Feliks ze znudzeniem siedział, wsłuchując się jednym uchem w kłótnie narodów. Ameryka znowu nawijał o bohaterstwie jedząc jednocześnie hamburgera, Anglia się z nim kłócił, Japonia zgadzał z USA, Szwajcaria wrzeszczał na Japonię, strzelając jednocześnie do Francji flirtującego z Lichtenshtein, Rosja przerażał kraje bałtyckie, Litwa usiłował uspokoić Rosję, kraje nordyckie swoim zwyczajem zbiły się w grupkę. Dzisiaj wyjątkowo nie miał ochoty włączać się do dyskusji. Zapominali o nim zupełnie jak o Kanadzie. Może we dwóch, może z Prusami, założą Kółko Zapomnianych Państw?

Westchnął, nawiązując kontakt wzrokowy z Kanadą i przekazał mu, że wychodzi. Chwycił kurtkę z wieszaka, przeszedł przez hol i wyskoczył na wyjątkowo słoneczne ulice Londynu.

Uznawszy że w domu będzie tak samo, jak nie gorzej (bo jego ludzie umieli się dogadać tylko w kłopotach) ruszył spacerkiem, podziwiając architekturę.

Wycieczka jakoś nie poszła na marne, bo udało mu się kupić lakier do paznokci w ładnym odcieniu czerwonego.

Zagłębiony w myślach, nie zauważył, jak przeszedł do dzielnicy mieszkalnej. Dopiero gdy prawie przywalił w słup od drogowskazu to się opamiętał.

Z niesmakiem zmarszczył nos na widok identycznych domków jednorodzinnych. Nie rozumiał, jak tak można żyć, nie myląc wszystkiego. U niego zawsze czymś starano się wyróżnić, choćby kolorem ścian czy ozdobami w oknach. Zerknął na drogowskaz. Widniał na nim napis "Privet Drive".

"Bardzo oryginalna nazwa, nie powiem" - przemknęło mu przez myśl, gdy usłyszał cichy płacz.

Ostrożnie zakradł się pod numer cztery.

Znalazł tam chłopca, nie starszego niż 6 lat, z plątaniną czarnych włosów na głowie i przenikliwymi, zielonymi oczami ukrytymi za parą okrągłych okularów, poklejonych przezroczystą taśmą. Ubrany był w za duże na niego o co najmniej sześć numerów ubranie.

Na ten widok Feliksowi serce się ścisnęło. Podczas swojego życia widział wiele nadużywanych dzieci, i mógł z całą pewnością stwierdzić, iż to dziecko nie ma kochającej rodziny. Tezę popierał fakt, że chłopiec gołymi rękami pielił już i tak wymuskany do perfekcji ogródek.

Już miał do niego podejść, gdy z domu wytoczył się człowiek mający większe podobieństwo z morsem.

- Chłopcze!!!!

Dzieciak wyraźnie się skulił

- Jeszcze nie skończyłeś?!!! Jest pora obiadowa, a nie ma obiadu!!! Powiedz mi, dlaczego nie ma obiadu?!! Dopóki tu jesteś, dziwaku, masz zarabiać na swoje utrzymanie!! Zrozumiałeś?!!!!

Twarz mężczyzny przybrała kolor purpury, zaś z ust pryskała mu ślina. Fuj...

- Tak wuju Vernonie - pisnął chłopiec.

Feliksowi krew się zagotowała. Kto normalny każe sześciolatkowi gotować i pielić?! I do tego nazywa dziwakiem?!!
Już miał wyskakiwać z kryjówki, gdy z domu wyszła kobieta powiedziałby, że podobna do konia, ale to obraziłoby jego ulubione zwierzę, i... świnia w blond peruce i na dwóch nogach? Nie! Chwila! Przecież to chłopiec!
Prawie mu oczy z orbit wyleciały. Nigdy nie widział tak "puszystej" osoby. Nawet w Ameryce.

