#Pov# Gabriel

Kiedy krzyknęła myślałem, że to Upiór wrócił. Ale jak się okazało to nie jej coś zagrażało.

Przed oczami mignęła mi tylko burza kasztanowych loków, a w ramionach poczułem ciężar bezwładnego ciała.

Jakaś część mojego mózgu zarejestrowała, że Lewiatan także wypuścił strzałę, a tamten łucznik padł bez życia.

Ale w tym momencie nie liczyło się nic, poza dziewczyną, z którą opadłem na ziemię. Położyłem jej głowę na swoich kolanach.

Spojrzała na mnie zamglonymi oczami.

- Zostajesz ze mną, słyszysz?! - krzyknąłem i poczułem jak oczy robią mi się szkliste.

Z gniewem zamrugałem, by odgonić łzy. Brat ukucnął obok mnie.

Michele tym razem na niego zwróciła wzrok.

- Ironia losu, wiesz? - spytała go.

Nie zrozumiał chyba tak samo jak ja.

- Chodzi mi o to, - wyjaśniła. - że sama ostrzyłam ten grot, pamiętasz?

Wskazała na coś na strzale. Zauważyłem kilka rys układających się w kształt płomyka.

Lewiatan uśmiechnął się smutno.

- Już wiesz, kogo trafiła.

- Nie będę musiała zmartwychwstać, żeby się dowiedzieć. - próbowała żartować.

Ponownie zwróciła wzrok na mnie.

- Później wyjaśni ci o co nam chodzi.

- Michele, sama mi to wyjaśnisz.

Pokręciła lekko głową.

- Gabrielu...

- Nie chcę tego słuchać! Wszystko będzie dobrze. Wyjdziesz z tego. - znowu poczułem, jak łzy nabiegają mi do oczu.

Sięgnęła po moją dłoń i ścisnęła ją lekko.

- Dobrze wiesz, że nie będzie, że tak musiało być. Działo się to od stuleci, więc dlaczego dla nas miałoby coś zmienić?

- Michele...

- Kocham cię. - wyszeptała przymykając powieki. Uścisk na mojej ręce zelżał.

- Nie! Michele nie! Zostajesz ze mną, słyszysz?! Nie możesz... Nie możesz mi tego zrobić...

Lewiatan położył mi dłoń na ramieniu.

- To nic nie da. Ona nie żyje.

Spojrzałem na niego oczami przepełnionymi rozpaczą. Aż się cofnął.

- Ona musi żyć! Słyszysz?! Musisz żyć! Michele, proszę...

Odpowiedziała mi cisza.

Poczułem jak rozpacz zastępuje ślepa furia. Wstałem gwałtownie, chwytając jej miecz.

Lewiatan podniósł się jednocześnie za mną.

- Gabrielu, nie tobie dane jest wymierzyć sprawiedliwość!

Zwróciłem na niego wściekły wzrok.

- Jak śmiesz mówić, że można jeszcze wymierzyć w ogóle jakąkolwiek sprawiedliwość?! Ona nie żyje!

- Jak dziesiątki Wybranych przed nią. Uspokój się...

- Nie. - wycedziłem przez zęby. - Jeśli zginę, to może przynajmniej będę mógł być z nią. Ale najpierw mam zamiar wytępić tyle Demonów, ile się tylko da.

Odwróciłem się, ale znowu chwycił mnie za ramię.

- Gabrielu...

- Puszczaj!

- Ona by nie chciała, żebyś się tak zachowywał.

- Ona już nie może mi nic zrobić! Nie może... Nie może...

Upadłem na kolana. Ukucnął przede mną.

- Ale gdyby mogła, zabroniłaby ci tego.

- A ja bym jej nie posłuchał.

- Posłuchałbyś.

Zamilkliśmy obaj. Słychać było tylko agonialne wrzaski Aniołów, którzy przegrywali bitwę.

Za sobą poczułem powiew powietrza, ale nie zwróciłem na niego uwagi. Byłem zbyt zmęczony.

- Nie sądzisz, że trzeba by było ją stąd zabrać? - spytał.

Kiwnąłem głową. Wstałem i odwróciwszy się stanąłem jak wryty.

- C... co? - wyjąkałem. - Jak? Gdzie?

Skrawek ziemi na którym walczyliśmy był pusty. Michele (bo nie przechodziło mi przez gardło: ciała Michele) nigdzie nie było.

- Chyba nie tylko my chcieliśmy je pochować. Albo...

- Albo?

- To kolejna sztuczka Piekła. Może chcą z niej zrobić maszynę do zabijania. Martwa i tak niczego nie poczuje, więc...

Spojrzałem na niego przerażony.

- Musimy odzyskać - przełknął ślinę. - jej ciało.

Rozejrzałem się zdenerwowany.

Nad nami mignęło światełko. Spojrzałem w górę.

W stronę chmur mknęło coś białego z szybkością dorównującą prędkości światła.