Jeśli chcesz możesz przeczytać to są moje przemyślenia.

Czy gdy osoba, którą kochamy z czasem przestaje być dla nas wspaniała i wyjątkowa to czy była nią od początku? Czemu traktujemy ludzi jak zabawki czy też rękawiczki, które możemy zmieniać co pięć minut? Nie doceniamy tego jakie są i co dla nas robią. Wspaniałe osoby mogą być fałszywe. Tylko ludzie, którzy nie uważają siebie za idealnych są idealnie. Jak długo musimy ranić taką osobą naszą fałszywą miłością żeby zrozumieć co tak naprawdę czujemy. Czy nasze zachowanie nie jest samolubne? Miłość od pierwszego wejrzenia nie istnieje. Jak można zakochać się patrząc tylko na osobę? Uważam, że nie istnieje miłość. Dlaczego o niej piszę? Żeby sama się do niej przekonać? Lubię czytać jak inni są szczęśliwi i mimo wszystko wychodzą na prostą kiedy ja mam wszystko spierdolone.