Przyszłam do domu padnięta. Wzięłam prysznic, przemyłam rany i padłam na łóżko. Olki jeszcze nie było. Nie zamierzałam na nią czekać. Pomimo że byłam strasznie zmęczona, nie mogłam zasnąć, przewracając się z boku na bok. Musiałam wstać i znaleźć jakieś czarne szmaty. Pozasłaniałam nimi okna, dzięki czemu w pokoju zrobiło się trochę ciemniej. Dalej nie mogłam zasnąć. Przytuliłam się mocniej do Ruperta, dopóki powieki nie zrobiły się w miarę ciężkie. Już zasypiałam, ale...

– Z buta wjeżdżam! – krzyknęła Olka wpadając do mojego pokoju jak torpeda, wykopując przy okazji drzwi i zapalając światło.

– Czyś ty do reszty straciła rozum?! – krzyknęłam siadając na łóżku.

– O co ci chodzi?

– Ja tu próbuję zasnąć od... – spojrzałam na zegarek – czterech godzin?!

– WOW...

– A kiedy mi się już prawie udaję, to mi tu z buta wjeżdżasz.

– Sorry. Włączam wsteczny i już mnie nie ma.

– Przydaj się przynajmniej do czegoś i daj mi jakieś tabletki nasenne.

– Nie mamy.

– To daj mi święty spokój! – krzyknęłam i rzuciłam w nią poduszką.

– Ej!

– Oddaj.

– Ale...

– Oddaj.

– Masz – odrzuciła. – Już mnie nie ma.

– Nareszcie – powiedziałam pod nosem.

– Słyszałam.

Chwilę potem WRESZCIE udało mi się zasnąć. Nie miałam koszmarów, ale obudziłam się bardzo niewyspana. Niechętnie zwlekłam się z łóżka, wzięłam poduszkę i udałam się do pokoju obok. Cicho przeszłam przez drzwi i przyczaiłam się tuż obok łóżka przyjaciółki. Uniosłam poduszkę do góry...

– Wstawaj leniu! – krzyknęłam waląc w nią pierzyną raz za razem.

– Betty! – uderzenie. – Przestań! – uderzenie. – Dosyć! – po kolejnym uderzeniu również wzięła swoją poduszkę i zaczęła nią we mnie cisnąć. – Wojna na poduchy!

– Wojna na poduchy!

Waliłyśmy się dobry dłuższy. Przestałyśmy, będąc rozbawione i dobrze wybudzone.

– Fu! Dlaczego moja poduszka jest czerwona?!– spytała obrzydzona Olka.

– Domyśl się może, idiotko.

– Ja nie mogę. Co żeś sobie zrobiła z twarzą? ZNÓW?!

– Kolejna krata. Coś nie mogę zaprzyjaźnić się z tamtejszą wentylacją.

– To jakie wy tam macie wentylacje? – spytała ze zdziwieniem.

– Oj duże.

Poszłyśmy na dół coś zjeść. Tym razem była to... Sama już nie pamiętam co. Tak czy inaczej miałyśmy dość spory wybór, bo lodówka nie świeciła pustkami.

– Kto to był ten gościu co mi wysłałaś? – spytała Olka.

– Ten sam, o którym mówiłam wczoraj bodajże.

– Bo wiele mi to mówi. Naprawdę.

– Oj tam, oj tam.

– Vincent – ujęłam krótko.

– Dalej mi nic to nie mówi, ale ok.

Spakowałam plecak, który był w coraz gorszym stanie. Wsadziłam do niego dodatkową porcję żarcia i wody, bo przypuszczałam, że mogę tam trochę dłużej zostać niż zazwyczaj. Założyłam czystą bluzę z długim rękawem i kaptur na głowę, aby poniekąd zakryć rany. Wieczór był w miarę ciepły i przyjemny. Otaczającą mnie w parku ciemność oświetlały lampy znajdujące się tuż przy chodniku. Udało mi się w międzyczasie zobaczyć jeszcze przebiegającą wiewiórkę. Nie robiłam jej zdjęć, bo i tak na moim telefonie byłoby gunwo widać. Na miejscu byłam kwadrans przed północą.

Czekała mnie ciężka zmiana.