; istnieje szansa, że powoli wracam do żywych

Przez kilka następnych dni Hermiona Jean  Granger nie pojawiła się w kawiarni Pod Trzema Kubkami. Nie odwiedzała też Ronalda Billiusa Weasleya. Musiała odpocząć od życia, a on w pełni to rozumiał.

Sobotni ranek zapowiadał się nudno i uciążliwie, gdyby nie pewna osoba.

Roonil Wazlib 💕: Cześć, Hermiono

Roonil Wazlib 💕: ... Mam pytanie.

Roonil Wazlib 💕: Dzisiaj: 14, łyżwy+basen? Co o tym myślisz, bruh? :-)

Hermijonina Grengar 💕: nie umiem pływać, duh :( aLE ŁYŻWY BRZMIĄ PRZEKONUJĄCO!!

Roonil Wazlib 💕: W takim razie sznuruj kozaki, gurl ;-) Będę w trzech kubkach.

Hermijonina Grengar 💕: wciągaj czepek, weasley. granger nadchodzi x  

  Nagle Hermiona odnalazła sobie  zajęcie.

Roonil Wazlib 💕: ❣  

Roonil Wazlib 💕: Kurczę, missclick. Sorki za to serduszko. ;-/

❝ Uroczy, nawet jeśli tego nie planuje. ❞

* * *

  — Hermiona Granger. Woah, ścięłaś włosy. A ja nawet nie wiem, czuję się oszukany.

  — Ronald! Cześć! Tak, ale to dopiero wczoraj. Jesteś pierwszą osobą spoza osób mieszkających w moim domu, która mnie widzi.

  — To co, basenik?

Hermiona westchnęła teatralnie, lecz finalnie się zgodziła.

 Po załatwieniu wszelkich spraw związanych z pobytem w pływalni i innych takich rzeczy weszli. Nawdychali się chloru. Niebieskie pomieszczenie zlewało się z kolorem wody, nic szczególnego. Ronald spojrzał w wymowny sposób na Hermionę. Pomimo wcześniejszych wiadomości, żadne z tej dziwnej dwójki nie miało na głowie czepka. Nie miało to zbyt wielkiego znaczenia. 

Stali blisko brzegu, gdy Ronald rzucił:

  —  Na bombę, Granger. Z półobrotu!

Dziewczyna roześmiała się serdecznie i przymknęła oczy, odrzucając głowę do tyłu. Ron znał już trochę jej odruchy, uznał więc, że to idealna okazja. Podbiegł za nią i popchnął plecy tak, że Granger wpadła do wody.

 — Ronaldzie Billiusie Weasley! NIENAWIDZĘ CIĘ!

Starała się utrzymać powagę, choć po chwili znów zaczęła się śmiać.

  — Ron, podejdź tu. No weź, nie tak. Schyl się.

Zrobił to. Ukucnął tuż przy niej. Korzystając z okazji (i niespodziewanego przypływu odwagi) Hermiona chwyciła go za barki i przyciągnęła lekko do siebie. Twarze dzieliły może dwa cale. Uśmiechnęła się lekko.

Po chwili pociągnęła go i Weasley też znalazł się w wodzie.

  — Dobrze się bawisz, Granger?

Unosili się na powierzchni blisko siebie w czymś co przypominało trochę objęcie, ale jakby zdeformowane. Powtórzyła się sytuacja sprzed chwili. Stykali się nosami i byli już tak blisko...

  —  Zdecydowanie.

Gdy nagle ktoś uruchomił prysznic, który na nieszczęście znajdował się tuż nad nimi. Strumień był ciepły, rozgrzewający i zdecydowanie wszystko popsuł.

Hermiona definitywnie polubiła basen.

Nawet jeśli dalej nie umiała pływać.

* * *

W holu pływalni stał automat z ciepłymi napojami typu kakao, kawa, herbata. Przystanęli przy nim, chcąc się rozgrzać po wyjściu. Zwłaszcza przez mróz na dworze.

  — God, ale ta Latte jest okropna! Co to w ogóle za kawa, dlaczego to się śmie nią nazywać?! Kawa to sztuka, a to... To... To jest jakiś wymoczek w pianką!

Hermiona z jednej strony była przerażona, z drugiej; cała ta sytuacja ją śmieszyła.

  — Wybaczcie mu, jest wyczulony na smak słabej kawy, sami rozumiecie. Ronald, idziemy. 

A więc wyszli.

  — Idiota.

 — I tak mnie uwielbiasz.

A Granger naprawdę nie wiedziała, jak ma odpowiedzieć.

* * *

Hermiona, wchodząc na lodowisko, zauważyła lekkie poddenerwowanie Ronalda.

  — Ron, umiesz jeździć?

 — Uh, nie umiem... Nie wywalę się, co nie?

  — Możesz wziąć mnie za rękę, jeśli chcesz.

Po chwili zdała sobie sprawę ze swoich słów.

 — Żebyś poczuł się pewniej, oczywiście.

Podziękował jej.

  ❝ Wspaniała jest. ❞  

To było miłe... Tak ją trzymać za dłoń. Czuć zapach cynamonu, nowych książek i kakao.

Ta Hermiona Granger w ogóle była bardzo miła.

Ciekawe, czy ona uważa, że Ronald jest miły.

* * *

Odprowadził ją pod kawiarnię.

Poczęstował czekoladą, choć gorzką. O dziwo, była bardzo słodka. Chociaż możliwe, że to tylko Hermiona.

  — Ronald, ale ty jesteś słaby w jeździe na łyżwach.

  — Dziękuję za wiarę.

 — Po kilku minutach, kiedy mnie puściłeś, we mnie wjechałeś. Przez to oboje wylądowaliśmy na lodzie jak jakaś kanapka. Ale w sumie to było słod...

  — Jakie?

 — Śmieszne. Chciałam powiedzieć. Było śmieszne.

Niestety musiała już iść.

  — Dziękuję za dzisiaj. Było naprawdę miło.

 — Cieszę się, że przyszłaś.

  — Ja też.

I, nie wiedząc czemu, po prostu ją przytulił.

I pocałował.

W czoło.

; nie umiem pisać textingów

ten rozdział jakiś średni

przepraszam, że tak długo czekaliście

i jeszcze na taki badziew

kocham was