− Postaram się, ale niczego nie obiecuję − mówi do mnie Isabela jak parkujemy pod domem Alexa. – Nigdy go tak po prostu nie odwiedzałam, więc nie sądzę, żeby był mną zainteresowany.

I tu się moja kochana siostrzenica właśnie myli. Wujek Uwielbia Isę lecz aby nie doprowadzić do konfliktu z Nero co mogłoby skutkować tym, że Liv by się od niego odsunęła usilnie nie domagał się kontaktu z nią. Mój szwagier nie ma jednak pojęcia ile razy moja siostra w tajemnicy przynosiła tu swoją córkę.

− Jestem pewien, że cię nie odtrąci. Powiedź, że ci smutno i chciałabyś by spędził z tobą trochę czasu. Na pewno się zgodzi.

Isabela kiwa głową, a ja wiem, że sobie poradzi.

Wychodzi z auta, a ja odczekuje kilka minut i dopiero podążam do domu. Mam szczęście, bo po wejściu do domu natrafiam na ciocię Lydię. Sądzę, że ona lepiej mnie potraktuje.

− Ty pewnie do Julie – uśmiecham się i kiwam głową. – Jest w swoim pokoju, chcę jednak byś wiedział, że jeśli ją zranisz to ode mnie oberwiesz. Ona może cię rzucić ty jej nie.

− Rozumiem – odpowiadam szczerze, bo drugi raz już nie zamierzam popełnić tego samego błędu. Uczę się wolno, ale się uczę. – Kocham ją ciociu.

− A ona jest tobą zauroczona – nie komentuje już tego tylko maszeruje do jej pokoju. Dobrze znam rozkład tego domu, bo byłem tu milion razy. Mama się tu wychowała i nie często nas tu przyprowadzała.

Pukam, ale nie słyszę odpowiedzi, otwieram drzwi i widzę, że moja słodka śpi. Po cichu wchodzę do środka i ją obserwuje. Kurwa, jeszcze nigdy tak się nie zachowywałem.

Kładę rękę na jej dłoni i w ciszy na nią patrzę. Nie zamierzam jej budzić, bo na pewno moja księżniczka jest zmęczona. Ostatnio zbyt wiele przeszła i to przeze mnie.

Julie śpi jeszcze około godziny, a ja nawet przez moment nie myślę o tym by ją obudzić. Cierpliwie czekam aż otwiera swoje piękne niebieskie oczy.

− Witaj skarbie – mówię, a ona kilka razy mruga zupełnie jakby myślała, że ja tylko jej się śnie.

− Chris.

− Jestem tu. Uknułem misterny plan byleby tylko móc do ciebie przyjechać – podnosi się i do mnie przytula. Robi to gwałtownie przez co syczy z bólu. Moja biedna dziewczynka. Gdybym tylko mógł od niej zabrać ten ból.

− Teraz musisz odpoczywać – delikatnie ją od siebie odrywam. – Później będzie czas na przytulanie.

Patrzy zawiedziona, więc kładę dłoń na jej policzku by okazać jej więcej czułości. Kurwa muszę się nauczyć jak z nią postępować by nieumyślnie nie sprawiać jej przykrości.

− Tata pozwolił ci tu przyjść? – pyta zdziwiona.

− Obecnie wujek siedzi z Isabelą i słucha o jakichś sztukach, bo Isa postanowiła, że zostanie zawodową aktorką — mówię starając się nie roześmiać.

Niestety Isabela będzie musiała zapomnieć o tym hobby, bo że względu na zajęcia naszej rodziny nie będzie ona mogła żyć na świeczniku.

— Od kilku lat uczęszcza na kółko teatralne. Dwa razy zagrała nawet główną rolę. Jest doskonała.

— Nie wątpię.

Rozmawiamy jeszcze z Julie w ogóle nie przejmują się upływem czasu. Ciągle ją zagaduje, a ona z radością o sobie opowiada.

Aż nagle przerywa nam wtargnięcie do pokoju wujka. Isabeli i tak długo udało się go przetrzymać.

— Chcesz coś tato? — pyta Julie miłym głosem starając się go udobruchać.

— Tak. Muszę porozmawiać na osobności z Chris'em.