Przetarłam oczy, ale plamy nie chciały znikać. Jedyne co poznałam, to ilość sylwetek. Słyszałam jedną, ale widziałam dwie. Jedna z nich usiadła na moim łóżku i przytuliła do siebie.

– (pl) Hej, Sisi – powiedziałam rozpoznając ją z tak bliskiej odległości.

– (pl) Zgadnij, kto wrócił! – rzekła.

Mina mi zrzedła.

– Cześć, ciociu... – powiedziałam lekko niepewnie.

To oznaczało kłopoty. Nie to, że ona taka była, tylko że zapewne szykowała się kłótnia o zmianę miejsca pracy, czy coś w tym stylu. Byłam tego święcie przekonana.

– (pl) Coś Ty taka niepewna? – spytała zasiadając po drugiej stronie łóżka.

– Po prostu patrzyłam wcześniej w lampy – wyznałam. – Ale już mi lepiej.

– Kim pani jest? – spytała pielęgniarka.

– Opiekunem – powiedziała ciocia.

– A mogę jakiś dokument, czy coś?

– Nie ma problemu – ciocia wstała i do niej podeszła.

– Jakbym mogła panią poprosić ze mną do recepcji, to załatwimy od razu kilka formalności.

– Dobrze.

Gdy tylko poszły, Sisi nachyliła się nade mną i powiedziała:

– Nie martw się, awanturę już zrobiła w domu.

Nasza rozmowa przebiegała po polsku, aby inne osoby przebywające w pomieszczeniu nic nie rozumiały.

– Kiedy wróciła? – spytałam.

– Dziś rano. Gdy tylko się o wszystkim dowiedziała, wsiadłyśmy do samochodu i przyjechałyśmy. Jest możliwość, a raczej na pewno, że wszyscy wrócicie do Roxy's. Fajnie, co nie?

– Niby tak – powiedziałam. – Ale z drugiej strony odejść tak bez słowa, to tak trochę nie bardzo.

– Ej, co ty. Pewnie pozwoli ci się pożegnać. Aż takim potworem to ona nie jest – zachichotała.

Dosłownie parę sekund później wróciła ciocia.

– Dobre wieści – powiedziała. – Mogę cię wziąć do domu. Podpisałam wypis. Bierz swoje rzeczy i wychodzimy.

Jedyne co miałam, to klucze i dokumenty Samuela. A jako że ciągle byłam ubrana w sukienkę z piątku, nie miałam żadnych kieszeni. Gdy cioci zadzwonił telefon i musiała odebrać, obróciła się do nas tyłem. Dałam Sisi znać, by podeszła i nic nie mówiła. Schowałam jej do torby klucze i dokumenty. Puściłam jej oczko i szepnęłam, że później wszystko wyjaśnię.

– A to nie jest motor Sama? – spytała ciocia, gdy byłyśmy już na parkingu.

– Zdaje ci się, mamo – uratowała mnie od odpowiedzi Sisi.

Wsiadłyśmy do auta, zostawiając motor na parkingu. Pojechałyśmy do ich domu. Na miejscu czekała nas poważna rozmowa.