#Pov# Michele

- Michele, Michele, haloo? Micheeeele!

Gwałtownie otworzyłam oczy.

- Tak? Co się stało? - rozejrzałam się wokół. - Gdzie jest Gabriel?

- O to samo chciałyśmy zapytać ciebie.

Mimo otępienia podniosłam się i wodziłam wzrokiem po łące.

- Gdzie on jest?!

- Gdybyśmy wiedziały, to byśmy nie pytały.

- Nie wiem...

- Nie panikuj, spokojnie. Moment... Nie ruszać się.

Anna oglądała śnieg wokół, ale nigdzie nie było żadnych śladów.

- Nic. Kompletnie.

Wpadłam w jeszcze większą panikę. Wtedy ona się schyliła.

- A to co? - wyjęła ze śniegu jakiś malutki przedmiot w kształcie kuli. - Nabój.

- Nabój?

- Tak. Kula. Do pistoletu.

- Co?!

- Ćśś... Spokojnie.

- Jak mam być spokojna?! - odrętwienie ciągle wracało. Musiałam usiąść.

- Co się dzieje?

- Nic.

Anna ukucnęła i dotknęła mojego czoła.

- Nie masz gorączki.

Rozalie w tym czasie wzięła do płuc głęboki oddech powietrza. Następnie otworzyła szeroko oczy i natychmiast podeszła do mnie, odrywając kawałek koszuli. Zakryłam mi nos.

- O cholera... Anno, weź głęboki oddech. Czujesz?

Anielica spełniła prośbę i również otworzyła szerzej oczy.

- To dlatego... Odrętwienie. Musimy ją stąd zabrać.

Spakowały szybko nasze rzeczy do jednego plecaka. Rozalie go założyła.

- Bierzemy ją pod ramiona. Musi odetchnąć świeżym powietrzem.

Wzniosłyśmy się ponad czubki drzew. W tym czasie Anna wytłumaczyła mi o co chodziło.

- Tam, w dole, jest rozpylony w powietrzu pewien specyficzny zapach. Odór Śmierci.

Zmarszczyłam brwi.

- Wydobywa się on z głębi Piekieł. Dla ludzi jest silnie teujący, dlatego czułaś odrętwienie. Nie możecie go wdychać zbyt długo, bo sami staniecie się trupami.

- Leżałam tam całą noc.

- Mimo wszystko nie jesteś zwykłym człowiekiem.

- Co to wszystko ma ze sobą wspólnego?

Popatrzyły po sobie. Rudowłosa zabrała głos:

- Tropy prowadzą do jednego wniosku...

- Gabriel nie opuścil nas z własnej woli. - dokończyła gładko Rozalie.

- Co tam się stało? - spytałam.

- Coś - lub ktoś - groził mu, właśnie z broni. Takie kulki - podniosła nabój. - wytwarzane są tylko w Królestwie Śmierci, czyli krótko mówiąc - Piekle.

- I?

- Zabrali go ze sobą.

- Tylko, że mamy mały problem. - dodała druga anielica.

- Mianowicie?

- Gabriel jest nieśmiertelny. Jak każdy Anioł, Archanioł czy Upadły. Nawet taka spiżowa broń nic mu nie zrobi.

- Więc wniosek jest jeden.

- Grożono TOBIE, nie jemu.

Zadrżałam. W nocy - cokolwiek tam zaszło - otarłam się o śmierć.

- Ale kto...?

- Lucyfer. Diabeł, Szatan, Pan Piekieł - jak kto woli. I w związku z tym ciągle pojawiają się kolejne pytania. Dlaczego nie zabrał również ciebie... - Anna zagryzła wargę, niepewna czy mówić dalej.

- Skoro polował na twą osobę od ponad wieku. - znów dokończyła Rozalie.

Siostra posłała jej mordercze spojrzenie.

- Polował na mnie?

- Wysyłał swoich sługusów. Różne bestie.

- Ach...

- Na pewno nie przyszedł osobiście. Znów kogoś wysłał. - właścicielka tym razem kruczoczarnych włosów rozmyślała na głos, na co druga posłała jej kolejne mordercze spojrzenie. - Może... - oczy jej zaświeciły.

- Cicho!

- Nie. - przerwałam. - Mów.

- Może... Lewiatana?

- Lewiatana?

Anna westchnęła ciężko.

- No dokończ. - powiedziała. - Gabriel zamorduje ciebie, nie mnie.

- Lewiatan to... brat Gabriela.

Wybałuszyłam na nią oczy.

- On ma brata?

- Który go zdradził. Chłopak wtedy o mało nie umarł... Dlatego nie lubi o tym wspominać.

- Dobra. Może innym razem. - przerwała opowieść Anna. - Musimy pomyśleć jak go odbić.

Ciągle unosiłyśmy się w powietrzu, ale widziałam, że dziewczyny trochę się zmęczyły. W dole ciągle widniała polana, na której spędziliśmy noc.

- Wracamy tam. Poszukamy śladów.

Kiedy wylądowałyśmy, Anna wzleciała ponownie parę centymetrów, tak by nie zatrzeć jakichkolwiek tropów. Krążyła chwilkę nad polaną.

- Aha! - wykrzyknęła i schyliła się, by coś podnieść.

W triumfalnym geście wzniosła w górę śnieżnobiałe pióro.

- Skierowali się na północ... Do Królestwa Piekieł. - orzekła.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Masz ten swój rozdział, Kociaro!