Jestem tylko bezbronną dziewczynka,
która w kącie domu stała
i chociaż jestem niepozorna
nikt nie widzi zem płakała.
Szloch cichy i grymas na twarzy,
stoje mimo to..
a zwykle zycie mi się marzy.
Koszmar przeżywam każdego dnia,
potrzebuje pomocy choć odrobine
tak jak drzewo potrzebuje pnia.
Ale ja, jestem tylko bezbronna dziewczynka,
która smutna się stała,
która trzęsła się
i tak bardzo odezwać się bała.
Jestem tylko chmura w słońcu cierpienia,
i teraz zdałam sobie sprawę
iż pozbyłam się marzeń w oku mgnienia.
Lecz jako mała dziewczynka przyznać muszę,
przerwać milczenie..
..cierpiałam ogromne katusze.
I choć kąt pokoju smutnym się wydawał,
to nic,
on i tak potworem się zdawał.
Tak jak ogrodnik kocha kwiaty,
naiwność moja
tak ja lgnęłam do swojego taty
po zapomnieniu o potworach.
I choć dziś dojrzałam,
to i dziewczynka ze mna pozostanie
bo i zło widziałam
a mimo to zostało tez oddanie.