- Dlaczego co roku jesteśmy tak blisko spóźnienia?

- Naprawdę?

- Chyba tak.

- On ma rację, wiesz.

Ron spojrzał na Hermionę, zgadzając się z Harrym. Nadal czuł coś do Hermiony, ale po tym, jak umawiali się na miesiąc przed rokiem szkolnym, zerwała z nim. Czasami, patrząc na nią czuł się źle. Ale tylko czasami.

- Przestań się na mnie gapić. To prawda.

Ron mruknął coś pod nosem i Hermiona uderzyła go w głowę, gdy weszli do pustego przedziału.

Harry uśmiechnął się do swoich dwóch przyjaciół. Jak ma cierpieć bez Toma, to z Ronem i Hermioną. Ta dwójka jest zawsze taka zabawna.

Troje Gryfonów już zajęła miejsce na siedzeniach w przedziale, gdy pociąg wyjeżdżał ze stacji.

- Więc, Harry, jak się ostatnio bawiłeś? - Zapytała Hermiona. - Nie widziałam cię od twoich urodzin!

- Było nudno. -  Harry westchnął. - Dopóki nie przyszła Ginny. - Posłał im jasny uśmiech, trzymając się "opowieści", którą on, Ginny, Fred, George i Tom wymyślili.

- Dobrze wiedzieć! - Hermiona uśmiechnęła się radośnie.

- Mama wolała, żebyś został w Norze. Nie podobała jej się myśl, że Ginny podróżuje tam i z powrotem między Norą a Londynem, nawet jeśli Fred i George obiecali ją chronić - burknął Ron.

Harry przewrócił oczami. Ron i Molly przez kilka tygodni, bez przerwy, za pomocą sowy, sprawdzali, czy wszystko u niego dobrze i, czy Ginny dotarła bezpiecznie. - Wiem, Ron.

Hermiona ze współczuciem poklepała Harry'ego po dłoni, a on uśmiechnął się w odpowiedzi, co sprawiło, że Ron nadął się z zazdrości. Znowu.

- Ron... - Harry zmarszczył brwi, patrząc na rudzielca.

- Nie jestem twoja dziewczyną, Ronaldzie Weasley - powiedziała Hermiona z irytacją.

Harry westchnął i wstał, gdy oboje spojrzeli po sobie piorunującymi spojrzeniami. - Możecie się o to sprzeczać, ale ja zamierzam iść znaleźć Ginny. - Wyślizgnął się z przedziału, zanim zdążyli zacząć narzekać.

Oddalony od swoich przyjaciół, szedł bez celu. Nie obchodziło go, gdzie była Ginny, prawdopodobnie siedziała w przedziale z Luną lub jednym z jej przyjaciół, ale to była dobra wymówka.

- Potter!

Harry odwrócił się i zobaczył Draco Malfoya obserwującego go z drzwi jego przedziału. - Malfoy - odpowiedział chłodno.

- Chodź tu.

- Czemu? - Harry uniósł brew, w kierunku Ślizgona.

- Chciałbym z tobą porozmawiać. Bez reszty pociągu, jeśli można.

- A może ja nie chcę rozmawiać, Malfoy?

- Och, nie bądź taki.

To przyciągnęło uwagę Harry'ego. - Dobra.

Harry poszedł za blondynem do pustego przedziału i usiadł wygodnie, podczas gdy Ślizgon zamknął drzwi, a potem usiadł naprzeciwko.

- Mów, Malfoy - zasugerował Harry.

- Chcę zawiązać rozejm.

- Rozejm?

- Koniec z walką na korytarzach, koniec z wyzwiskami.

Ciekawość Harry'ego przewyższyła jego ostrożność i pochylił się do przodu. - Czemu?

- Nazwij to zmianą serca, jeśli musisz.

- Malfoy...

- Nie mogę ci powiedzieć.

- To nic nowego. Nikt mi nigdy nie może mi nic powiedzieć. - Harry parsknął, wstając szybko.

- Kazanomitozrobić!

- Powiedz to jeszcze raz. Wolniej.

