#Pov# Michele

Odtąd co noc, kiedy dziewczyny zasypiały, ja przekradałam się do jego pokoju. Opowiadał mi o życiu w Królestwie. O swoich obowiązkach, o czasie wolnym, o... innych. Właśnie gdy wspominał o tych innych, zagryzłam wargę. Oczywiście musiał zauważyć.

- Co się stało? - spytał.

- Nie, nic. Mów dalej.

Nie zamierzał odpuścić. Podniósł mi kciukiem brodę, by móc spojrzeć mi w oczy.

- O co chodzi?

Zawahałam się na moment, ale w końcu odpowiedziałam:

- Opowiesz mi o... o moim ojcu?

- A co chcesz wiedzieć? - po goszczącym na jego twarzy lekkim uśmiechu nie było teraz śladu.

- Co robi, jakie ma zadania, jak... jaki w ogóle jest.

- Twój ojciec... Jest z nas wszystkich najstarszy. Jakby to... O, już wiem - sprawia piecze nad Archaniołami.

- Nie. - pokręciłam głową.

- Co nie?

- Nie to chcę wiedzieć.

Zerknął na mnie.

- A więc?

- Wiesz może jak poznał moją mamę? Jak... jak się w sobie zakochali?

- Tak jak my.

- Ale w jakich okolicznościach?

- Podobnych.

- Gabrielu.

- Nie powinienem ci o tym mówić.

Rzuciłam mu spojrzenie pełne wyrzutu.

- Proszę...

- I jak ja mam ci odmówić? - odezwał się zrezygnowany.

- Nie możesz.

Westchnął ciężko.

- Miał jej pomóc.

- W...?

- Poszukiwaniach pewnej Księgi.

- Czy naprawdę będę musiała ciągnąć cię tak za język, czy sam mi opowiesz?

- Opowiem. Już i tak twój ojciec mnie pewnie zamorduje.

Ale wbrew swoim słowom zamilkł.

- A więc...? - zaczęłam.

- W poszukiwaniu tej księgi, którą Victoria ostatnio wykradła.

- Nie udało im się.

- Nie. Ale uciekli. Michael uratował twojej matce życie. Z tego co wiem, wtedy już byli w sobie zakochani, ale po tej wyprawie... Jakby to? Umm... Powstałaś ty.

Uniosłam brwi.

- Jak się pewnie domyślasz, Bogu to się nie spodobało. Wezwał go do siebie, ukarał, zakazując jakichkowiek kantaktów z ukochaną i dzieckiem. Biedaczka musiała radzić sobie sama. Może myślała, że Michael stchórzył, a może...

Pokręciłam głową.

- Mówiła, że zawsze nas kochał. - wyszeptałam. - Ale nie mogłam zrozumieć, dlaczego skoro tak nas kochał, to zostawił ją samą. Może...

Pomyślałam, że pewnie żałowała tego, że się urodziłam.

-Nie. - zaprzeczył. - Nie myślała o tobie jak o największym błędzie swojego życia. Kochała cię tak bardzo, że... - zagryzł wargę. Najwidoczniej uświadomił sobie, że poruszył trudny temat.

- Że oddała za mnie życie. - dokończyłam. O dziwo, głos nawet mi nie zadrżał.

- Tak.

- Ale skoro ona nie żyje...

Spojrzał na mnie pytająco.

- Ona była zbyt dobra, żeby pójść do Piekła. - wyszeptałam.

- Tak, masz rację.

- To w takim razie dobrze się stało, tak? Że umarła. Może być z nim w Niebie? Gadam jak pięciolatka.

Jednak ku mojemu zdumieniu, pokręcił smutno głową.

- Wcale nie gadasz jak pięciolatka. A ona... Jak tylko umarła, dostała pod opiekę śmiertelnika. Jednego po drugim. Ale każdy umierał. W końcu Bóg musiał przestać ją wysyłać. A chciał zrobić wszystko, by nie mogli być razem. By Michael skupił się na swojej pracy.

Zamilkł, ale za chwilę podjął przerwany wątek.

- Jest szkolona na wojownika. Do zbliżającej się bitwy.

- Co?! - spojrzałam mu przerażona prosto w oczy.

Przytulił mnie mocniej do siebie.

- Niestety. Aniołowie, Zmarli, Święci, nawet Diabły, którzy w niej giną, nigdy nie wracają do swojej poprzedniej postaci.

