-Przecież nic się nie stało...

Powiedział kucając przy mnie i łapiąc mnie za kolano.

-Coś chcesz?

Spytałam patrząc na niego wrogo.

-Słucham?

Spojrzał się na mnie jak na idiotkę i podrapał się po głowie.

-No przecież nie byłbyś taki miły gdybyś czegoś nie potrzebował.

-Nie rozumiem cie, Lestrange. Jak jestem niemiły to jest źle, a jak jestem miły to jest jeszcze gorzej. Kobiety i ich rozumowanie... Tego nie zrozumiesz.

-Wyjdź i zostaw mnie w spokoju!

Warknęłam chowając twarz w dłoniach.

-Jest druga w nocy!

-A ja powiem ci, że mam to w dupie!
Nie twój interes ile śpię i gdzie!

Na prawdę mnie denerwował.

-Chodź, Esterka.

Powiedział, łapiąc mnie za rękę i ciagnąć ku górze.

-Nie.

Warknęłam i wyrwałam się z jego uścisku.

-Ale...

-Nie!

Krzyknęłam i spoliczkowałam go. To było tak szybko, że nawet nie wyłapałam chwili kiedy podniosłam rękę, po prostu stało się. Szybko wymijając chłopaka trzymającego się za policzek wyszłam z toalety udając się w kierunku łóżka.
Słyszałam jak wchodzi do pomieszczenia ale nawet nie odwróciłam głowy. Było mi tak wstyd za dzisiaj, za ten ręcznik i uderzenie. Po moich policzkach poleciały łzy, a ja cicho wyszeptałam...

-Przepraszam.

~~~~

Nasza Estera jest nieco wybuchowa... Nie sądzicie? 😉 Myślicie, że co wydarzy się dalej? 😊

Piszcie komentarze! ❤️

~Black~