Simon: 

Po tym jak Ambar wyszła z Rollera, ja jeszcze zostałem. 

Wziąłem swoją gitarę, która cały czas towarzyszyła mi przez moje życie, bez względu na to co się stało i usiadłem na scenie.

Zagrałem kilka pierwszych akordów piosenki.

Muzyka to moja pasja.

To moje marzenie.

To moje życie.

To wspaniałe jak wiele możemy wyrazić poprzez piosenkę.

Często nie da się powiedzieć, co tak na prawdę się czuję, ale muzyka to potrafi.

Teraz było podobnie.

Grając melodię w połowie byłem skupiony na jej brzmieniu, a druga połowa moich myśli wirowała wokół Ambar.

To dość niepodobne do mnie.

Myślenie o niej.

Ale właściwie czy jest w tym coś złego?

Raczej nie.

Mimo wszystko, to osoba jak każda inna. 

No może nie zupełnie, bo bardzo się wyróżnia, raz w sposób pozytywny raz w negatywny,

ale to nic złego,że o niej myślę.

Myślę o wielu znajomych tak?

A dziś spędziłem z nią nieco więcej czasu i było naprawdę świetnie.

Niby  nie było to nic szczególnego.

Zwykła, wspólna jazda na wrotkach.

Ale ona była taka prawdziwa, taka idealna i taka piękna,

a jej oczy tak blisko moich, 

tak głębokie, że mogłem w nie wciąż patrzyć.

Jestem pewny,że im dłużej bym w nie patrzył tym więcej uczuć bym odkrył i one by się nie skończyły.

Chce ją poznać.

Chce dowiedzieć się kim jest prawdziwa Ambar.