#Pov# Michele

Jęknęłam cicho przez co się obudziłam. Gabriel natychmiast otworzył oczy.

- Co się stało?

- A ty co? Czyhasz na każdy mój ruch?

- Wywiązuję się z obowiązku.

- Co nie znaczy, że masz nie spać i czuwać nad tym, żeby nic mi się nie stało.

- Nie czuwam. Wbrew twoim przekonaniom spałem. Po prostu jestem już wyczulony na twój głos.

- Aha. - tylko na tyle było mnie stać.

- No to jak?

- Co jak?

- Co się stało? - powtórzył.

- Nic.

- Aniołku...

- Diabełku... - próbowałam go rozśmieszyć. Nie udało mi się.

- Skarbie...

- Kotku...

- Nie kotkuj mi tutaj, tylko mów co się stało. Co cię boli?

- Nic. - nie kłamałam. Kiedy tak patrzyłam w jego oczy, wszystko inne nie miało znaczenia.

Bardzo ciekawa teoria...

Zrozumiałam, że to usłyszał.

Wyłaź z mojej głowy!

Ale ja tam nie siedzę.

To przestań czytać mi w myślach!

Skoro je słyszę, to musisz tego chcieć.

Masz bardzo ładne oczy. - chciałam zmienić temat.

Wiem. Dziękuję.

- Skromny jak zawsze. - skomentowałam.

- Ależ oczywiście. A czego ty się spodziewałaś?

Pokręciłam zdegustowana głową.

- Jesteś niemożliwy.

- Dziękuję.

- To nie był komplement.

- W twoich ustach tak zabrzmiał.

Wystawiłam mu język i ukryłam twarz w jego koszulce, by nie wybuchnąć śmiechem.

- Wiesz, że wygrałam? - zaczęłam.

- Co?

- Zakład.

- Ach tak?

- Tak. Wytrzymałam ponad tydzień. A to, że ty świrowałeś...

- Wielkie dzięki.

- ... i tych treningów nie robiłeś, - nie zwracałam uwagi na jego wypowiedź. - to już nie moja broszka. Wygrałam.

- Powiedzmy, że tak. I co w związku z tym?

- Należy mi się jakaś nagroda, nie?

- A coś byś chciała? - poruszył zabawnie brwiami.

- Tego jeszcze nie wiem. Ale możesz być pewny, że prędzej czy później coś wymyślę.

Przybliżył swoje usta do moje ucha. Owionął mnie jego ciepły oddech.

- Lepiej decyduj się szybko, bo mogę się rozmyślić. - szepnął.

- Ale ja nie wiem... - próbowałam coś wymyślić.

Prychnął cicho po czym wparł się na dłoni i przypatrywał mi się, myśląc intensywnie. Po chwili podniósł się i usiadł mi na brzuchu. Patrzyłam ciekawa, co zrobi dalej. Zniżył się i położył łokcie po obu stronach mojej głowy. Patrząc mi w oczy, musnął wargami moje usta, a następnie zaznaczył pocałunkami moją szyję. Jego ciepłe dłonie powędrowały pod moją bluzkę i...

Usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Chłopak przyłożył czoło do mojego obojczyka i westchnął ciężko.

- Serio? - spytał. - Serio, musieli teraz?!

Warknął wściekły, a ja zaśmiałam się z jego reakcji.

- Idź otworzyć, bo ktoś się zdenerwuje i wejdzie. Jak nas zobaczy w takiej pozycji...

Pozwoliłam sobie nie dokończyć.

Chłopak posłusznie wstał i przeczesał dłonią włosy.

- Ja się gdzieś schowam. - szepnęłam.

- Nie. - odwrócił się do mnie.

- Nie?

- Nie.

-Schyl się.

Przyłożyłam mu dłoń do czoła.

- Gorączki nie masz. - powiedziałam poważnie. - Więc co się dzieje? Jesteś nienormalny czy może planujesz próbę samobójczą?

- Nic nie planuję. A o tej normalności porozmawiamy później. - otworzył drzwi.

Do środka wszedł chłopak w mundurze i ciężkich wojskowych butach.

- Ga... - w tym momencie jego wzrok padł na mnie. Wytrzeszczył oczy. Stał tak z dobrą minutę, zanim Gabriel odchrząknął. Tamten potrząsnął głową i przeniósł na niego wzrok. Poczułam jak na policzki wstępuje mi rumieniec.

- Mogę przy niej?

Zacisnęłam zęby, żeby mu nie odszczeknąć.

- Tak.

- A więc... - jego wzrok wędrował ze mnie na chłopaka i z powrotem. - Jest taka sprawa...

Chyba nie mógł skupić myśli. Mój Aniołek postanowił mu pomóc.

- Pozwól, że spytam cię o jedną rzecz, dobrze?

- Hm?

- Nie widziałeś nigdy dziewczyny?

- Widziałem.

- To przestań się na nią gapić jak cielę w malowane wrota i gadaj o co chodzi.

- Ja... Królowa... Emm... W zamku...

- O Boże... - Gabriel załamał ręce. - Bo zaraz sam do niej pójdę.

Tamten odchrząknął i stanął do mnie tyłem.

- W zamku hrabiego... prawnuczka dawnego hrabiego, znajduje się pewien bardzo ciekawy miecz...

- I?

- Królowa Morena twierdzi, że będzie on idealny dla Michele. Jeszcze nie znalazła broni dla siebie, prawda?

- Nie.

- To dobrze. - zerknął na mnie. - Ale mężczyzna nie odda go po dobroci.

- Mamy go wykraść?

- Pożyczyć. Później oddamy.

Gabriel westchnął ciężko.

- Nienawidzę takich misji.

- Okej. Czyli się zgadzasz. Hrabia, a raczej jego syn, urządza imprezę. Możecie wtedy się przekraść do środka.

- Kto powiedział, że się zgadzam?

- Królowa od razu twierdziła, że się zgodzisz. A raczej, że Michele się zgodzi. - znowu zerknął na mnie.

- Ja?

- Ona? - powiedzieliśmy jednocześnie.

- Tak. Prosiła, żeby się spytać, kiedy ostatnio byłaś się rozerwać na jakiejś imprezie.

Zastanowiłam się przez chwilę.

- W sumie? - oczy mi zaświeciły i klasnęłam w dłonie jak małe dziecko. - Oczywiście, że się zgadzam.

Zobaczyłam, że Gabriel już otwiera usta, więc go ubiegłam.

- Cicho siedź! Nie masz nic do gadania w tej sprawie!