#Pov# Michele

Wzbiłam się w powietrze, a chłopak zrobił to samo co ja. Mknęliśmy ponad walczącymi. Wpadłam w jego rozłożone ramiona i westchnęłam cicho.

- Jak dobrze znowu być na swoim miejscu. - stwierdziłam.

- Całkowicie się z tobą zgadzam.

Złożył na moich ustach delikatny pocałunek.

- Co się stało?

- Później. Będziemy mieć dużo czasu.

Uśmiechnął się na moje słowa. Odetchnęłam głęboko.

- Muszę ci coś powiedzieć. - oznajmiłam.

Przytulił mnie do siebie nieco mocniej.

- Nigdzie nie idziesz.

- Nigdzie się nie wybieram. Już nie... - przerwałam na moment. - Byłam w Królestwie.

Podniósł nieco brwi.

- Stwierdzono, że jeśli przysłużyłam się już Piekłu, to niebu Niebu też muszę, ale o tym też później.

Czekał, nadal obejmując mnie w tali. Streściłam mu szybko przebieg naszej rozmowy.

- Możemy być razem? - spytał.

- Pod jednym warunkiem. - sprostowałam.

- Jakim?

- Po wszystkim... Wrócisz do obowiązków. Poczekaj. - powiedziałam, kiedy zacisnął szczęki. - Nie skończyłam. Będziemy mogli być razem. Przez wieczność. Albo i dłużej.

Uśmiechnął się na to stwierdzenie.

- To jest ten warunek?

- Nie.

- Jak to nie?

- Warunek jest taki. - odetchnęłam głęboko. - Staniesz się człowiekiem. Wiem, że to może być dla ciebie trudne...

- To nie jest problem. Już raz...

- Tak wiem. I nadal nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś to dla mnie.

- Więc o co chodzi?

- Normalni ludzie... Są normalni. - nie wiedziałam jak to inaczej ująć. - Chodzą to pracy, a jakoś nie wyobrażam sobie tam ciebie.

- Przesadzasz. - stwierdził. - Coś jeszcze?

- Będziemy musieli strzec miecza pilnującego Równowagi, aż nie pojawi się następny Wybrany.

Chwycił za rękojeść i wysunął go, wkładając do pochwy, którą miałam przytroczoną do pasa.

- Kolejny raz powtarzam: to nie problem. Już wszystko?

- Gdy wrócisz do Nieba będziesz wyglądał tak samo jak teraz. Ja również. Nie zestarzejemy się.

Pokiwał głową, a ja dodałam:

- Kiedy dotkniemy ziemi staniemy się normalnymi ludźmi.

Walka już prawie ucichła. Pod nami, w promieniu kilkunastu metrów nie było nikogo. Chłopak zerknął w dół, a następnie rozejrzał się dookoła jakby ze smutkiem.

- Nie musisz tego robić. - szepnęłam.

To, że już raz się na coś takiego zdecydował, nie znaczyło, że zrobiłby to jeszcze raz. Przecież może nawet na kilkaset lat utracić tak wiele: możliwość odwiedzenia w dowolnym momencie Królestwa, autorytet, swoją pozycję, te przepiękne ogromne skrzydła.

Słońce już prawie skryło się za linią horyzontu.

Spojrzał mi w oczy i pochylił się lekko, by móc znów mnie pocałować. Już wiedziałam, jaką decyzję podjął.

Poczułam jak ciągnie nas w dół. Ale skupiłam się tylko na jego wargach.

Nasze stopy w tym samym momencie dotknęły ziemi, a skrzydła wręcz eksplodowały. Wokół nas zrobiło się biało od piór wirujących w powietrzu.

Przyłożył swoje czoło do mojego.

- Kocham cię.

Uśmiechnęłam się do niego i odpowiedziałam:

- Kocham cię.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

No, kochani. Zakończenie może i banalne, ale...
Ale magiczne.💖

Co by tu dodać?

Cóż, epilog za nami.

Dziękuję mojej kochanej przyjaciółce, która codziennie zachęcała mnie do tego, bym wstawiła nowy rozdział, a niekiedy mnie szantażowała (ona już wie, o kogo chodzi).💬

Dziękuję za komentarze. I te dodające otuchy, i te poprawiające błędy. Bez nich czytanie mogłoby być uciążliwe z powodu moich pomyłek 😄

Dziękuję wszystkim, którzy dotrwali ze mną do tego momentu.💟

Dziękuję Tobie, ty, który to czytasz, za to, że poświęciłęś swój czas dla mojego opowiadania.📖

Dedykuję ten rozdział wszystkim Czytelnikom.

Mam nadzieję, że jeśli napiszę kiedyś jeszcze jakieś opowiadanie, to do niego zajrzycie.✏✒

Już teraz serdecznie zapraszam!📝

A na razie.

Żegnajcie.🙋

Nie opuszczam Was, mówię po prostu Do widzenia.

Jeszcze kiedyś się spotkamy.

Szczerze w to wierzę.

~psiara2016🐶