Jestem bardzo młoda,
skończyłam dopiero osiemnaście lat.
„Zycie to nie wygoda"
a tak bardzo chciałam poznawać świat.

Kochałam w życiu wiele ludzi,
wiele z nich cholernie mnie zraniło.
Lecz NIC mych uczuć nie ostudzi,
gdyż całe życie się to we mnie tliło.

Ponoć szukam uwagi,
nie dawali mi jej rodzice,
unikam szczerze wagi
nie lubię tego co ciagle widzę.

Monotonność, szarość
za oknem nadal to samo.
Wiara wciąż jak dziecko,
proszę, pomóż mi mamo.

Ten świat jest inny od tego co mówili,
chyba nigdy nie byłam gotowa,
lecz staram się naiwnie
i wciąż staram się być nowa.

Za każdym razem tępo ufam,
wierząc że ktoś pokocha mnie bez granic
a prawda niestety jest taka
że moje starania są totalnie na nic.