#Pov# Gabriel

Obudziło mnie potrząsanie za ramię. Świat śmiertelników zdecydowanie źle na mnie działa. W niebie nigdy nie sypiałem. Nad sobą zauważyłem twarz. Pochylała się nade mną Anna.

- Coś się dzieje. - szepnęła zdenerwowana.

Momentalnie się poderwałem.

- Co?

- Idziemy sprawdzić. Zostań, na wszelki wypadek.

Pokiwałem głową, a kiedy jej sylwetka zniknęła, schowałem twarz we włosy Michele i zamknąłem oczy. Po krótkiej chwili coś do mnie dotarło. Coś albo raczej KTOŚ zasłaniał światło księżyca, które jeszcze przed chwilą padało na spokojną twarz dziewczyny. Ponownie uniosłem głowę. A myślałem, że tego dnia już nic gorszego mnie nie spotka.

- Wstawaj. Tak, żeby się nie obudziła. - syknął męski głos.

Może i bym się opierał, gdyby nie to, że facet miał spluwę, wycelowaną prosto w niczego nieświadomą dziewczynę. Podniosłem się.

- Dalej. Odejdź kilka kroków.

Posłusznie zrobiłem krok wstecz. Z tyłu stało jeszcze trzech. Wszyscy byli czarni i mieli ogony. Kolejne potwory...

- Oj Gabrielu, Gabrielu... - diabeł pokręcił głową. - Głupi jak zawsze. Lucyfer będzie zadowolony. A Bóg jeszcze bardziej, gdy dowie się, że złamałeś przysięgę. - dodał z ironią. - Idziemy.

- Nigdzie z tobą nie idę. - wyszeptałem wściekły. - Już raz nas zdradziłeś.

- Zdradzę znowu.

- Lewiatanie, nie masz już ani krzty uczuć?

- Straciłem je dawno temu... bracie.

- A gdyby było jak dawniej?

- Nie będzie jak dawniej! - syknął z gniewem.

Moja wypowiedź to był błąd, ponieważ odbezpieczył pistolet. Podniosłem ręce.

- Dobrze! Poddaję się. Nie rób jej krzywdy.

Wskaza spluwą za siebie.

- Idziemy.

Po moich obu stronach pojawiły się jego sługusy. Wzięli mnie pod ręce, próbowałem się wyszarpnąć. Kolejny błąd. Zamarłem, gdy ponownie wycelował pistolet w głowę Michele.

- Spokojnie.

- Jestem spokojny, ale ty jakoś nie. - zmrużył oczy. - Pamiętaj, że ja nigdy nie pudłuję.

Mężczyźni pociągnęli mnie za sobą. Chcąc nie chąc musiałem iść. Nie z radością, ale dla jej dobra. Na skraju drzew przystanąłem zdecydowanie, a oni razem ze mną.

- Nie wierzę ci.

Podniósł brwi.

- Kiedy tylko przekroczę ścianę drzew, strzelisz do niej.

- Ach, tak. - zabezpieczył pistolet i schował go za pasek. - Zadowolony?

Oczywiście, że nie.

Ponownie pociągnęli mnie naprzód. Weszliśmy w gęstwinę. Usłyszałem głośny huk - wystrzał. Momentalnie się odwróciłem. Lewiatan stał z podniesioną ręką i pistoletem wycelowanym w niebo.

- Musiałem to zrobić... - zarechotał. - Zabrać go, chłopcy.