Taehyung POV

- Bierz ten telefon i pisz - rozkazałem, gdy starszy usiadł obok mnie.

- Dlaczego ja? - spojrzał na urządzenie należące do najstarszego.

- Bo tak - wzruszyłem ramionami i szturchnąłem Hobiego.

- Jak typowa baba - mruknął i wziął telefon Yoongiego do ręki. - Pin podaj - pokazał mi zablokowany ekran.

- Czekaj, widziałem, jak ostatnio wpisywał - zmrużyłem oczy. - To było cholernie długie - położyłem się na plecy i zamknąłem powieki. - To chyba szło tak: zero, dziewięć, zero, trzy, jeden, dziewięć, dziewięć, trzy.

- Chwila, chwila... Chwila! Przecież to data jego narodzin - zaśmiał się starszy.

- Przynajmniej cała data, a nie tylko rok - uśmiechnąłem się. - Teraz włączaj już ten czat - potarłem swoje dłonie o uda.

- Co napisać?

- Yyy... Hej, przystojniaku - poruszyłem sugestywnie brwiami.

- Wiem, że jestem przystojny i w ogóle, ale teraz mów, co mam napisać.

- Pisz, bo nie mamy czasu - spojrzałem na niego gniewnie.

- Już, już - skupił się na chwilę tylko na telefonie, a później powiedział: - Gotowe - uśmiechnął się szeroko.

- Nie wierzę - patrzyłem na niego z szeroko otwartymi oczyma.

- To uwierz - dosłownie podsunął mi pod nos telefon.

Wziąłem od niego urządzenie i zobaczyłem:

Jiminnie jest online

Yoonnie: Hej~

- Tak po prostu? - oddałem mu telefon.

- Wątpię, żeby Yoongi pisał inaczej - wzruszył ramionami.

- Co prawda to pra-

- Odpisał! - przerwał mi.

- Zacznij rozmowę!

- O czym?

- O tym, jak dzisiaj spędzili dzień! - wierciłem się.

- Dobry pomysł, ale przecież nie wiemy, co robili - patrzył na mnie z podniesionymi brwiami.

- No to mo-
- On napisał pierwszy! - znowu mi przerwał. Nie zwróciłem na to uwagi. Oparłem głowę o jego ramię, żeby lepiej widzieć, o czym piszą.

Jiminnie: Hej ^-^

Jak się czujesz?

Yoonnie: Dobrze

Jiminnie: A ja wspaniale

Chociaż nie...

Yoonnie: Co się stało?

Jiminnie: No wiesz...

Czuję się BARDZO WSPANIALE *serduszko*

Yoonnie: Nie strasz mnie!

Jutro znowu się spotykamy!

Jiminnie: Yoongi, muszę założyć na to spotkanie dodatki?

- Jakie dodatki? - spytałem z przerażeniem.

- Nie mam pojęcia - popatrzył na mnie ze strachem.

- To się wkopaliśmy - westchnąłem.

Usłyszeliśmy chrząknięcie. Automatycznie zwróciliśmy głowy w kierunku dźwięku.

- Przerwa w dostawie wody, powiadasz? - prychnął Yoongi, opierając się biodrem o framugę drzwi.

- Powiadam - Jung wstał i podszedł do najstarszego.

- Przynajmniej przyznałeś się do kłamstwa. To teraz dalej - Yoongi zrobił krótką przerwę, spojrzał na mnie i ponownie patrzył w oczy Hoseokowi. - Co robicie w moim pokoju?

- Oddychamy - mówił spokojnie Hobi.

- Okej... Dlaczego Taehyung trzyma mój telefon?

- Bo chce.

- Z kim pisaliście?

- Z człowiekiem.

- Mówiliście coś o dodatkach, prawda?

- Mhm.

- Dlaczego pisaliście z Jiminem?

- Skąd wiesz, że akurat z nim?

- O czym pisaliście?

- O życiu.

- Ile?

- Parę minut.

- Co mu opowiedzieliście?

- Może sam sprawdź, a nie zadajesz ciągle takie pytania? - wtrąciłem cicho.

- Dobry pomysł, Tae - Yoongi przeszedł obok Hobiego i stanął przede mną. Wysunął władczo rękę w moją stronę. Niepewnie podałem mu urządzenie.

- Nie interesuje cię, skąd znaliśmy twoje hasło? - Hobi usiadł blisko mnie; stykaliśmy się ramionami.

- Tae pewnie widział, gdy wpisywałem  czy coś. Zawsze siedział blisko mnie, gdy to robiłem - spojrzał na nas znad telefonu.

- Nie jesteś o nic zły? - uniosłem lewą brew.

- Nie napisaliście nic nieodpowiedniego, przyznaliście się do winy. Pewnie nakrzyczałbym na was lub zrobił wielką awanturę czy coś, ale mam dzisiaj dobry dzień.

- Po spotkaniu z Jiminem? - spytał Hoseok z kpiącym uśmiechem na ustach.

- Żebyś wiedział, że tak - odpowiedział spokojnie.

- Czyżby miłość?

- No wiesz... Albo i nie... Ja mam przyjaciół, nie wiem jak ty.

- Friend with benefits - uśmiechnął się Hobi i poruszył sugestywnie brwiami.

- Może w twoim przypadku. Ja mam NORMALNYCH przyjaciół.

- Czyli uważasz mnie za normalnego?

- Czy kiedykolwiek powiedziałem, że jesteśmy przyjaciółmi? - Yoongi pociągnął nas za ręce i poprowadził w stronę drzwi.

- Ranisz! - krzyknął Hobi, zanim najstarszy zatrzasnął drzwi za nami.

- O mnie nic nie mówił. Nie wiem, czy mam się cieszyć, czy raczej smucić - powiedziałem.

- Też nie wiem... TaeTae - chwycił mnie za dłoń i przyciągnął mnie do siebie. - Co ty na friend with benefits?

- Może kiedyś - odparłem. Chłopak puścił mnie i poszliśmy do kuchni.

- Czyli mam jakieś szanse - bardziej stwierdził niż spytał, uśmiechając się podstępnie.

- Wątpię - usiadłem na blacie.

- Po pierwsze: przestań tą swoją dupę dawać tam, gdzie robi się jedzenie - podszedł do mnie i, chwyciwszy za dłonie, pociągnął na ziemię. - Po drugie: powiedziałeś "kiedyś", więc są jakieś szanse - wyszczerzył się w moją stronę.

- Powiedziałem też "może", więc aż tak bardzo na to nie licz. - wyjąłem z jednej z dolnych szafek biały ryż długoziarnisty.

- Mi też możesz ugotować - oznajmił Hobi, wyjmując z szafki dwie miseczki.

Sięgnąłem po drugie opakowanie ryżu.