Harry był zszokowany, widząc Toma, siedzącego przy ich stoliku przed kawiarnią tego ranka. Wślizgnął się na siedzenie naprzeciwko mężczyzny, zauważając ciemne cienie pod jego oczami.

- Myślałem, że musisz pracować do drugiej. - Tom zmarszczył brwi.

- Wszyscy zostawili mnie w spokoju po tym, jak użyłem Klątwy Cruciatus na Belli, kiedy zaśmiała się z żartu Rudolfa.

- Ech... Zasłużyła sobie na to. - Harry wzruszył ramionami. Tom nie mógł powstrzymać uśmiechu wchodzącego mu na usta.

- Czy wszystko w porządku? Wyglądasz źle.

- Jestem zmęczony.

- Nie spałeś?

- Nawet nie zawracałem sobie głowy. - Tom oparł głowę na ramieniu i zamknął oczy. - Za dużo myślałem.

- Musi być ci ciężko, być geniuszem i tak dalej. - Harry westchnął. Tom spojrzał na młodego mężczyznę naprzeciwko.

- Jesteś miły.

- To część mojego uroku osobistego. - Tom prychnął i wstał nagle.

- Harry, potrzebuję drinka. Idziesz ze mną?

- Tom... - Harry spojrzał na mężczyznę ostrożnie. - Wiesz, że upicie się ci nie pomoże?

- Wiem. - Czarny Pan uśmiechnął się krzywo. - Ale to może uspokoić moje myśli.

- Dobra, pójdę z tobą. - Harry wstał. - Ale masz oddać różdżkę - zażądał, wyciągając rękę po wymagany przedmiot. - Z tego, co wiem, jesteś niebezpieczny, jak się upijesz. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, jest pijany Czarny Pan w mugolskim Londynie. Wolę się zabezpieczyć, byś nie zrobił komuś krzywdy przez przypadek. - Tom potrząsnął głową i podał cienki patyk.

- Myślę jednak, że poradziłbyś sobie ze mną.

- Czyli jesteś niebezpieczny? - zapytał Harry, a po chwili ruszyli w kierunku najbliższego mugolskiego pubu.

- Nie mam pojęcia. - Starszy czarodziej wzruszył ramionami. - Nie upijam się. Ludzie mogą mnie zaatakować, gdy będę pod wpływem alkoholu.

- A dlaczego sądzisz, że ja tego nie zrobię?

- Cytując Dumbledore'a: Ponieważ właśnie mnie o to zapytałeś, mój drogi chłopcze. - Harry zachichotał i otworzył drzwi pubu dla Toma, a potem wszedł za nim.

- Znajdę stolik w jakimś ciemnym, cichym kącie.

- Nie ma znaczenia. - Tom machnął ręką, zanim ruszył naprzód, by zamówić drinka. Harry westchnął i poszukał stołu w rogu. Wymamrotał pod nosem szybko Zaklęcie Wyciszające, czyniąc kącik jeszcze bardziej prywatnym. - Wspominałem, że nienawidzę zapachu alkoholu? - Tom poskarżył się, gdy usiadł naprzeciwko Harry'ego z kilkoma butelkami piwa.

- W takim razie, dlaczego chcesz pić? - zapytał Harry, gdy Tom próbował zdjąć nakrętkę.

- Słyszałem, że to zabawne. - Mężczyzna wzruszył ramionami, wciąż pojedynkując się z zakrętką. - Cholera. - Harry przewrócił oczami, wziął butelkę i otworzył ją za pomocą zaklęcia.

- Zabawne? - Westchnął, oddając butelkę z powrotem.

- Tak. - Tom upił łyk i zadrżał. - Ohyda. - Harry zachichotał.

- Gorsze niż eliksir?

- Zależy od tego, kto go zrobił - odparł Tom z nikczemnym uśmiechem. - Nie wypiłbym eliksiru Severusa, nawet gdybyś mi zapłacił lub torturował.

- Naprawdę? To kto tworzy wszystkie mikstury dla twojej strony?

- Severus. - Tom prychnął. - Jednak ja tworzę własne i wymieniam z tymi, które on rozdaje. - Harry zaśmiał się.

- Chciałbym to zrobić w szkole!

- Ha. Twoja strata. - Tom zamrugał na swoją butelkę, która była w połowie pusta. - Whoa. Gdzie to wszystko zniknęło? - Harry jęknął.

- Wypiłeś to.

- Wypiłem? - Tom zamrugał.

