#Pov# Gabriel

Stałem przed złotą bramą i czułem, że to będzie najgorsza rozmowa mojego życia. Walcząc ze sobą wszedłem do środka. Aniołowie kiwali mi głowami, jakby ze smutkiem. Domyślałem się czym jest on spowodowany.

Strażnicy w sali tronowej bez słowa otworzyli przede mną drzwi. Przekroczyłem próg. Jak ja dawno tutaj nie byłem...

- Proszę, proszę. Któż to zaszczycił nas swoją obecnością? - Bóg podniósł nieco głowę. Skłoniłem się.

- Witaj. - powiedziałem.

- Gabrielu. - odpowiedział.

Zapadła cisza.

- Masz mi coś do powiedzenia?

- Sądzę, że już wszystko wiesz. - zaryzykowałem.

- Chcę to usłyszeć od ciebie.

Zamilkłem.

- Czyli jednak. - stwierdził. - Nawet na ciebie nie mogę już liczyć.

Nadal się nie odzywałem.

- Odwaga cię opuściła?

Podniosłem na niego spojrzenie.

- Kocham ją. - stwierdziłem dobitnie.

- Nie możesz.

- Mogę. - podniosłem nieco głos. - Dlaczego inni mają prawo do szczęścia a my nie?

- Dostałeś większą szanę niż ktokolwiek inny. Coś za coś.

Pokręciłem głową. Władca Niebios wstał.

- Gabrielu. Nie chciałem tego robić, ale... - podszedł do mnie. - wybieraj. Albo masz wszystko, albo nic.

- Nie. To nie jest wszystko. To nie jest pełnia szczęścia.

- Pleciesz głupoty. Ona zawróciła ci w głowie. Zostań tutaj, odpocznij i przemyśl to. Na pewno dojdziesz do tego samego wniosku, co ja.

- Wolę spędzić jeden dzień z nią niż wieczność tutaj. - skąd w tobie tyle odwagi, co Gabrielu? Nie potrafiłem odpowiedzieć samemu sobie.

Bóg otworzył lekko usta ze zdumienia. Ale zaraz się opanował.

- Przepraszam, chyba się przesłyszałem. Możesz powtórzyć?

- Nie przesłyszałeś się, Panie. Nie chcę takiego życia.

- Gabrielu! - powiedział ostrzej.

Zrobiłem krok do tyłu i rozejrzałem się po twarzach posągów, które stały pomiędzy kolumnami prowadzącymi do tronu. Znalazłem wreszcie to, czego szukałem.

- Gabrielu, opanuj się!

- To nie każ mi wybierać! - stanąłem przed moją wierną kopią, wyrzeźbioną z białego marmuru. Nad głową posągu unosiła się złota aurola.

- Nie mogę. Dobrze o tym wiesz! Zostaw tę dziewczynę, nie jest warta tego, co chcesz zrobić. Zastanów się!

Znowu pokręciłem głową. Miałem aż za dużo czasu na zastanawianie się.

- Co ona ma takiego w sobie?!

- Jest cudowna. Gdyby nie ona, dobrze wiesz, że zabiłbym Annę. A ją bym... skrzywdził. Później Michele również próbowałem zabić.

- I jestem jej wdzięczny za to, że cię powstrzymała, ale to nie jest powód, by porzucać wszystko, czego dokonałeś.

- Nie dlatego z nią jestem. Po prostu ją kocham.

- Możesz ją kochać tak, jak innych śmiertelników.

- Kocham ją bardziej. Oddałbym za nią życie.

- Nie oddałbyś. Nie zrezygnowałbyś z Niebios.

Ja również nie dostałbym drugiej szansy, gdybym jakimś sposobem zginął. Nie mógłbym liczyć na Życie Wieczne. Po prostu przestałbym istnieć.

- Zrezygnowałbym. - odpowiedziałem bez wahania.

- Gabrielu, przestań. Jeśli to zrobisz, możesz tutaj nie wracać.

- Wiem. - złapałem złotą aurolę.

- Gabrielu! - chciał mnie powstrzymać, ale było za późno.

Rzuciłem przedmiot na podłogę. Rozsypał się u moich stóp na miliony kawałeczków.

- Coś ty zrobił?!

- Jeśli nie mogę być z nią, to nie chcę być dłużej Archaniołem. Wybacz. - powiedziałem bez żadnych emocji w głosie.

Zdecydowanym krokiem wyszedłem z sali. Kiedy miałem już opuścić Królestwo, ktoś chwycił mnie za ramię.

- Ja nie byłem w stanie tego zrobić. - usłyszałem smutny głos Michaela. - Musisz ją naprawdę kochać.

- Ty też ją kochasz.

- Nie tak jak ty.

Odwróciłem się.

- Oddałbym za nią życie. - powtórzyłem.

- Wiem. Nie tylko życie. - nawiązał do tego, co stało się przed chwilą.

- To prawda. Nie tylko życie.

- Jako jej ojciec, chyba powinienem powiedzieć teraz, że jak ją skrzywdzisz, to powieszę cię za jaja na suficie. - próbował zażartować. Uśmiechnąłem się. Mężczyzna spoważniał. - Ale wiem, że akurat ty tego nie zrobisz.

- Tutaj masz rację.

Zamknął mnie w swoim uścisku.

- Powiedzenia chłopcze. Żegnaj.

Westchnąłem.

- Żegnaj.