- Hej, Betty. Wszystko ok? - spytał Scott szturchając mnie w ramię i przy okazji budząc.

- (pl) Co? - podniosłam głowę w jego stronę, a on się zaśmiał.

- Masz odbitą klawiaturę na czole - powiedział nadal się śmiejąc.

- (pl) Co? - spytałam, bo mój mózg był zbyt zmęczony na angielski.

- Masz odbitą klawiaturę na czole.

- (pl) Mhm... Fajnie... - przetarłam oczy rękami dalej nie rozumiejąc o co mu chodzi. Popatrzyłam przed siebie. Był tam jeszcze jeden strażnik z dziennej zmiany. Miał blond włosy i niebieskie oczy. - A ten... Co za jeden? - spytałam zaspanym głosem.

- Co? - spytał Scott, a ja ledwo wyciągnęłam rękę przed siebie wskazując na chłopaka. - A, on? To Jeremy.

- He-hej... - wydukał chłopak machając ręką, a ja mu leniwie odmachałam.

- Długo tu siedzisz?

- (pl) Co? - moje oczy znów się zamykały.

- Betty, posłuchaj - chłopak odsunął moje krzesło i pochylił się nade mną. - Czy ty... - nie zdążył powiedzieć, bo uderzyłam go w twarz.

- (pl) Odsuń się ode mnie zboczuchu! - wstałam odsuwając krzesło, a Jeremy cofnął się o dwa kroki.

- Co w ciebie wstąpiło?! - spytał oburzony Scott zauważając, że mam butelkę wody na biurku. Wziął ją i mnie oblał.

- (pl) Nie po oczach! - przetarłam je, a świadomość na chwilę mi powróciła.- (eng) Co ty wyprawiasz?!

- W końcu gadasz od rzeczy.

- A co niby wcześniej mówiłam?

- Skąd mam wiedzieć? Nie rozumiem twojego. Ale tak czy inaczej nie zmienia to faktu, że walnęłaś mnie w twarz!

- Serio? - ziewnęłam.

- Nie kuźwa, na niby.

- Sorry.

- „Sorry"?! Tylko to masz mi do powiedzenia?!

- Nie krzycz na mnie - moje oczy się lekko zaszkliły.

- Wybacz. Nie chciałem.

- Podanie, trzy zdjęcia, dwa tygodnie na rozpatrzenie sprawy, a potem przyślemy ci odpowiedź drogą mailową pod kategorią spam.

Jego mimika mówiła: „Co kuźwa?"

- A ten to kto? - wskazałam na Jeremiego zmieniając szybko temat.

- Ju-już pytałaś. Je-jestem Jeremy... - wydukał chłopak.

- Naprawdę? Sorry, to ze zmęczenia. Nie spałam od... Co dziś mamy? Środa? Czwartek?

- Sobota... - powiedział niepewnie Scott.

Zdziwiłam się bardzo, bo siedziałam tam od środy.

- N-non-stop?

- Tak... - ponownie ziewnęłam powoli znów tracąc świadomość. - Oczywiście z przerwą na toaletę i żarcie.

- A gdzie Mike i Vincent? - spytał Scott

- (pl) Kto? - powiedziałam tracąc świadomość, ale Scott znów mnie oblał dzięki czemu ponownie się ocknęłam.

- Mike i Vincent.

- Nie wiem. Nie przychodzili od czasu, gdy znieśli mi wszystkie kartony - powiedziałam zgarniając z twarzy wodę, a chłopaki w tym czasie spojrzeli gdzieś.

- Powinnaś iść spać. Ledwo patrzysz na oczy - powiedział Scott lekko troskliwym tonem.

- Serio? A kto mnie przed chwilą obudził? I oblał dwa razy?!

- Ups.

- „Ups" - powtórzyłam z ironią.

- Idziesz do domu?

- Nie mogę.

- Cze-czemu?- spytał Jeremy.

- Nie skończyłam.

- Dokończysz później. Albo nie, chłopaki dokończą. Przecież miałaś im tylko pomóc - powiedział Scott.

- Nie. Została ostatnia dyskietka.

- Ostatnia?

- Tak?

- Czyli tamte pudła w kącie są już sprawdzone?

- Jakie pudła? - spytałam, a chłopak wskazał mi kartony ręką. - Co?!!!

- Widzisz? Resztę zrobią chłopaki.

- No dobra, ale tą chcę osobiście obejrzeć - wsadziłam „ostatnią" dyskietkę do plecaka.

- Czemu? - spytał, bo mnie nie zrozumiał.

- Przeczucie - powiedziałam na szybkiego.

Wstałam i skierowałam się w stronę wyjścia. Nogi się pode mną uginały i o mało bym się nie przewróciła. Na szczęście chłopaki ruszyli mi z pomocą.

- Słuchaj, może podwiozę cię do domu? Daj tylko adres - zasugerował Scott.

- Nie, dzięki. Dam radę.

- Przecież widać, że jesteś nieprzytomna, jakbyś piła całą noc. Różnica tylko taka, że mówisz z sensem.

- Chłopaki pili.

- Że co?! - zdziwił się Scott

- Kawę.

- Nie strasz.

- Co?

- Nieważne. To co, podwiozę cię.

- Nie chcę...

- Bo pójdę po teczkę i sam sobie znajdę, a drugi raz tam nie mam ochoty zaglądać jak na razie.

- Co? Jaka teczka? Jaki drugi raz? - spytałam powoli znów tracąc świadomość.

- Ka-każdy pracownik ma swoją te-teczkę z danymi osobowymi - wytłumaczył Jeremy.

- Wiesz... Mówiłem jak szef dał mi twój numer? Więc... to nie była do końca prawda... - Scott podrapał się po karku.

- Jak mogłeś? Wystarczyło spytać - powiedziałam patrząc się na niego moim nieprzytomnym, zmęczonym, ale rozczarowanym wzrokiem. - Ufałam ci... - dodałam półszeptem.

- Przepraszam...

- Idę. Puśćcie mnie - powiedziałam zdecydowanie.

Nie byli do końca przekonani, że był to dobry pomysł, ale więcej nie protestowali.

Poszłam przed siebie. Nie przeszłam może dwadzieścia metrów, a zasnęłam idąc. Upadłam na podłogę, ale oczywiście spałam nadal.

~~~~~~~~~~~~~~~

Hej hej hej

Jak tam?

Dawno nic nie dodawałam, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie.

Ostatnio mam remont w pokoju i nie miałam za bardzo dać rozdziału wcześniej.

A planowałam to zrobić 5 dni temu.

No cóż...

Tak czy inaczej mam nadzieję, że rozdział się spodobał i jakoś umiliłam Wam to poniedziałkowe popołudnie.

Luuub... inny dzień tygodnia i porę.

Narazicho moje gołąbeczki ;* XD

~Betty