O rany.
Tylko tak mogę opisać to co się tu dzieje.
Zacznijmy od początku.
Pierwszą część tego opowiadania zaczęłam pisać w 2015 roku. Miałam 16 lat i mój styl pisania oraz sama fabuła i pomysły pozostawiały wiele do życzenia. Bawiłam się tym i próbowałam nowych rzeczy.
Teraz mam 21 lat i dzisiaj pierwszy raz od dawien dawna stwierdziłam hej, zobaczymy co tu słychać.
Jestem w szoku.
Nadal dostaje nowe komentarze, wiadomości, pytania czy dokończę to co zaczęłam.
Właśnie skończyłam czytać obie części.
Popłakałam się.
Jak już mówiłam może nie jest to literatura najwyższych lotów, od tego czasu wiele się zmieniło, ale jest to moje małe dzieło.
Dzieło 16stoletniej mnie, która eksperymentowała i odkryła, że uwielbia pisać.
Dziękuję wszystkim, którzy byli/są tutaj ze mną, za komentarze, ciepłe słowa jak i słowa krytyki (czytając to ponownie sama siebie skrytykowałam milion razy).
Podstawowe pytanie brzmi czy wrócę do pisania.
Sama sobie je zadałam milion razy.
Nie traktujcie tego jako obietnice, ale napiszę tylko jedno słowo.
Soon.