#Pov# Michele

Kiedy dziewczyny zaczęły oddychać spokojniej i bardziej równo, postawiłam gołe stopy na posadzce. Nie pytały mnie o to, co zaszło w pokoju. Najwyraźniej wystarczyło im, że byłam zadowolona z tłumaczenia chłopaka.

Przeszłam do drzwi i nacisnęłam klamkę. Otworzyłam je i wyjrzałam na zewnątrz. Droga wolna. Zamknęłam wrota i na palcach przemierzyłam korytarz, przemykając na jego drugą stronę. Kolejne drzwi nawet nie skrzypnęły. Było zimniej niż zwykle. Zadrżałam i cichutko wślizgnęłam się pod kołdrę. Gabriel bez słowa objął mnie ramieniem, przyciągnął do siebie i otulił skrzydłami.

- Zimno. - wyjąkałam.

- Zaraz się rozgrzejesz. - powiedział, nie otwierając oczu.

- Pamiętasz co mi obiecałeś? - spytałam.

- Yhm...

Złapałam go za podbródek i pochyliłam lekko jego głowę.

- Otwórz oczy. - zażądałam.

Spełnił moje polecenie, ale spytał:

- Po co ci to?

- Muszę zobaczyć kolor twoich oczu.

- I? Jaki werdykt?

- Błękitne i nieskazitelne jak zawsze. - uśmiechnęłam się do niego, po czym oparłam głowę o jego klatkę piersiową. - Opowiadaj.

- A co chcesz najbardziej wiedzieć?

Zawahałam się.

- Nie chcę, żebyś cierpiał. - powiedziałam wreszcie.

- O co chodzi?

- Pamiętasz jak rozmawialiśmy o roli krwi i hierachrii?

- I co w związku z tym?

- Mówiłeś, że najbliżsi doradcy Lucyfera mają najciemniejszą krew...

Chyba zrozumiał.

- Wspominałeś o swoim bracie. - dodałam cicho.

Na chwilę zapadła cisza.

- Jeśli nie chcesz, to nie mów. Zrozumiem, naprawdę.

- Nie. - przytulił się policzkiem do czubka mojej głowy. - Kto, jak kto, ale akurat ty zasługujesz na poznanie prawdy.

Zamyślił się na chwilę. Nie chciałam mu przerywać - pewnie decydował jak rozpocząć opowieść.

- Ta historia przydażała się później w bardzu wielu rodzinach. - zaczął. - Byłem... Właściwie to nadal jestem, trochę od niego starszy. To zawsze mnie faworyzowano, wywyższano... Bardziej lubiono i dbano. - dodał ciszej. - Uważano, że z naszej dwójki jestem rozsądniejszy i mam większy potencjał. Był po prostu zazdrosny. Na tyle zazdrosny, że zdradził Królestwo Niebieskie. - zamilkł na chwilę. - Próbowałem go zatrzymać, wytłumaczyć mu to. Nie udało mi się. Wywiązała się walka przed wrotami Piekieł. Nie doceniłem go - tak jak nigdy nikt go nie doceniał. W konsekwencji przegrywałem, mój... brat miał sporą przewagę. Wtedy pojawiła się ona. - znowu umilkł. Poczułam lekkie ukłucie w sercu. Czyżby zazdrość? - Pomogła mi, ale to nie wystarczyło. Lewiatan czmyhnął mi spod nosa. A ja nie mogłem się pogodzić z tym, że uratowała mnie dziewczyna. - zaśmiał się pod nosem. - Dodatkowo zapoczątkowaliśmy spory rodzinne. Bracia, siostry odwracali się od siebie za to, że rodzice faworyzowali tylko jedno dziecko.

- A... - znowu się zawahałam. - Kim była ta dziewczyna?

- Ta, która mi pomogła?

Pokiwałam głową.

- Anna włada bronią lepiej od niejednego mężczyzny. - powiedział.

Na początku nie zrozumiałam, ale później wybałuszyłam oczy.

- Anna? - spytałam z niedowierzaniem. Pokiwał głową.

- Wtedy zaczęliśmy się przyjaźnić.

- To co się stało, że nie jesteście już razem? - palnęłam bez zastanowienia, ale zaraz ugryzłam się w język. Nie powinnam o to pytać.

Odsunął mnie odrobinę, by móc spojrzeć mi w oczy.

- Razem? - powtórzył.

- No wiesz... Ty i ona. Razem. Dlaczego już nie jesteście parą?

Zmarszył brwi. Już miałam coś dodać, kiedy wybuchnął śmiechem, ale zaraz ucichł i spojrzawszy na drzwi zaczął nasłuchiwać. Na szczęście nikogo to nie zaalarmowało.

