Jimin POV

- Nie ciągnij mnie, ał! tak mocno - jęknąłem, kiedy Yoongi po raz kolejny pociągnął mnie za włosy.

- Nie marudź. Ciesz się, że się w ogóle na to zgodziłem. - mruknął.

- Sam to zaproponowałeś! Ała! - krzyknąłem, czując kolejne pociągnięcie.

- Oglądaj - rozkazał.

- Trochę ciężko, gdy co chwilę - jęknąłem z bólu - ciągniesz mnie za włosy - skończyłem.

- Wytrzymasz - powiedział, kontynuując swoje zajęcie.

Westchnąłem i starałem skupić się na filmie.

*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*"*

- Chodźmy do sklepu - powiedział Yoongi, opierając się o framugę drzwi i przypatrując się mnie.

- Poczekaj jeszcze chwilę - mruknąłem, dalej układając swoje różowe włosy.

- Po co się tak stroisz? Przecież my idziemy kupić tylko dla ciebie te wszystkie dodatki do stroju - westchnął, podchodząc do mnie.

- Trzeba jakoś wyglądać - powiedziałem, patrząc z szerokim uśmiechem na swoje odbicie w lustrze. Yoongi stanął obok mnie i... poczochrał moje włosy.

- Idziemy - z szerokim uśmiechem chwycił mnie za rękę i wyszliśmy z łazienki. - Diabełki nie martwią się o wygląd - dodał przy drzwiach wyjściowych.

Nic nie odpowiedziałem. Patrzyłem na niego zmrużonymi oczami. W ciszy założyłem buty i przepuściłem Yoongiego. Chłopak wyszedł z mieszkania; ja także. Zakluczyłem drzwi.

- Chodź już - rozkazał starszy i chwycił mnie za dłoń. Splótł nasze palce, jednak wysunąłem swoją rękę. - Obrażony? - spytał z lekkim uśmiechem. Gdy nie usłyszał mojej odpowiedzi zaśmiał się krótko, objął ramieniem i przyciągnął do siebie. Próbowałem się od niego odsunąć, jednak okazał się silniejszy.

- Puść mnie - warknąłem w końcu.

- Odezwała się obrażona księżniczka? - zaśmiał się.

- Uważaj, bo ta księżniczka za chwilę nieźle przywali swojemu księciowi - mruknąłem.

- Nie tak ostro - zmarszczył brwi.

- Zabronisz?

- Pamiętaj, że jesteś młodszy.

- I co z tego? - prychnąłem.

- Na pewno chcesz wiedzieć? - spytał z chytrym uśmiechem.

- Chyba nie - odparłem. - Wypuścisz mnie wreszcie?

- Hm... - udał zamyślonego. - Następnym razem nie będzie tak miło - ostrzegł, puszczając mnie. Od razu odsunąłem się od niego.

- To do którego sklepu idziemy? - spytałem.

- Chodź do mnie, to się dowiesz - uśmiechnął się szeroko.

- Dopóki tam nie dojdziemy, się nie dowiem - wzruszyłem ramionami.

- Jak wolisz - wsadził ręce do kieszeni spodni. Patrzył teraz tylko przed siebie.

- Długo jeszcze nie będziesz się odzywał? - zapytałem po kilku minutach cichego spaceru.

- A chcesz, żebym coś mówił? Wydawało mi się, że się na mnie obraziłeś - spojrzał na mnie.

- Bo tak było, ale nie chcę iść w ciszy - odpowiedziałem.

- Najpierw przeproś.

- Za co?

- Przeproś.

- Ale dlaczego?

- Po prostu przeproś.

- Nie - powiedziałem stanowczo.

- To nie będę z tobą rozmawiać - wzruszył ramionami.

- Dlaczego? - jęknąłem.

- Bo nie przeprosiłeś.

- Nie wiem za co!

- Się domyśl.

- Powiedz mi za co, to przeproszę.

- Nie powiem.

- Więc nie licz na przeprosiny.

- Więc nie licz na rozmowę.

- Teraz ze mną rozmawiasz - odparłem uśmiechnięty.

- Ty chytry lisie - zmrużył oczy.

- Już nie mam rudych włosów - przypomniałem mu.

- Teraz jesteś jak guma balonowa - uśmiechnął się. - Słodka, miękka i okrąglutka.

- Zazwyczaj mi mówią, że wyglądam jak mochi, więc to duża zmiana słysząc, iż jest się gumą balonową.

Yoongi zaśmiał się krótko i, chwytając mnie wcześniej za rękę, wszedł do sklepu.

- Wybieraj, który zestaw chcesz.

Pokazał na wielki regał z różnymi dodatkami do strojów. Były tam skrzydła aniołów i wróżek, różdżki ze wstążkami, diamencikami lub bez żadnych ozdób, aureole, wąsy i w końcu: duże lub małe widły, bardziej lub mniej krwistoczerwone rogi, a nawet ogony.

- Ty nie żartujesz? - spytałem, patrząc na niego z zaskoczeniem.

- A czy wyglądam, jakbym żartował? - odpowiedział poważnie pytaniem na pytanie.

- Muszę?

- Tak - pociągnął mnie w stronę odpowiednich dodatków.

- Nie założę tego  - powiedziałem, patrząc krzywo na trzymane w rękach starszego rogi.

- Dlaczego? Będziesz tak słodko wyglądał - zaśmiał się, zbliżając się do mnie.

- Nie zmusisz mnie do tego! - powoli zacząłem się cofać.

- Nie zmuszę, ale będę prosił - zatrzymał się i wyciągnął w moją stronę rogi.

- Nawet jeśli będziesz błagał mnie na kolanach, to się nie zgodzę.

- Jesteś pewien? - spytał z chytrym uśmiechem.

- Jeśli to zrobisz, wyjdę - ostrzegłem, powoli wycofywując się.

Chłopak z tym samym uśmiechem w żółwim tempie zaczął klękać.

- Nie rób tego!

Yoongi zastygł.

- Załóż to - wciąż się uśmiechając, pomachał w moją stronę rogami.

- Wstawaj - warknąłem. - Ludzie się gapią - dodałem, patrząc na niego wkurzony.

- A założysz?

Westchnąłem zrezygnowany.

- Tak - odpowiedziałem, przewracając oczami.

Uśmiech Yoongiego poszerzył się jeszcze bardziej, ale tym razem był inny. Uśmiech ten zawierał w sobie całą jego radość, która się w chłopaku teraz pojawiła.

- Uśmiechaj się częściej - powiedziałem, przyglądając się sobie w lustrze i widząc za sobą starszego z wielkim uśmiechem na twarzy.
Po chwili podszedł bliżej mnie i położył głowę na moim ramieniu. Poszerzył swój uśmiech i rzekł:

- Skoro prosisz.

- Wiesz co? - spytałem, przekrzywiając głowę.

- Kupujesz jednak te rogi?

- Jasnowidz - mruknąłem uśmiechnięty.

- A widły? - poszedł do półki z dodatkami.

- Też mogą być - podszedłem do niego i zacząłem przeglądać różne przedmioty.