- To co się z nimi dzieje?

- Nikt nie wie. Sądzimy, że pochłanie ja siła wyższa, ta, która wybrała również ciebie.

Przy ostatnim zdaniu zacisnął dłonie w pięści. Czułam chyba każde ich ścięgno na plecach.

- Nie denerwuj się. - wyszeptałam.

- Ciebie też kocha. - zmienił temat. - Myślisz, że dlaczego masz imię tak podobne do jego? Mama dała ci je na pamiątkę. Chcą nie chcąc masz w sobie piętno zarówno jej jak i ojca.

Dziękuję. - powiedziałam do niego w myślach, za to, że mi opowiedział o wszystkim.

- Nie masz za co. - odpowiedział.

Zaskoczył mnie.

- Umiesz mi czytać w myślach?

- Każdy to potrafi. - wzruszył ramionami. - Jeśli tylko chcesz, by dana osoba je usłyszała. Tylko te, które są przeznaczone dla niej. Oczywiście niektórym ten dar się rozwinął i słyszą myśli wszystkich wokół. Albo tylko tych, co chcą. Spróbuj. Skoncenruj się i wychwyć to, co ci przekazuję.

Zamknęłam oczy dla ułatwienia i wtuliłam twarz w jego koszulkę. Co mógłby mieć mi do przekazania?

- Nie myśl. - usłyszałam. - Pozwól, by to cię pochłonęło.

Spełniłam polecenie. W pokoju zapadła cisza. Nie na długo. Po chwili usłyszałam cichy szept. Dobiegał zewsząd. Był ciepły, kojący.

Świetnie, wiedziałem, że ci się uda.

Otworzyłam gwałtownie oczy. Wrażenie zniknęło.

- Brawo, udało ci się. - uśmiechnął się.

- Tak, chyba tak.

Zamyśliłam się na chwilę.

- Morena może wniknąć w przyszłość? - przypomniało mi się nagle to, o co chciałam go zapytać już od dawna.

- Po części. Widzi różne możliwości przyszłości, wynikające z danych zachowań. To jak błądzenie po omacku. Ale z tego co wiem, zawsze się zgadzają. Zawsze wie, co się stanie, ale nikomu o tym nie mówi. Nie może. Byłoby to zbyt niebezpieczne. Ktoś mógłby chcieć ingerować w przyszłe wydarzenie.

Pokiwałam głową. Miał w zupełności rację.

Ja ją zawsze mam. - zaśmiał się.

Spojrzałam na niego wilkiem i poszłam spać.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Rano obudziłam się dość wcześnie. Podniosłam się na łokciu.

- Trening jest dopiero o ósmej. - zaprotestował zaspany chłopak i przyciągnął mnie bliżej do siebie.

- Ale muszę się przyszykować i wrócić do pokoju, zanim dziewczyny się obudzą.

Wymamrotał coś pod nosem, ale poluźnił uścisk. Wymknęłam się cicho z komnaty. Uważałam, żeby drzwi naprzeciwko nie wydały żadnego dźwięku. Dopiero wtedy się odwróciłam... I napotkałam spojrzenie dwóch par ciekawskich oczu.

- Ymm... Cześć. - pomachałam do nich nieśmiało, zawstydzona, że przyłapano mnie na gorącym uczynku.

- Gdzie byłaś? - spytała Anna.

- Hmm... Na dole... Yyy... W kuchni.

- Najbardziej naiwny człowiek na świecie by ci nie uwierzył.

Rudowłosa podeszła do mnie i położyła mi dłonie na ramionach.

- Możesz u niego spać. Naprawę. Nie musisz wymykać się po nocy.

- Tylko grzecznie mi tam. - Rozalie rzuciła mi jednoznaczne spojrzenie.

Spłonęłam rumieńcem.

- Daj dziewczynie spokój. - Anna skarciła siostrę. - Co ci do tego, co tam robią? A może jesteś zazdrosna?

- O Gabriela? W życiu. Facet za bardzo działa mi na nerwy.

- On mi tylko opowiada różne historie. - zaprotestowałam nieśmiało.

- Wierzymy ci. Tylko mówimy, że nie musiałaś wymykać się do niego w nocy. Możesz nam o wszystkim mówić. Zrozumiemy, naprawdę. No już, - przytuliła mnie. - nie rumień się tak.