XIII. Ludzkość
Ludzkość
powinna nam być znana
Jesteśmy ludzmi
a więc powinniśmy posiadać
ludzkie odruchy
Lecz te odruchy zanikają
chowają się w cień
Nie widzę już jasnych spojrzeń
tylko mrok
Mrok zaślepił
oczy twe
więc będziesz
nieczuły
na ludzkie serca
w potrzebie
Które tak przeraźliwie wołają
błagają
Lecz ty
wolisz je jeszcze bardziej
wgnieść w ziemie
By poczuły się odrzucone
odepchnięte
By już nie czuły
radości
Odrzucenie
wyniszcza
ludzi
i każdy pochłonięty mrokiem
się nad tym trudzi
By dokonać odrzucenia
potrzeba mieć
wiele nienawiści
Nie trzeba patrzeć na czyny
to widać już w oczach
Twój mrok cię zdradził
każdy się obawia
twych spojrzeń
w oczy czyste
które już z daleka
widzą twoje
skute ręce
Widzą jak wiele
cierpienia wyrządziłeś
Myślisz że oni na to
zasłużyli
Lecz nikt nie zasłużył
na tyle ran otwartych
żadnej krwi
ani krzywdzących słów
które potrafią zranić bardziej
niż ostry nóż
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro