Yoongi POV

- Ten ogon mogłeś już sobie darować - marudził młodszy, zaglądając do torby.

- Jak to? Przecież bez niego strój nie byłby pełny - odparłem ze śmiechem obejmując ramieniem Jimina.

- Nie założę go - mruknął.

- Na pewno? - uśmiechnąłem się.

- No... Yyy... Może... - zaczął się jąkać.

- Założysz, prawda? - zapytałem z coraz większym uśmiechem.

- Chyba nie będę miał wyboru - westchnął.

- Będziesz miał i masz. Po prostu mam zamiar nalegać i może w pewnej chwili ci odpuszczę. Podkreślam: MOŻE - oznajmiłem i poczochrałem mu włosy. Choć nawet nie było to potrzebne, ponieważ wcześniej zrobiłem to już kilka razy.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- To sobie nalegaj - wzruszył ramionami. - Ale nie odstawiaj takich akcji, jak ta w sklepie - dodał, delikatnie uderzając mnie łokciem w żebra.

- Nie obiecuję - zaśmiałem się.

- Ja chyba będę ciebie teraz unikać - wydął dolną wargę.

- No co ty? Nie przesadzaj - udałem obrażonego.

- Nie jestem ogrodnikiem, żebym miał coś przesadzać - mruknął.

- A co ty taki pyskaty? - zmarszczyłem brwi.

- Mam do tego prawo.

- Jesteś młodszy.

- I?

- Powinieneś się zwracać do mnie z szacunkiem... - przerwałem na chwilę i widząc otwierającą się buzię Jimina, dokończyłem: - ... ale czułbym się wtedy bardzo staro, więc niech zostanie tak, jak jest.

- Nie miałem zamiaru nawet zmieniać swojego zachowania - prychnął.

- Jaki buntownik! - ułożyłem usta na kształt litery "o".

- Trudno. - odpowiedział beznamiętnie. - Ale ten buntownik lubi przytulasy i inne czułości - dodał prawie niesłyszalnie.

- Doprawdy? - popatrzyłem na niego z uniesionymi brwiami.

- O co ci chodzi? - próbował udawać zaskoczonego, co nie za bardzo mu wychodziło.

- Ehh... W domu się dowiesz - uśmiechnąłem się do niego, puściłem perskie oczko i przyśpieszyłem trochę kroku.

- Zajdziemy jeszcze do jakiegoś sklepu? Kupimy sobie coś do jedzenia, a później oglądniemy u mnie jakiś film - zaproponował młodszy po dłuższej chwili.

- Nie - powiedziałem krótko i szedłem dalej przed siebie.

Jimin nagle zatrzymał się i nadymał policzki, mrużąc oczy.

- Kook i Jin nazywają cię "mochi"? - kiwnął głową. - Mają rację - zaśmiałem się i tyknąłem go w policzek. Szybko wypuścił powietrze i wręczył mi torbę z zakupami.

- Ty kupiłeś, ty niesiesz.

Przewróciłem oczami i szybko ruszyłem za chłopakiem, który zaczął już iść w stronę swojego domu.

*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*

- To dokąd idziemy? - spytał młodszy, siadając na biurku i zaczął machać nogami. Uważnie mi się przypatrywał.

- Obiecaj mi najpierw, że będziesz się mnie słuchał.

- Ni... Tak - zmienił zdanie w połowie słowa, podchodząc do mnie.

- Sesję robimy w tym stroju czy bez? - zapytałem chłopaka, który właśnie stanął obok mnie.

- Wolałbym bez - przyznał, biorąc do ręki rogi.

- Jak wolisz - założył mi je na głowę.

- Pasują tobie - rzekł, robiąc krok w tył. - A wracając do początkowego tematu - zrobił krótką pauzę. - Dokąd idziemy?

- Do kina - poszedłem do kuchni.

- Ja nie-

- Zjesz popcorn - przerwałem mu, opierając się plecami o blat. - I czy możesz dać mi coś do picia?

- Niestety obiecałem robić to, co mi każesz. I żyj w pragnieniu - uśmiechnął się.

- Trudno. Idziemy już - kiwnąłem głową w stronę wyjścia i wychodząc z kuchni chwyciłem go za nadgarstek. W ten sposób wyszliśmy z mieszkania.

*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*

- Co dla panów? - spytał młody mężczyzna stojący za ladą.

- Zestaw dla dwojga - powiedziałem szybko. Kasjer, skinąwszy głową, zaczął realizować zamówienie. - Taniej wychodzi. - wyjaśniłem młodszemu, czując na sobie jego spojrzenie. Cicho westchnął, a ja podałem kasjerowi pieniądze i odebrałem przekąskę  i napoje. Jimin wziął kubki, a ja popcorn.

- Mamy problem - zaczął, gdy usiedliśmy na fotelach niedaleko sali numer jeden. - Film zaczyna się dopiero za dziesięć minut, a reklamy trwają jakieś dwadzieścia. Przecież przez ten czas zjemy cały popcorn! - powiedział załamany.

- Na razie możemy sobie rozmawiać, a podczas reklam schowam go pod fotel albo coś - odpowiedziałem z uśmiechem.

- Prowadź monolog. Nie chce mi się gadać - plecy położył na oparcie i zamknął oczy.

- To coś zaśpiewaj. W końcu śpiew to nie gadanie, prawda?

- Ale coś w tym stylu. A nawet jeśli, to nie zrobiłbym tego, bo jest tu zbyt wielu ludzi. Wstydziłbym się - przyznał, nie zmieniając pozycji ani nie otwierając oczu.

- Założę się, że masz wielki talent.

- Podobno tak, ale istnieje wiele ludzi z takim talentem. Po prostu nie zostali, że tak powiem, odkryci.

- Wytłumacz mi to, bo nie za bardzo rozumiem - uśmiechnąłem się chytrze, wykorzystując fakt, że chłopak na mnie nie patrzył.

- No, odkryci... Chodzi mi o to, że wiele innych ludzi także ma talent do śpiewania, aczkolwiek...

- Aczkolwiek? Takie trudne słowo znasz? - zaśmiałem się.

- ... nie każdy miał sposobność się pokazać i go ukazać. - kontynuował jakby nigdy nic.

- Mądrze prawisz - popatrzyłem na niego z podziwem.

- I kto tu używa trudnych słów? - spojrzał na mnie.

- Min Suga genius jjang jjang man boong boong - odparłem z uśmiechem.

- Postaram się zapamiętać - powiedział i wyciągnął telefon. Zaczął coś na nim robić, a po chwili spytał:

- Min Suga genius jjang i co dalej?

- Spytaj Hobiego lub Taehyunga... Ale raczej tylko Hobi będzie to wiedział.

- Żebyś wiedział, że spytam - wzruszył ramionami.

- I dobrze.

- I dobrze - powtórzył, a po chwili dodał: - Kiedy zdejmiesz te rogi?

- Jakie znowu... - dotknąłem swojej głowy i natrafiłem na ten przedmiot.

Chłopak uśmiechnął się rozbawiony i chwycił jeden kubek z napojem oraz popcorn. Następnie ruszył do sali numer jeden, czyli... tam gdzie miał być odtwarzany nasz film!

Sprawdziłem godzinę w telefonie i szybko ruszyłem za młodszym, wcześniej biorąc swoją colę.

- A mówią mi, że to ja jestem wredny - szepnąłem do niego, siadając obok. Jimin wyszczerzył się do mnie, a następnie zaczął patrzeć na reklamy. - W korytarzu dałeś się wkręcić w rozmowę - uśmiechnąłem się szeroko. 

- Zaraz, co? - po chwili dodał: -Sprytnie to rozegrałeś. - popatrzył na mnie i pokiwał głową z uznaniem.

Szybko jednak wrócił do poprzedniego zajęcia i z uwagą przyglądał się małej dziewczynce, która stała przed jakąś półką, podziwiając leżące na niej słodycze.