Harry usadowił się przed małą kawiarnią z filiżanką herbaty, na którą wydał ostatni funt. Zbliżała się równo czternasta, a rzeczy, które miał zrobić, już zdążył wykonać. Stworzył plan, który pozwoliłby mu dotrzeć do jego skarbca niezauważenie i wymienić galeony na mugolskie funty, żeby móc dalej mieszkać w hotelu.

- Znudzony, prawda? - Rozległ się głos Toma zza Harry'ego. Harry odwrócił się i spojrzał na mężczyznę.

- Tak. Nic nie można zrobić, jeśli nie ma się książki do eliksirów, aby robić w niej bazgroły, a tym bardziej pióra, którym można by było te bazgroły robić! - oburzył się. Tom westchnął i usiadł naprzeciwko Chłopca-Który-Przeżył.

- Zawsze możesz coś kupić. Naprawdę musisz zapanować nad swoim temperamentem, Potter! - Harry jęknął.

- Jak zdobędę przebranie. - Tom rzucił chłopcu szybkie spojrzenie.

- Harry, twoja blizna to chyba jedyna rzecz, którą trzeba ukryć.

- Magia nie działa... - Tom spojrzał na niego ostro.

- Próbowałeś wcześniej, prawda?

- Oczywiście. Ostatnim razem, zakryłem ją kapeluszem. - Czarny Pan prychnął.

- Uderz w stół. - Harry gapił się na mężczyznę naprzeciwko niego. - Co?

- Czy ty, Tomie Marvolo Riddle, użyłeś mugolskiego powiedzenia?

- Zamknij się Harry. - Chłopiec po prostu się roześmiał.

-~*~-

- Weź tą.

- Nie interesuję się Czarną Magią, Tom.

- Najlepszym sposobem na pokonanie wroga jest poznanie go.

- Och, czy właśnie dlatego ze mną rozmawiasz?

- Harry, po prostu weź tę książkę, to tylko teoria i daleko jej do nielegalnej magii.

- Ciekawe, dlaczego nie jest nielegalna. - Chłopiec parsknął, dodając oprawioną w czarną skórę książkę do małego stosu w jego ramionach.

- Nie mam wpływu na decyzje ministerstwa.

- Chyba że chcesz zrobić coś nielegalnego, co spowoduje złamanie przez ciebie prawa. - Tom spojrzał na Harry'ego.

- Wcale nie.

- Dobrze, Lucjusz Malfoy zrobi to za ciebie.

- Lucjusz robi wszystko dla własnego zysku, nie dla mnie. Czy możemy zmienić temat?

- Nie lubisz mówić o Lucjuszu? - Tom jęknął.

- Nie. Nie lubię się z tobą kłócić o moich Śmierciożerców w księgarni czarodziejów, gdzie każdy może nas podsłuchać.

- Obawiasz się, że pójdziesz do Azkabanu?

- Nie mogą mnie zamknąć w Azkabanie. Z kolei wobec ciebie, nie mieliby większego wyboru. Zmień temat. - Harry wyciągnął książkę o klątwach, którą widział wcześniej i zastanawiał się nad jej zakupem. Dodał ją do swojego stosu.

- Wymień jedną osobę, której nie możesz znieść. - Tom zamrugał zdezorientowany, z powodu nagłej zmiany tematu.

- Albus Dumbledore.

- Dlaczego? To znaczy, zawsze mówisz, że go nie lubisz, ale dlaczego go nie lubisz?

- Po pierwsze, jestem Ślizgonem, a on jest uprzedzony. - Harry zanucił.

- Masz punkt. Ale on zawsze stara się dostrzec w ludziach to, co najlepsze.

- Ze mną próbował może raz... Ale zawsze mnie podejrzewał o cokolwiek.

- Miał rację.

- Och, nie zawsze. Inni Ślizgoni też lubili sprawiać kłopoty, a ja bardzo często trafiałem w niewłaściwe miejsce o niewłaściwym czasie.

- Cieszę się, że jestem Gryfonem. - Harry zachichotał, zyskując zirytowane spojrzenie od dziedzica Slytherina. - Coś jeszcze?

- Tak. Mam wrażenie, jakby potrafił czytać ludziom. To doprowadza mnie do szału.

- To doprowadza wszystkich do szału, ale to nie znaczy, że go od razu nienawidzą.

- Och! I wciąż próbuje mnie zabić.

- I nie udało mu się to. Teraz to moja praca. - Tom westchnął.

- A co z tobą, Harry, kim jest osoba, której nie możesz znieść?

- Korneliusz Knot. - Tom wyglądał na zszokowanego.

- Dlaczego?