- Już jesteś pijany?

- Nie wiem.

- Wspaniale. - Tom wypił trochę swojego piwa. Harry przeczytał etykietę na jednej z pozostałych butelek. Tom wypił więcej piwa. Harry wybrał coś na stole.

- Wiesz, to naprawdę źle smakuje - poinformował swojego młodszego towarzysza Tom, kończąc butelkę. Harry z jękiem uderzył głową w stół. - Harry?

- Tak, Tom? - Harry westchnął do stołu.

- Czy możesz to dla mnie otworzyć? - Harry ponownie rzucił zaklęcie i wrócił do leżenia na stole.

Nastąpiła długa przerwa.

- Harry?

- Tak, Tom?

- Znam zbyt wielu Weasley'ów.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Cóż, poznałem Freda i George'a...

- Tak.

- Dali mi nawet swoje żarty...

- Tak.

- Których jeszcze nie użyłem...

- Cholera.

- Co?

- Powinieneś ich użyć.

- Ty tak mówisz.

- Zamiast Cruciatusa.

- Wtedy nie ma zabawy.

- Jest mniej szansy, że oszaleją, kiedy naprawdę stracisz panowanie nad sobą.

- Harry, oni pomyślą, że to ja oszalałem!

- Czy to nie jest dobry pomysł? - Tom jęknął.

- Weasley'owie. Taaak... - Tom przeczesał dłonią włosy, a potem z zainteresowaniem obserwował, jak łupież spada na stół.

- Tom?

- Potrzebuję prysznica.

- Nie tak bardzo, jak Snape.

- Nie. Nie tak bardzo, jak Severus. - Tom potrząsnął głową. - Nigdy tak bardzo, jak Severus.

- Czy wszystko w porządku?

- Czy to prawda?

- Co jest prawdą? - Tom spotkał oczy Harry'ego.

- Podobam ci się? - Harry wciągnął gwałtownie powietrze. - Czyli tak. - Tom przekrzywił głowę na bok. - Jak to jest?

- Co takiego?

- Jak ci się ktoś podoba.

- Tom...

- Więc?

- Nie wiem.

- Nie wiesz?

- Nie mogę... nie potrafię tego wyjaśnić słowami.

- Och. - Tom spojrzał na swoje piwo. - Skąd wiesz?

- Co?

- Skąd wiesz, że ktoś ci się podoba?

- Nie wiedziałem.

- Więc...?

- Gin to wywnioskowała. 

- Wiesz, nazywa się twoją zastępczą siostrą. Zagroziła, że zacznie na mnie polować, jeżeli przestanę z tobą rozmawiać.

- Chyba jest jak siostra. - Harry wzruszył ramionami. - Ale powiem jej, żeby ci więcej nie groziła.

- Nie, nie. To raczej miłe. Nikt mi nie grozi. Zbyt bardzo się boją. - Tom roześmiał się smutno. - Są ludzie, tacy jak ty i Dumbledore, którzy są dla mnie zagrożeniem, ale nigdy żaden z was nie wyjdzie i nie powie, że mnie zabije.

- Nie. My nie.

- Lubię osoby, które mają w sobie dość odwagi, by to robić. Dodaje to uroku do życia.

- Och, Merlinie. Jesteś całkowicie pijany. - Tom zamrugał i spojrzał na Harry'ego.

- Jestem?

- Tak. Nie prowadzisz takich tyrad, kiedy jesteś trzeźwy.

- Zauważyłeś?

- No tak...

- Ale o to chodziło, prawda?

- Pewnie tak...

- Dobrze. W końcu zrobiłem coś dobrego.

- Robisz dużo dobrych rzeczy!

- Czy zabijanie ludzi jest dobre?

- Uhm...

- Nigdy nie robię nic dobrego.

- Wiesz, upijanie się też nie jest w porządku.

- Ach, ale jest to dozwolone przez społeczeństwo.

- W pewnym stopniu.

- To prawda. Nie powinieneś się upijać. Nie jesteś jeszcze w odpowiednim wieku.

- Prawda.

- Jak ich nazywają mugole?

- Kogo?

- Drajwerów*?

- Tom?

- Czy jesteś moim drajwerem, Harry?

- Jasne.

- Ale nie możesz być moim aporterem.

- Cóż, lepiej nie upij się za bardzo, żebyś mógł się z powrotem aportować.

- Myślę, że na to jest już za późno.

- Fantastycznie.

