#Pov# Michele

Jeszcze zanim weszliśmy do środka, słychać było głośną muzykę.

- Boże... Ogłuchnąć można. - chłopak skomentował z niesmakiem.

- Daj spokój. To nie średniowieczny bal, tylko impreza kilku nastolatków.

- Kilku?

- Kilkudziesięciu.

- Właśnie. I do tego ten strój. - wskazał na siebie.

Ubrałam go w białą koszulkę (kolor na mnie wymusił) i czarne spodnie oraz lśniące wypastowane buty.

- Nie przesadzaj.

Skrzywił się, ale nic nie powiedział. Objął mnie tylko ramieniem.

- Za to ty wyglądasz pięknie.

Założyłam krótką, czarną sukienkę bez rękawów i tego samego koloru szpilki.

- Będę musiał cię pilnować. - dodał.

- Mnie?

- Chłopaków, którzy będą się obok ciebie kręcić. - skorygował.

Pokręciłam ze śmiechem głową i pociągnęłam go na parkiet. Puszczano akurat wolną piosenkę, więc kołysaliśmy się w jej rytm.

- Byłeś w ogóle kiedyś na jakiejś imprezie?

- Tylko wtedy, kiedy postawiłem ci drinka. A później barman dał ci wódkę zamiast wody.

Zaśmiałam się na to wspomnienie.

- Miałam cię wtedy tak dość. - wzniosłam oczy ku niebu.

- Tak? Nie okazywałaś tego.

- Nie, wcale.

- Oczywiście że nie. Kiedy zaprowadziłem cię do domu proszę bardzo, cytuję: "Może zostaniesz? Jest ciemno, auto Ci się może popsuć..."

- Ja tak powiedziałam?

- Słowo w słowo, kochanie.

- O Boże... - ukryłam twarz w jego koszuli. - Ile ja wtedy wypiłam? Byłam nieźle wstawiona, co?

- Za to rano byłaś już trzeźwa. Miałem wspaniałą pobudkę.

Zaśmiałam się. Nagle chłopak zesztywniał i ukrył twarz w moich włosach.

-Co się stało?

- Tańcz jak gdyby nigdy nic.

Starałam się, ale jednocześnie próbowałam dojrzeć, co go tak zdenerwowało. Kiedy obróciliśmy się w stronę balkonu, górującego nad parkietem zobaczyłam, że jakiś młody chłopak pokazuje nas dwóm facetom w czarnych garniturach i przyciemnianych okularach.

- Gabrielu... Chyba ktoś nas rozpoznał.

- Niech to szlag. - warknął i poczułam jak zagryza wargę. - Chodź. Musimy się wydostać z sali zanim nas delikatnie mówiąc wyproszą.

Pociągnął mnie za rękę po schodach na wyższe piętro. Pokonywaliśmy cicho kolejne metry. Nagle chłopak mocniej ścisnął moją rękę i nadstawił uszu. Znajdowaliśmy się przed zakrętem. Zanim zdążyłam się zorientować stanął przed drzwiami i jednym ruchem otworzył je na oścież. Objął mnie w pasie i podniósł, przez co musiałam założyć mu nogi na biodra. Z hukiem zatrzasnął nogą drzwi i przyklejając się wargami do mojej szyi, rzucił mnie bezceremonialnie na łóżko. Poczułam jak siada na mnie okrakiem.

- Gabrielu, to chyba nie najlepszy...

- Cicho. Zachowuj się jak należy. - szepnął, zamykając mi usta pocałunkiem i wkładając dłoń pod sukienkę.

W tym momencie drzwi ponownie się otworzyły. Boże, jak ja chciałam zerknąć wtedy w tamtą stronę! Powstrzymało mnie groźne spojrzenie chłopaka. Zamiast tego zarzuciłam mu dłonie na kark i pociągnęłam lekko za włosy. Ktoś, kto stał w wejściu zaśmiał się głośno i wyszedł, zamykając ponownie wrota. Usłyszałam ciche westchnienie ulgi i zobaczyłam jak chłopak zamyka oczy, szepcząc parę słów podziękowania.

Na wszelki wypadek jeszcze ze mnie nie schodził, gdyby ten ktoś jednak skojarzył fakty. Uchylił powieki i zobaczyłam jego błękitne tęczówki.

- Skąd wiedziałeś? - spytałam.

- Po części intuicja, a po części... Tej większej części... Już dawno chciałem to zrobić. -wyszczerzył się do mnie.

- Idiota. - fuknęłam na niego.

- Twój idiota.

- Z tym akurat się zgadzam. Mój idiota.

Uśmiechnął się i złożył na mojej szyi pocałunek. Poczułam jak jego ręka wędruje trochę wyżej.

- Gabrielu, nie chcę nic mówić, ale mamy zadanie do wykonania.

Westchnął niezadowolony, ale posłusznie wyjął dłoń spod mojej sukienki.

- Nie może poczekać, co?

- Myślę, że znasz odpowiedź.

- Czyli nie.

- Nie.

Wstał i wyciągnął do mnie rękę. Przyjęłam ją i podniosłam się z łóżka.

- Idziemy.

Wysunął głowę na korytarz i rozejrzał się w obie strony.

- Droga wolna.

- Na razie.

- Na razie. - potwierdził. - I jakby co, biblioteka jest na czwartym piętrze.

Ścisnęłam mocniej jego dłoń.

- Nie puszczę cię. - szepnęłam.

- Nie mam zamiaru nigdzie iść.

Przełknęłam ślinę, słysząc ukryty sens: Nie dobrowolnie.

Czyli spodziewał się kłopotów.

Na szczęście nas ominęły. Aż do olbrzymich drzwi na ostatnim piętrze. Stanęliśmy przed nimi patrząc po sobie. Chłopak nacisnął klamkę. Znaleźliśmy się w pomieszczeniu, wielkością dorównującym archiwum na zamku.

- Miecz powinien być gdzieś po... - w tym momencie utkwił wzrok w czymś przed nami. Przeniosłam spojrzenie z jego twarzy na to, na co patrzył. - ... środku komnaty.

Miecz trzymał w obu dłoniach starzec, który świdrował nas wzrokiem.

- To ma być ich ochrona? - spytałam niedowierzając.

- Nie lekceważ przeciwnika. - odpowiedział mi Gabriel.

Kto jak kto, ale akurat on miał w tym doświadczenie.

Podeszliśmy bliżej.

- Wiem, kim jesteście. I wiem, po co przyszliście. - z gardła staruszka dobiegł zachrypnięty głos.

W tym momencie drzwi się otworzyły. Pod ścianą, odgradzając wejście, ustawiły się ciemne postacie o twarzach zakrytych kapturami. Każdy nosił przy boku miecz. Stali nieruchomo jak posągi. Żaden z nich nie drgnął nawet o milimetr.

- Mamy przechlapane? - szepnęłam cicho.

- Tak. - chłopak oblizał nerwowo wargi. - Mamy przechlapane.