- Nie nadaje się na swoją pozycję i nigdy nie słucha innych. Kiedy Dumbledore i ja powiedzieliśmy, że wróciłeś dwa lata temu, uznał, że jesteśmy szaleni.

- Harry, Dumbledore jest znany z wątpliwego zdrowia psychicznego, a z tego, co słyszałem, to Rita Skeeter przez cały rok kwestionowała twoje zdrowie psychiczne.

- Och, tak. Wszystko przez bliznę, którą mi dałeś - odpowiedział sarkastycznie Harry.

- Jasne, zrzuć to na mnie. - Harry westchnął i pokręcił głową.

- Tom, jak ja mam uratować świat, jeśli nikt mnie nie słucha? - Zapytał cicho, zanim podszedł do lady, by zapłacić. - Dobra. Inna osoba, której nie możesz znieść? - zapytał Harry, kiedy byli już w drodze do Dziurawego Kotła by zjeść obiad.

- Peter.

- Pettigrew?! - Harry gapił się na starszego czarodzieja z szeroko otwartymi oczami. Tom kiwnął głową. - Masz problemy z Glizdogonem, a mimo to nadal go trzymasz?

- Jest denerwujący, ale użyteczny.

- Użyteczny, aby być ruchomym celem?

- To też.

- Tom...

- Cóż, to animag, Harry, właściwie animag w formie szczura.

- Nielegalny szczur animag.

- Nawet lepiej. - Harry jęknął.

- Dlaczego po prostu nie oddasz go do Ministerstwa?

- A dlaczego miałbym?

- Bo jest on denerwujący, wszystko psuje i ma u mnie dług?

- Dług?

- Tak.

- O tym nie wiedziałem...

- Uratowałem mu życie, gdy Syriusz i Remus chcieli odstrzelić mu tyłek.

- Język. - upomniał go Dziedzic.

- Zamknij się, Tom. - Tom zachichotał, gdy zajęli miejsca.

- Kogo innego nie możesz znieść, Harry?

- Gilderoy'a Lockharta. - Tom prychnął w herbatę.

- Lockhart, oszust, który rzucił sam na siebie Zaklęcie Zapomnienia?

- Och, tak. Po drodze do Komnaty, próbował oblivować Rona i mnie za pomocą złamanej różdżki Rona.

- Ojej!

- Zrzucił nam sufit na głowy.

- I oblivował sam siebie?

- Tak!

- Ach, był nawet na tyle głupi, żeby spojrzeć jej w oczy.

- Bazyliszek był samicą?

- Och, taaak. - Harry spojrzał na Toma.

- Skąd niby miałem to wiedzieć?!

- A czy próbowałeś sprawdzić?

- Właściwie to była gotowa mnie zabić, więc nie miałem okazji.

- Oczywiście - sarknął.

- Zamknij się, Tom. Czy zamierzamy robić to codziennie?

- Och, nie wiem, nadal jesteś bardziej interesujący niż Crabbe i Goyle.

- Binns jest bardziej interesujący niż Crabbe i Goyle.

- Och, nie. Ty znasz tylko dzieci. Rodzice są gorsi. Źdźbło trawy jest bardziej interesujące niż ta dwójka.

- Co powiesz na kroplę wody?

- Ona nie jest interesująca, tylko denerwująca.

- Hej, czy jestem bardziej interesujący niż Glizdogon?

- O-o-oczyw-wiście mój P-panie - Tom udawał jąkanie. Harry zachichotał.

- To był Glizdogon, czy Quirrell? - Tom wzdrygnął się.

- Och, Merlinie, Quirrell, prawie o nim zapomniałem.

- Cieszę się, że mogłem odświeżyć twoją starą pamięć.

- Och, jesteś zdecydowanie bardziej interesujący, niż którykolwiek z moich Śmierciożerców. No może z wyjątkiem Lucjusza. Ty nie boisz się mnie obrazić. - Tom zdecydował.

- Tak, przecież powiedziałeś, że mnie nie zabijesz i nie możesz rzucić Cruciatusa na mnie w miejscu publicznym, więc myślę, że jestem, cholera, całkiem bezpieczny.

- Skąd masz pewność, że cię nie zabiję? Co sprawia, że ​​myślisz, że dotrzymam słowa?

- Nie jesteś Malfoy'em. - Tom się roześmiał.

- Jednak jesteś bardziej interesujący niż Lucjusz, Harry. On nigdy nie obraziłby sam siebie! - Harry usiadł z uśmiechem.

- Jutro?

- Tak, tak.

- O drugiej.

- Dokładnie.

- Idealnie. Do zobaczenia, eks-wężowa twarzy. - Harry pomachał, kiedy wychodził. Tom parsknął śmiechem.