#Pov# Michele

Czułam się coraz gorzej. Jakby wnętrzności zamarzały mi na kostki lodu.

- J... Jak to zmienił właściciela? - Gabriel wykrztusił.

- Kiedy Michele cię pocałowała, Upiór doszedł do wniosku, że przegrał. Nie udało mu się cię pogrążyć ani zrobić nic, byś nienawidził samego siebie. Więc postanowił uderzyć w osobę, którą kochasz. - Morena znowu spojrzała na mnie. - Interesuje mnie tylko skąd wiedziałaś?

- Po prostu. Nie chodziło o zabójstwo. Chociaż to też byłby dla niego szok, w końcu próbował zabić dwie osoby w niespełna dwadzieścia cztery godziny.

- Jak dwie? - wtrąciła Anna.

- Wczoraj wieczorem chciał zabić mnie. - wyszeptałam.

Chłopak spuścił głowę i zacisnął szczękę. Wyglądał jak wyrzeźbiony z marmuru. Położyłam dłoń na jego ręce.

- Ale to nic nie znaczyło. - dodałam.

Już chciał się odezwać, kiedy ubiegła go Królowa:

- A skąd wiedziałaś co zrobić?

- Nie wiem. Po prostu - impuls. Poza tym, coś mi mówiło, że moją śmierć Bóg by mu wybaczył, ale kogoś kto uratował mu życie... - pokręciłam głową. - Mógłbyś się tam więcej nie pokazywać. Chyba, że o to właśnie by mu chodziło - jakimś sposobem dowiedział się, że jesteśmy razem. Ja byłabym martwa, a ciebie by potępił za śmierć kogoś innego. Ale teraz to już nieważne.

- Tu masz akurat rację. - potwierdziła Morena. - Tak jak mówiłam, u każdego Upiór wyrządza inne szkody i inaczej próbuje go pokonać...

Syknęłam cicho, gdy poczułam kolejne ukłucie w sercu.

- ... U niej wywołuje ból. A ponieważ był silny, kiedy opuszczał poprzednie ciało, staje się nadal coraz okropniejszy.

Starałam się oddychać głęboko, ale nie za dobrze mi to wychodziło.

- Zabierzcie ją stąd. Powinna się położyć i odpocząć.

Poczułam jak ktoś wkłada mi jedną rękę pod kolana, a drugą pod plecy. Gabriel podniósł mnie z łatwością. Królowa posłała mi współczujące spojrzenie i oddaliła się, zapewne poinformować, że strażnicy mogą wypuścić Upadłych z jadalni.

- To nie twoja wina. - powiedziałam do chłopaka. - Nawet tak nie myśl.

- Nie myślę o tym.

- A tylko?

- Sama zobacz.

Spróbowałam się skoncentrować, ale ból mi to trochę utrudniał. W końcu udało mi się - zobaczyłam scenę z jego snu. Tę, w której walczył z dziewczyną zakutą w zbroję. Kiedy ostatkiem sił zdjęła hełm, na podłoże rozsypała się burza rudych włosów. Spomiędzy nich wyjrzała twarz Anny.

- Śniło mi się to w nocy. - powiedział, otwierając łokciem drzwi do swojej sypialni.

- Wiedziałeś co ma się stać.

- Nie wiedziałem kiedy. Chciałem ci powiedzieć, ale nie zdążyłem.

Położył mnie na łóżku i usiadł obok. Podparłam się na ręce.

- Wiedziałeś co robisz, prawda?

Spojrzał na mnie zdziwiony. Nie dałam mu dojść do słowa.

- Tak to zaplanował, tak? Żebyś był świadomy tego, co robisz, ale nie mógł go powstrzymać?

Przeczesał sobie ręką włosy, pozostawiając je rozwichrzone na wszystkie strony. Po prostu musiałam usiąść i mu je poprawić. Uśmiechnął się do mnie, ale zaraz spoważniał i pokiwał głową.

- Nie przejmuj się. - objęłam go. - Ostatecznie nic złego nie zrobiłeś. Anna o tym wie.

- Nie jestem tego taki pewien.

- A ona tak. - dobiegło od drzwi.

Zwróciliśmy wzrok w tamtą stronę. Dziewczyny stały w wejściu, przysłuchując się naszej rozmowie. Przekroczyły próg i Rozalie usiadła na biurku, a jej siostra zajęła miejsce na krześle.

- I nie jestem na ciebie zła. Mam tylko ochotę dokopać pewnemu łajdakowi. - zatarła chciwie ręce. - Szkoda tylko, że jest sproszkowany.

Zaśmialiśmy się, ale nasza radość nie trwała długo. Rana na dłoni dała o sobie znać.

- Dasz mi szklankę wody i jakiś opatrunek? - spytałam chłopaka.

Kiwnął głową i wziąwszy ze stolika kubek przeszedł do łazienki. Usłyszałyśmy szum wody.

- Daj rękę.

Posłusznie wyciągnęłam dłoń.

Zajął się nią i po paru minutach była ściśle owinięta bandażem.

- Dziękuję.

- Do usług.

Dziewczyny przypatrywały nam się ciekawie. Wymieniły spojrzenia po czym wstały i najzwyczajniej w świecie wyszły.

- A tym co się stało?

- Nie mam pojęcia. - pokręcił głową.

Oparłam się o jego ramię. Siedzieliśmy chwilę w ciszy. Nagle drzwi otworzyły się ponownie, a do środka weszły Upadłe z moją walizką i naręczem ubrań.

- Mogę się dowiedzieć, co wy robicie? - spytałam, podnosząc brwi.

- Przesuń trochę jego ciuchy. - Anna odezwała się do siostry, zupełnie mnie ignorując i otwierając szafę.

Kiedy skończyły, a moja walizka wylądowała pod łóżkiem, Anna powiedziała do mnie.

- Od dzisiaj śpisz tutaj. Nie zrozum nas źle, nie chodzi nam o to, by wyrzucić cię z pokoju. Po prostu będziesz mieć fachową opiekę...

- Gabriel swojego czasu skończył medycynę... - dodała Rozalie.

Spojrzałam na niego zdziwiona, ale tylko wzruszył ramionami.

- Będzie cię pilnował...

- A ty jego...

- Rozalie, nie wtrącaj się w moją wypowiedź. A więc, krótko mówią, będzie cię przez najbliższy czas niańczył...

- Ale pilnuj go, by się nie zapędził...

- Rozalie! Cicho bądź! Michele, jesteśmy pewne, że masz świetną opiekę. No to my nie przeszkadzamy i zostawimy was samych...

- Tylko grzecznie mi tutaj! Pa gołąbeczki!

Gdy drzwi się zamknęły, usłyszeliśmy śmiech i głośne:

- Piątka!

Wymieniłam spojrzenia z chłopakiem.

- Aha... no dobra. To wcale nie było dziwne... - powiedziałam.

- Jedno jest pewne.

- Hm? - spytałam.

Popchnął mnie lekko, przez co wylądowałam plecami na materacu. Pochylił się nade mną.

- Mam cię tylko dla siebie. - stwierdził.

W zupełności się z nim zgadzałam.