- Chcesz trochę? - Tom zaproponował Harry'emu butelkę piwa.

- Czy czasem przed chwilą o tym nie rozmawialiśmy?

- Och...

Harry westchnął. - Więc byłeś zdenerwowany z powodu listu Gin?

- Chyba...

- Chyba?

- Byłem... zdezorientowany...

- Zdarza się każdemu, Tom.

- Ale nie mi!

- Dobrze, już dobrze. Nie tobie. - Harry przewrócił oczami. - Dlaczego byłeś zdezorientowany?

- Nie rozumiem moich uczuć...

- Jakich uczuć?

- Czy mi się podobasz, czy jesteś tylko przyjacielem, czy coś... - Tom wzruszył ramionami, nie zauważając zaskoczonego spojrzenia Harry'ego. - Nagini się na mnie obraziła.

- Gdybym był wężem, pewnie też byłbym na ciebie zły. - Harry prychnął. - Mało co ma sens, jak mówisz o uczuciach.

- Przypuszczam, że masz rację... - Tom upił łyk piwa. - Nigdy wcześniej nie miałem żadnych uczuć, które miałyby sens.

- Miałeś gniew.

- Tak... I nienawiść i zaborczość.

- Nie wiedziałem, że zaborczość to uczucie.

- Myślę, że jest.

- W porządku. Może jest.

- Może jednak nie jest, a ja jestem po prostu powalony.

- Tom...

- Wiesz, jestem powalony.

- Wszyscy są powaleni.

- Ech. Nie ty.

- Nie, zaufaj mi. Jestem tak samo powalony, jak reszta świata.

- Nie sądzę.

- Dzięki.

- Nie to miałem na myśli! - Tom zaczął się podnosić i groźnie patrzyć na zielonookiego.

- W porządku! W porządku! Przepraszam! Usiądź! - Riddle osunął się z powrotem na swoje miejsce ze spuszczoną głową.

- Przepraszam.

- Eh... Po prostu nie zaczynaj rzucać czymkolwiek. - Harry przerwał. - Daj mi te butelki. - Tom skrzywił się.

- Nie będę rzucać rzeczami.

- Jesteś pewien?

- Jeszcze tego nie robiłem.

- Och, tak jasne. Przypuszczam, że to prawda.

- Więc, kim jest następny Weasley, którego mi przedstawisz?

- Nie przedstawiłem cię Gin. Przedstawiła się sama.

- Tak. To prawda.

- A Fred i George tak naprawdę nie wiedzą, kim jesteś.

- Byliby bez wątpienia przerażeni.

- Może. Ron zabrałby mnie do Świętego Munga. Percy wciąż nie rozmawia z rodziną. Molly, by się wkurzyła. Artur rzucałby mi dziwne spojrzenie. - Harry westchnął. - Nie wiem, jak przyjęliby to Bill i Charlie.

- Panna Weasley zareagowała raczej dobrze. Wręcz spokojnie.

- No tak. Ale najpierw poznała twoją szesnastoletnią osobowość.

- Daleko mi było do dobrego w wieku szesnastu lat.

- Oczywiście. Otworzyłeś Komnatę Tajemnic, gdy miałeś szesnaście lat.

- Czy ty właśnie mnie obraziłeś?

- Och, załapałeś?

- Mogę być pijany, ale daleko mi do głupoty.

- Muszę ci powiedzieć, że powoli się tam zbliżasz.

- Zamknij się, Harry. - Harry wzruszył ramionami.

- Lubisz Gin?

- Jest zabawna. Lucjusz zawsze na nią narzeka.

- Bardziej niż na mnie?

- O nie. Nikt nie narzeka bardziej niż na ciebie.

- Dobrze. Lubię wiedzieć, że mam niezłą reputację.

- Reputację? Harry, jesteś cholernym Chłopcem-Który-Przeżył. Nie musisz „robić reputacji".

- Harry musi mieć reputację. Chłopiec-Który-Przeżył, może iść się pieprzyć - oznajmił Harry, mówiąc o sobie w trzeciej osobie.

- Och, nie bądź wulgarny.

- A ty wkurzony.

- Zamknij się, Potter. - Harry uśmiechnął się. - Pytanie.

- Dawaj!

- Ech? Och, mugolski termin. Prawie zapomniałem...

- Tom?

- Racja. - Tom przerwał. - Dlaczego nie jesteś w Slytherinie? - Harry zaśmiał się.

- Powiedziałem Tiarze, żeby mnie tam nie przydzieliła. Dlaczego pytasz?