- My? Parą? - uśmiechnął się. - Michele, ty naprawdę myślałaś...

Pokręcił rozbawiony głową. Ujął moją twarz w swoje zawsze... no, prawie zawsze ciepłe dłonie.

- Aniołku, posłuchaj. Nigdy, zaznaczam nigdy, nie byliśmy ani nie będziemy parą. Traktuję ją jak siostrę, ona mnie także. Mówiłem ci, że dotąd się nie zakochałem. - przytulił mnie do siebie. - Nie masz się o co martwić.

Ups... Wtopa. Niedobrze, zrobiłam z siebie... Ugh... Zawstydzona, nie podnosiłam wzroku.

- Uspokój się. - zaśmiał mi się do ucha i złapał za podbródek. - Hej, no już. Nie wstydź się. Nic się stało. Rozumiem w pełni twoją reakcję.

Pogłaskał mnie po plecach, ale nagle zamarł. Ja sama drgnęłam niespokojnie i spojrzałam mu w oczy. Miały normalny odcień.

- Ktoś tu idzie. - szepnął. - Schowaj się. Tylko cicho.

- Gdzie? - szepnęłam przerażona rozglądając się po pokoju. Chyba nie usłyszał.

- Szybko, nie ma czasu.

Ześlizgnęłam się z łóżka. W tym momencie do drzwi ktoś zapukał. Przylgnęłam do posadzki i posunęłam się trochę w stronę łóżka. Gabriel przez chwilę nie odpowiadał albo chcąc dać mi czas na schowanie się, albo sprawiać wrażenie, że spał. Pukanie rozległo się ponownie. Tym razem poczułam jak chłopak wstaje i podchodzi, by otworzyć. Zobaczyłam jego bose stopy. Jak tu było cholernie zimno...

Drzwi się otworzyły, ktoś bezceremonialnie wszedł do środka. Wypastowane buty zalśniły w mdłym świetle wpadającym przez uchylone wrota.

- Tak? - Gabriel postanowił zacząć rozmowę. - Co jest tak ważnego, że musisz poinfomować mnie o tym o... - pewnie w tym momencie spojrzał na zegarek. - pierwszej w nocy?

Już pierwsza? O której ja tu przyszłam?

- Królowa Morena prosiła przekazać, że pojutrze chciałaby przyjść zobaczyć jak trenujesz tę... jak jej tam?

- Michele.

- Właśnie. Michele.

- I naprawdę musiała mówić o tym teraz?

- Była przekonana, że nie śpisz.

- Rozumiem. Możesz przekazać jej, że przyjąłem polecenie. Może przyjść, kiedy tylko będzie chciała. Jutro również.

- Nie, nie, upierała się, że musi w terminie sobie wyznaczonym. Znasz ją. Pewnie ma swoje powody.

- O coś jeszcze prosiła?

- Nie. To już wszystko. Jesteś sam? - spytał nagle.

- Nie.

Zamarłam.

- Nie? - tamten wolno powtórzył.

- Nie. Tutaj jest tyle rzeczy, że teoretycznie nie mogę być sam, prawda? Ptaszki na balkonie, pająki na suficie...

- Dobra, zrozumiałem aluzję. Przyślę kogoś, kto posprząta. To dobranoc.

- Dobranoc.

Drzwi się zamknęły, ale leżałam jeszcze chwilę na podłodze. Uświadomiłam sobie, że wstrzymywałam oddech. Naprzeciwko pojawiła się twarz Gabriela.

- Możesz wyjść. Już tu nie wróci.

Nie posłuchałam i przyłożyłam czoło do podłogi, oddychając głęboko. Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za stopy i wyciąga spod łóżka. Pisnęłam cicho.

- Mówiłem, żebyś wyszła.

Zignorowałam go i usiadłam na łóżku.

- Boże... Przez chwilę myślałam, że powiesz mu, że tu jestem.

Usiadł obok.

- Pamiętasz, że nie mogę kłamać? - spytał. - Musiałem coś wymyślić. A ptaszki faktycznie rano śpiewają, raz naprawdę widziałem pająk na suficie. - wyszczerzył się do mnie. W ciemnościach błysnęły białe zęby.

- Nie strasz mnie tak więcej.

Zadrżałam pod wpływem zimna. Zauważył.

- Widzę, że grzejniki też mogliby podkręcić?

- Bardzo śmieszne.

Zamknął mnie w swoim uścisku. Uśmiechnęłam się w jego koszulkę i powiedziałam:

- Osobiście wolę mój naturalny, przenośny grzejnik.