

- Na mnie już chyba pora. Ucz się pilnie - odszedł.

- Jeongguk! - nie odwrócił się.

Super! Jeszcze rozstaliśmy się w gniewie. Na lekcji w ogóle nie mogłam się skupić. Człowiek się o niego martwi, a ten ma to gdzieś. Ja już go nauczę, niech go spotkam. O ile będzie się chciał ze mną spotkać.

----------------------------------------------

Rozdział słaby, bo miałam długą przerwę (jak na mnie). Byłam na wyciecze we Wrocławiu. No i jedziemy autobusem, a tu napis ''BTS''. Dwa razy xD Ludzie z mojej klasy zaczęli do mnie krzyczeć czy widziałam xDD Dzięki za przeczytanie rozdziału :) Fighting i do następnego!