- Kazano. Mi. To. Zrobić.

- Kto ci kazał?

- Mój ojciec.

- Dlaczego Lucjusz Malfoy chciałby, żebyśmy byli przyjaciółmi?

- Nie wiem!

- Czy zawsze robisz wszystko, co mówi twój ojciec?

Draco trzymał usta zamknięte.

- Robisz! - powiedział Harry, udając zdziwienie.

- Tylko jeśli coś z tego zyskam.

- A co niby zyskasz?

- Potter, zdajesz sobie sprawę, że jesteś interesujący, prawda?

- Co?!

- Jesteś interesujący.

- Malfoy, gadasz od rzeczy. Wychodzę.

- Nie!

- Przesuń się.

- Usiądź z powrotem.

- Przeklnę cię, jeśli się nie ruszysz.

- Potter, proszę usiądź.

- Dręt-

- HARRY! 

- Malfoy...

- Harry, proszę usiądź. Błagam cię.

- Malfoyowie nie błagają.

- Więc złamię tą zasadę. Usiądź. Proszę?

Harry zmarszczył brwi, ale wrócił na swoje miejsce, chowając różdżką z powrotem do rękawa.

Draco odetchnął z ulgą i wrócił na swoje miejsce. - Chciałem być twoim przyjacielem od pierwszego roku, jak zapewne pamiętasz. Po tym, jak mnie odrzuciłeś, mój ojciec powiedział, że nie wolno mi nawet myśleć o zostaniu twoim przyjacielem. Zmienił zdanie w ciągu tego lata.

- Nie jestem pewien, czy chcę przyjaciela, który, kiedy się odwrócę, zaatakowałby mnie od tyłu.

- Słowo czarodzieja. Nie będę przyczyną twojego upadku, dopóki będę twoim przyjacielem, i tylko ty możesz zdecydować, kiedy to zobowiązanie lub nasza przyjaźń zostanie odwołana.

- Mówisz poważnie?

- Tak. Właśnie to próbowałem ci powiedzieć od samego początku.

- Nigdy nie sądziłem, że możesz być taki dojrzały, Malfoy.

- Draco.

- Drac.

- Nie, absolutnie nie!

- Drake?

- Nie! 

- Dray.

- Potter! 

- Mam pseudonimy dla wszystkich moich przyjaciół.

- Mojego imienia się nie skraca.

- Od teraz się zacznie.

- Nie.

- Drac, Drake czy Dray?

- ŻADNE!

- Najbardziej podoba mi się Dray.

- Nie nie, nie, nie, nie, nie...

- A więc Dray!

- Co za upokorzenie...

- Twoja wina.

- To nie moja wina, że gryfonociołki muszą mieć krótsze imiona, żeby móc jakoś na siebie nawzajem wołać!

- Uważaj z tymi obelgami.

- Boli to twoją dumę?

- Niezupełnie. Mówię ci tylko, żebyś uważał.

- Errgh...

Harry zaśmiał się.

Draco spojrzał na niego gniewnie.

W korytarzu rozległ się dźwięk. - Harry?

- To Herm.

- Granger?

- Czy znasz jakieś inne Herm?

- Pseudonimy. Fuj...

- Dray?

- Nie...

- A co z Ronem i Herm?

- Co z nimi?

- Oni są moimi przyjaciółmi.

- Harry. Nie mogę znieść Weasleya. Zostałem wychowany, by nienawidzić Szla-err...-czarodziejów mugolskiego pochodzenia. - Draco zmarszczył brwi. - Będę twoim przyjacielem. Ale nie mogę być ich.

Harry westchnął. - Wątpię, czy oni też chcieliby się z tobą zaprzyjaźnić. - Wstał. - Tylko spróbuj, dobrze?

- Być uprzejmym? - Draco zapytał z obrzydzeniem.

- Tak. Udawaj, że nasza przyjaźń opiera się na tym, jak ich traktujesz - zasugerował Harry, a potem opuścił przedział, by zapewnić przyjaciół, że wszystko z nim w porządku.