- Ciągle myślę, że powinieneś być Ślizgonem, to wszystko. Tym bardziej, gdy tak z tobą rozmawiam.

- Czyli kiedy jesteś pijany? - Tom spojrzał na niego ponuro.

- Wiesz, co mam na myśli. Głupek.

- Dzięki.

- Oczywiście. Oddaj mi moją różdżkę.

- Nie sądzę.

- Chcę tylko napisać na twoim czole „głupek".

- Absolutnie nie.

- Och, daj spokój, Harry.

- Nie.

- Proszę?

- Myślę, że wypiłeś wystarczająco dużo.

- Co sprawia, że tak mówisz?

- Robisz się śmieszny.

- Robię?

- Czy musisz pytać?

- No tak.

- Tak. Robisz się śmieszny.

- Och. - Harry przewrócił oczami.

- Pożałuję tego później, ale cóż... - Wstał, rozpraszając Zaklęcie Wyciszające wokół stołu.

- Co?

- Zabieram cię do mojego pokoju. Jeśli odeślę cię w tym stanie, wszyscy twoi poplecznicy zaatakują cię. Daj spokój.

- Nie wiedziałem, że ci zależy. - Harry podciągnął Toma i wyprowadził go z pubu.

- Oczywiście, że mi zależy. Jeśli cię zabiją, to do czego ja będę potrzebny?

- Do badań?

- Wspaniale. Wiedziałem, że coś wymyślisz.

- Jestem taki sprytny.

- Tom, idź dalej.

- Co?

- Zamknij się i idź dalej, dobrze?

- Mhm...

-~*~-

- Przytulnie.

- Też tak myślę. - Harry cicho zamknął drzwi. - Ale jest tylko jedno łóżko.

- Och.

- Nie martw się. Wezmę kanapę.

- Masz sowę.

- Ech? - Harry zamrugał na widok Świnki. - Och, to tylko Świnka.

- Świnka?

- Sowa Rona.

- Dlaczego nazwał ją Świnką?

- Cóż, Gin nazwała ją Świstoświnką i nie reagowała na nic innego, a Ron skraca jej imię do Świnka.

- Głupie imię.

- Świstoświnka, czy Świnka? - zapytał Harry, odwiązując list od nóżki sowy. To było pismo Rona.

- Oba.

- Zgadzam się. - Harry otworzył list i szybko go przeczytał. - Ach. Wiedziałem to. I to też. Idiota.

- Co?

- Aby ukryć to, że pisała z tobą, powiedziała Ronowi, że pisze ze mną i Ron myśli, że znowu się we mnie zakochała, ponieważ wysyła mi tyle listów.

- O. Mądra dziewczyna.

- Tak.

- Zamierzasz odpisać?

- Nie. Przeżyje bez odpowiedzi.

- Miło z twojej strony.

- Cóż, to nie moja wina, że Ron jest idiotą.

- Ha, ha.

- Zamknij się i idź spać.

- Nie jestem zmęczony.

- A ja nie będę rozmawiać z pijanym Tomem Riddle'em. W łazience jest Eliksir Bezsennego Snu. Weź trochę i pozwól mi to przeczytać.

- Wiesz, ta książka jest nielegalna.

- Widzisz? Zepsułeś mnie.

- I dobrze. - Tom wszedł do łazienki. - Kto go zrobił?

- Ja. Nie Snape. Ja.

- Och, to dobrze. - Tom usiadł na łóżku i wypił eliksir. - Och, nawet smakuje lepiej.

- Tak smakują eliksiry, kiedy ja je robię. Dowiedziałem się z książki, którą dostałem w zeszłym roku, jak zmieniać ich smak.

- Dobrze.

- Zamknij się i idź spać.

- Nie przeklnij mnie.

- Cholera.

- Potter.

- Po prostu idź spać, Tom.

-~*~-

- Czuję się źle.

- To właśnie dostajesz za wkurzenie się.

- Dzięki.

- Idź do łazienki.

- Co to jest? Żadnego „Dzień dobry"?

- Czas na obiad.

- W takim razie dobry wieczór.

- Idź do łazienki.

- Nie muszę.

- Robisz się zielony. - Harry uśmiechnął się złośliwie, gdy Tom uciekł do łazienki, po czym wrócił do butelkowania eliksiru, nad którym pracował.

- Co tworzysz? - Harry wskazał na książkę obok.

