-Co ci się stało?

Stałam przed jego łóżkiem i patrzyłam zdziwiona na jego nogę w gipsie.

-Hermiona mnie przypadkiem popchnęła...

-Fajna dziewczyna...

-To nie moja dziewczyna!

-Jasne... Mogę usiąść?

Zgodził się skinieniem głowy więc zajęłam miejsce obok niego na krawędzi łóżka.

-Ale wiesz...

-Tak?

Spytałam nie domyślając się co zaraz nastąpi.

-Chciałbym, żebyś ty była moją dziewczyną.

-Słucham?

-Podobasz mi się Estera... Nie obchodzi mnie kto jest twoją matką! Bo wiem jaka ty jesteś i też wiem, że nie jesteś ani trochę do niej podobna.

-Jak mogłeś Ron?!

Spojrzeliśmy zdziwieni na Granger która właśnie wbiegła rozzłoszczone do pomieszczenia.

-Podsłuchiwałaś nas!

Nie no nie wierze, ta dziewczyna była bezczelna! Nie miała prawa podsłuchiwać moich prywatnych rozmów z Ronem... Ale nie tylko z nim, ze wszystkimi!

-Musiałam aby udowodnić ci, że chcesz mi go zabrać. 

-Hermiona, wyjdź.

-Nie, to ja wyjdę.

-Estera, ty zostań.

-Żegnaj Ron...

To mówiąc podreptałam do wyjścia z pomieszczenia. A kiedy minęłam łóżko Lucy spojrzałam jeszcze raz na nieprzytomną dziewczynę. Czy mi się zdało, czy po jej policzku poleciała jedna samotna łza? Nie... To nie może być prawda.

                      ~~~~

Myślicie, że Lucy także słyszała tą rozmowę? 😉 Myślicie, że Ron mówił prawdę co do swoich uczuć? 😊 Czy Estera powinna być z Ronem? 😃

Piszcie komentarze! ❤️

~Black~