Draco skrzywił się.

-~*~-

- Zamierzam go zabić, Harry.

- Ron, uspokój się i zamknij jadaczkę.

- On cię wykorzystuje!

- Zgadzam się. Nie ufam mu.

Harry i Ginny wymienili bezradne spojrzenia. Harry właśnie powiedział swoim trzem przyjaciołom o Draco. Wiedział, że Ginny nie będzie się tym przejmować, bo przecież ona i Tom byli przyjaciółmi...

- Myślę, że to w porządku - powiedziała Ginny, opierając głowę na ramieniu Harry'ego.

- Ginny... - spróbował Ron.

- Zamknij się, Ron - powiedzieli jednocześnie Harry i Ginny.

- Nie możesz być wiecznym wrogiem Ślizgonów - skomentowała Ginny. - Jeśli Malfoy chce być przyjacielem Harry'ego, jestem za.

- Rany, Ginny. Jesteś najlepszą dziewczyną w historii. - Harry westchnął. Ginny tylko się uśmiechnęła.

- Jego ojciec jest Śmierciożercą, Harry! - syknął Ron.

- I tak się ze mną zaprzyjaźnił - odparł Harry, wpatrując się w swojego przyjaciela. - Jeśli nie jest to jedna z nowych sztuczek Voldemorta, w co wątpię, to nie widzę powodu, by mu nie ufać!

- To jest to! - krzyknął Ron. Wzdrygnął się jednak, kiedy Harry wymówił imię Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. Zawsze to robił. I robi nadal.

- A co jeśli to jest spisek? - Hermiona zgodziła się, ściszając głos.

- W takim razie po prostu musicie mieć nadzieję, że potrafię sam zatroszczyć się o siebie, prawda? - Harry warknął, wstając. - Chodź, Ginny.

- Nie zabierasz mojej młodszej siostry do tego drania! - Krzyknął Ron, wstając, by zatrzymać „parę".

- Locomotor Mortis. - Ron, przyjdź do nas, gdy przestaniesz znajdować tylko najgorsze w Ślizgonach - powiedział chłodno Harry. Potem wyprowadził Ginny z przedziału.

- Finite Incantantum - mruknęła Hermiona, machając różdżką nad rudzielcem.

- Jaki jest jego problem?!

- Ron, myślę, że Harry chce zaprzyjaźnić się z Malfoyem.

- Malfoy musi go mieć pod jakimś zaklęciem!

- Zaklęciem? Imperiusem? - odparowała Hermiona. Ron spojrzał na nią w milczeniu. - Odpuść, Ron. Harry zmienił się od śmierci Syriusza. Wiesz o tym. I ja to wiem.

- Syriusz nie chciałby, żeby miał coś wspólnego z Malfoyem.

- Nie, prawdopodobnie nie chciałby. - Hermiona westchnęła. - Ale to nie powstrzyma Harry'ego w tej chwili.

- Więc co proponujesz?

- Dać mu wolną rękę. Zaufać. -  Hermiona wzruszyła ramionami. - Traktuj go tak, jakby nic się nie zmieniło i staraj się nie rzucać zaklęć na Malfoya, na korytarzach. Po prostu bądź jego przyjacielem.

- Jestem jego przyjacielem!

- Wiem to i on to wie.

- Więc, iść z prądem? Niech Malfoy zaprowadzi go do Sama-Wiesz-Kogo?

- Nie. Po prostu być tam dla niego. Szczególnie, gdyby Malfoy spróbowałby doprowadzić go do Voldemorta. My bylibyśmy tam, aby go zatrzymać.

- Och...

-~*~-

- Dray?

Draco otworzył drzwi przedziału i rzucił Harry'emu wściekłe spojrzenie, gdy za jego plecami dobiegł go śmiech. - Potter.

- Myślałem, że nazywasz mnie Harry?

Więcej śmiechu. - Ergh...

- Kto jest z tobą?

- Pansy i Blaise - mruknął blondyn.

Harry zajrzał nad ramieniem Draco, by spojrzeć na pozostałą dwójkę Ślizgonów. - Cześć!

