Jimin POV

- Ktoś w końcu widział te klucze? - spytałem, wchodząc do pokoju, w którym siedziała reszta chłopaków.

- Żadnych wieści - odparł ze smutkiem Jin. Na jego słowa Kook westchnął.

- Mam nadzieję, że ktoś je znajdzie. Mam dosyć chodzenia wszędzie piechotą lub płacenia za autobus - marudził Jungkook.

- Ja też - zgodził się z nim Jin. W tej samej chwili mój telefon zawibrował.

x$ugarx: Zgubiłeś klucze?

Na jego wiadomość mocno się zdziwiłem i odpisałem:

Wiecznecierpienie: Tak... Skąd wiesz?

x$ugarx zmienił Twój nick na Jiminnie

Ustawiono nick x$ugarx na Yoonnie

Yoonnie: Bo znalazłem jakieś

I są podpisane "Jiminnie"

Więc pomyślałem sobie, że są twoje

Jiminnie: To świetna wiadomość!

Spotkajmy się w tej lodziarni obok szpitala

Yoonnie: Obok szpitala? Czemu tam?

Jiminnie: Wyjaśnię ci później

Za pół godziny w umówionym miejscu

Jiminnie jest offline

- Chłopaki! Klucze się znalazły! Muszę już iść, bo nie zdążę na spotkanie - krzyknąłem szczęśliwy i pobiegłem zakładać buty.

- Gdzie mamy cię szukać w razie gdyby nie wracałbyś za długo? - spytał Kook nadzwyczaj poważnym tonem.

- Nieważne - zawołałem i wybiegłem z mieszkania. Szybko, ale równie ostrożnie, zbiegłem po schodach i zacząłem biec w stronę szpitala. Po około dwóch minutach wpadłem na jakiegoś mężczyznę, przez co obaj się przewróciliśmy.

- Bardzo, bardzo przepraszam - powiedziałem lekko zawstydzony.

- Nic się nie stało - odparł blondwłosy.

- Spieszę się na spotkanie, więc proszę mnie zrozumieć. W końcu znalazły się moje klucze do samochodu, a ze znalazcą, z którym umówiłem się na ich odebranie, widzę się...

- Teraz - przerwał mi mężczyzna i wyciągnął mały przedmiot z kieszeni. Podając mi klucze, lekko się uśmiechnął, ale jego oczy śmiały się bardziej, niż ukazywał to mały uśmiech na ustach.

- Dziękuję - podziękowałem nieśmiało.

- Nie ma sprawy, Jiminnie - odparł, a ja opuściłem głowę, żeby włosy przykryły moją twarz, bo poczułem, jak moje policzki robią się gorące, gdy mężczyzna zdrobnił moje imię. - Miałeś mi powiedzieć, czemu chciałeś spotkać się niedaleko szpitala - dodał po chwili milczenia.

- Na szpitalnym parkingu mam samochód - wyjaśniłem szeptem.

- To chodźmy tam. Po drodze mi wszystko opowiesz - zdecydował Yoongi, zdecydowanym ruchem chwycił moją dłoń w swoją i pociągnął mnie w odpowiednim kierunku.

- Zaczęło się od tego, że wychodziłem gdzieś z przyjaciółmi. Jeden z nich tak bardzo się napalił, że za szybko zbiegł po schodach i spadł z nich. Oprócz złamanego nadgarstka nic poważnego mu się nie stało. Pojechaliśmy do szpitala, tam założyli mu gips i... - nagłe pociągnięcie w tył zaskoczyło mnie, przez co na chwilę przerwałem swoją opowieść, ale kiedy zobaczyłem, że to zrobił Yoongi, żebym nie wszedł na pasy na czerwonym świetle, kontynuowałem - ... wyszliśmy. Przy samochodzie zorientowałem się, że nie mam kluczy w kieszeni. Reszta też ich nie posiadała. Zawróciliśmy więc i poszliśmy swoimi krokami. Niestety, ale nie znaleźliśmy ich. Poszliśmy piechotą do mieszkania, zachodząc na komisariat policji, żeby to zgłosić. I tak przez kilka dni czekaliśmy aż ktoś je znajdzie.

- A tym kimś okazałem się być ja - odparł Yoongi, uśmiechnął się szeroko i... wszedł do mojego pojazdu.

- O co ci chodzi? - spytałem, siadając na miejscu kierowcy.

- No, oczekuję teraz jakiejś nagrody. Ale nie mam ochoty na lody. Może jakieś kino lub spacer po plaży? - zaproponował.

- To drugie. Kupię nam tam jeszcze gofry. - postanowiłem.

- I tak mogę żyć - mruknął, kiedy odpaliłem silnik.

No to jeszcze tylko 57 rozdziałów
O ile potrafię odejmować