- Mamusiu, jestem głodny. Dlaczego dziwadło nie zrobiło obiadu? - spytała świnia w peruce. Kobieta zaraz zaczęła go gładzić po głowie.

- Spokojnie, Dudziaczku. Mamusia zamówi ci w nagrodę wielką pizzę. Co ty na to, Dudlejku? A teraz idź do kuchni! Mamusia musi ukarać tego dziwoląga.

Świna poszedł do domu, podczas gdy dwóch "dorosłych" górowało nad bezbronnym dzieckiem.

- Będzie kara, cudaku. Ale nie tutaj, jeszcze ktoś zauważy. Do domu! - rozkazał mors.

Feliks uznał, że koniec z tym. Wyszedł zza rogu domu i stanął przed nimi, kładąc ręce na biodrach.

- Nie powinniście tak traktować dziecka.

Mors z czerwonego zrobił się fioletowy. Ciekawe.

- Nic ci to tego. To cudo jest pod naszą opieką i zrobimy z nim co chcemy.

Feliks udał, że sprawdza paznokcie, pomalowane dzisiaj na głęboki złoty kolor.

- Generalnie zawsze mogę podać was na policję. Wtedy będziecie mieli totalnie przerąbane.

Chłopiec przysunął się bliżej do niego. Chyba wyczuwał, że jest z nim bezpieczniejszy.
Tymczasem mors, Vernon, miał szybką dyskusję z kobietą. Felek wyłapał coś w stylu "a co jeśli się dowiedzą?", "może jest jednym z tych cudaków?", "powiedzieć im?", i w końcu "co z zapłatą za niego, gdy już go nie będzie?".

Ostatnie przelało czarę. Feliks zobaczył czerwone. Szybkim, wyćwiczonym ruchem wyjął z przestrzeni kieszonkowej szablę i przyłożył ją morsowi do mięsistej szyi.

- Przepiszecie go na mnie. I to nie jest prośba. - wyszeptał śmiertelnie groźnym tonem. W stronę kobiety wyciągnął plik papierów adopcyjnych. Ta szybko podpisała się gdzie trzeba.

- Teraz ty - powiedział do morsa, zanim zdjął broń z jego gardła zostawiając cienką czerwoną linię.
Tez z kwikiem podpisał dokumenty.

- Dziękuję bardzo - schował papiery i szablę do przestrzeni kieszonkowej, po czym podszedł do chłopca. Kucnął przed nim, by go nie przestraszyć.

- Cześć, jestem Feliks. A ty?

- Harry Potter, sir

- Cześć Harry. Chciałbyś ze mną zamieszkać?

Zielone oczy rozszerzyły się za okularami. Dzieciak przysunął się bliżej.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- Pinkie przysięga?

Feliks zachichotał, ale splótł małego palca z palcem Harry'ego. Potem wziął go na ręce. O Matko Częstochowska! Jaki on był lekki! Za lekki jak na zdrowego sześciolatka.

- Dobrze Harry, przygotuj się. Zaraz będziemy na miejscu.

Ten się zaczął dąsaś.

- O co chodzi? - Feliks zerknął na "pasażera"

- Nie lubię tego imienia.

Pewnie kojarzyło mu się z tym miejscem.

- Gdy będziemy w domu, wymyślimy ci nowe, dobrze?

Chłopiec się uśmiechnął promiennie.

Feliks odwzajemnił uśmiech.

Z małym białym błyskiem zniknęli.

##################

Cześć wszystkim, tu Nieuchwytna z nową historią.

Feliks- Jaki jest sens zaczynania nowej histori, skoro masz jeszcze trzy albo cztery inne niedokończone?

Bo mam sto pomysłów na minutę i jak ich nie spiszę to oszaleję?

Tak czy inaczej, cieszcie się moim pomysłem na crossover Harry'ego Pottera i Hetalii

Przybiło mnie, jak mało znajduję historii z Feliksem, więc postanowiłam sama coś napisać.

W późniejszych rozdziałach pojawi się Rodzinka Łukasiewiczów tworzona przeze mnie.

Narka!
Nieuchwytna