- Nie mam pojęcia, co ona robi. - Tom zamrugał. - Wiesz, to Czarna Magia. - Harry wzruszył ramionami.

- Fred i George poprosili mnie o to. Sami nie mają czasu.

- Wpadniesz w kłopoty.

- Jakbym miał duże szanse. Jestem zbawicielem Jasnej Strony. Nie mogą mnie wrzucić do Azkabanu.

- Nie. Nie sądzę, żeby mogli, prawda?

- Masz. - Harry podniósł butelkę ciemnoniebieskiego eliksiru.

- Co to jest?

- Eliksir, który pomaga na ból głowy po alkoholu. Zrobiłem cały kociołek dla Seamusa, kiedy zadzwonił do mnie wczoraj. Dobrze, że jeszcze ich nie wysłałem.

- Dlaczego twój przyjaciel Seamus by go potrzebował? - Zapytał Tom, biorąc eliksir i wzdrygając się na smak.

- Nie mogłem znaleźć niczego, co sprawiłoby, żeby smakował lepiej - przeprosił Harry. - Seamus w końcu nauczył się przekształcać rzeczy w rum. I jest Irlandczykiem.

- Domyśliłem się tego z imienia. - Tom postawił buteleczkę na stole roboczym Harry'ego. - Dzięki.

- Mnie również pomaga. Dostaję bólów głowy, kiedy ty je masz.

- Och, musisz je mieć cały czas.

- Tylko wtedy, gdy masz naprawdę mocny, jak teraz.

- Ups. - Harry prychnął. Tom usiadł na łóżku i patrzył, jak Harry pracuje cicho przez dłuższą chwilę. - Jesteś dobrym chłopcem.

- Hmm?

- Robisz nielegalne eliksiry dla kilku przyjaciół i kolejny, aby pomóc innemu przyjacielowi i uratować go od bólu głowy, ponieważ nielegalnie się upił i ma kaca.

- Przypuszczam, że to prawda.

- Czemu?

- Czemu jestem dobry w eliksirach? - Harry zerkał przez ramię na gościa. - Jeśli nie ma Ślizgonów sabotujących moją pracę lub Snape'a dyszącego mi na kark, jestem w tym całkiem dobry.

- Naprawdę? Wow. Nigdy bym się nie domyślił. - Harry prychnął i wrócił do swojej pracy. - Czuję się jak nastolatek.

- Jak to?

- Ja... - Tom zmarszczył brwi i spojrzał na dłonie. - Nic. Nieważne. - Harry westchnął i zamknął ostatnią buteleczkę, po czym przetarł kociołek do czysta, zanim usiadł obok Toma.

- Słucham?

- Myślę, że staram się zrozumieć moje uczucia.

- Nie tylko nastolatki to robią.

- Nie, chyba nie. - Tom położył się na łóżku i spojrzał w sufit. Harry odwrócił się i przez dłuższą chwilę obserwował starszego czarodzieja.

- Och, właśnie!

- Hm?

- Twoja różdżka leży obok kociołka.

- Mogę ją wziąć później.

- Podam ci teraz... - Tom wyciągnął rękę i złapał Harry'ego za ramię, zatrzymując go. Harry spojrzał na niego ze zmarszczonymi brwiami.

- Później.

- Tom...

- Harry, pocałujesz mnie? - Oczy Harry'ego rozszerzyły się w szoku.

- Co?

- Pocałuj mnie.

- Tom...

- Myślę jasno.

- To nie to, o co się martwię. - Tom uciszył chłopca, wciągając go w gwałtowny pocałunek. Gdy Harry otrząsnął się z szoku, oddał pocałunek. Kiedy się w końcu odsunęli od siebie, Harry ukrył twarz w koszuli Toma.

- Niech cię. - Tom przytulił chłopca.

- Myślę, że to zrozumiałem. Nagini będzie taka dumna.

- Och?

- Nie lubię cię.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- W takim razie, co? - Harry spojrzał w szkarłatne oczy.

- To coś więcej.

- Więcej?

- Harry Potterze, wierzę, że cię kocham. - Harry westchnął.

- Tom...

- I znalazłem dobry sposób, żeby cię zamknąć, kiedy tylko zechcę.

- Tom... - Czarny Pan jeszcze raz pocałował młodego mężczyznę i Harry zdecydował, że odpuści.

Na razie.

*(ang.) designated driver. - dosłownie wyznaczony/wytypowany kierowca. Nadal nie wiem jak to inaczej zapisać, więc zostanie drajwer ^^