- Dlaczego jest z tobą Weasley? - Draco zacząć narzekać, widząc nagle uśmiechniętą Ginny.

- Uciekamy od mojego brata i Hermiony - wyjaśniła Ginny.

- Czemu? - Draco zrobił zdziwioną minę.

- Zaprosisz nas do środka? - Zapytał Harry.

- Nieee...

- Dlaczego nie?

- Byłem zajęty.

- Wpuść ich, Draco - zawołała Pansy. - A może powinnam powiedzieć, Dray?

Draco był jedynym, który nie śmiał się, gdy wpuścił dwóch Gryfonów. - Potter, mógłbym cię zabić

- Może. - Harry wzruszył ramionami i rzucił się na miejsce naprzeciwko pozostałych dwóch Ślizgonów. - Zabini, Parkinson. Przyjemność was wreszcie poznać.

- Ma urok. - Pansy zachichotała. - To nie powinno być dozwolone w Gryffindorze, wiesz?

- Dobrze to ukrywa - odparła Ginny z uśmiechem obok Harry'ego.

Draco jęknął.

- Właściwie to aspiruję na Ślizgona. Mam nadzieję na jakieś szkolenie - odparł Harry z niechęcią.

Ślizgoni roześmiali się, podczas gdy Ginny przewróciła oczami.

- Więc... Wiem, dlaczego Dray mnie nie dręczy. Ale dlaczego wy jesteście tacy mili?

- Z tego samego powodu. - Draco westchnął, siadając obok Harry'ego.

- Nasi rodzice kazali nam być dla ciebie mili. - Blaise prychnął.

- Prawie wszyscy rodzice Ślizgonów kazali nam zaprzestać z tobą walk. - Pansy westchnęła.

- Dziwne.

- Więc, który Śmierciożerca lubi Harry'ego i mógłby szantażować pozostałych? - zaczęła Ginny mrocznie.

- Gin... - Harry zmarszczył brwi.

- Nie, ona ma rację - odpowiedział Blaise. - Jedyną możliwością, dlaczego rodzice nagle kazali nam być dla ciebie mili, byłby szantaż.

Lub rozkaz! Tom! Harry zrozumiał. On i Ginny wymienili spojrzenia, które mówiły, że oboje myślą o tym samym.

- Więc, Potter, kto jest twoim przyjacielem? - zapytała Pansy z promiennym uśmiechem, choć jej oczy były zimne.

- Nie mam pojęcia. Może Voldemort jest mną zauroczony i ma wobec mnie plany, nie obejmujące mojej śmierci? - Harry zażartował.

- Bądź poważny.

Hej! Przecież ja jestem poważny! Harry uśmiechnął się do siebie.

- Który Śmierciożerca może mieć aż taką władzę? - Ginny mruknęła.

- Malfoy.

Cztery pary oczu zwróciły się w stronę dziedzica Malfoyów.

- Nie mam o niczym pojęcia. Nie patrzcie tak na mnie.

- Jak zawsze są jakieś tajemnice - wymamrotał Blaise.

- Też ich nie lubię. A tym bardziej, że ta dotyczy mojego życia - odparł Harry ponuro.

- Aww, odkryjemy o co chodzi, Harry - zagruchał Draco, obejmując ramieniem Harry'ego.

- Na twoim miejscu uważałbym, Dray. Gin może stać się zazdrosna. - Harry prychnął.

Ginny spojrzała na dziedzica Malfoya zimnym wzrokiem.

- Jasne. -  Draco puścił ciemnowłosego młodzieńca i zmarszczył brwi, patrząc na dwójkę Gryfonów. - Nie wyglądacie na parę.

- Każdy ma swoje tajemnice, Malfoy - zaproponowała Ginny z uśmieszkiem, z którego nawet Malfoy byłby dumny.

Draco tylko zmarszczył brwi.

Blaise i Pansy wyglądali na zmieszanych.

Harry i Ginny wymienili spojrzenia. Czas rozpocząć zabawę.