Weszłam do domu i zamknęłam za sobą drzwi. Gdy tylko się odwróciłam, zobaczyłam Samuela stojącego tuż przede mną.

– Czemu nie zaprosiłaś go do środka? – spytał.

– Zaprosiłam. Ale nie mógł.

– O, a czemu?

– Okazało się, że miał zmianę o ósmej.

– Coś mi się wydaję, że się spóźnił.

– To już nie mój problem.

– Ale jak widać bardzo mu zależało na tym, by cię odprowadzić.

– Musieliśmy coś obgadać. A zresztą. Nie muszę ci przecież nic mówić.

– Czemu?

– Nie jesteś moim bratem. Ani moim ojcem. Ani opiekunem prawnym.

– No właśnie. Zjeżdżaj od mojej psiapsiółki. Mam być zazdrosna? Czemu mnie nie pytasz o takie rzeczy, co?

– No dobrze... – wzdychnął. – Kochana siostrzyczko... – rzekł sarkastycznie. – Czy jest u ciebie...

– Nie. Dzięki, że pytasz – przerwała mu.

– Widzisz? Nawet nie muszę kończyć – zwrócił się w moją stronę.

– A co zrobisz, jeśli teraz ja zapytam o twoją pracę? – spytałam zaplatając ręce na piersi.

– To odpowiem. Ale i tak nie licz na jakieś sensacje. Czasem jest tak nudno, że przelatujący owad byłby inspiracją do napisania książki. Chyba złożę papiery o przeniesienie – wyznał.

– Ani mi się waż – rzekłam gwałtownie.

– A to ciekawe... – założył ręce na piersi. – Kiedyś wspólna praca w jednym miejscu to była codzienność...

– To nie tak. Ja po prostu wiem, gdzie mogliby cię przenieść.

– Gdzie niby?

– Do lokalu Lucy.

– A czemu niby tam?

– Bo pracowników tam mało podobno.

– Czemu niby miałbym ci wierzyć?

– Mówiła mi.

– Kiedy niby?

– Kiedyś na pewno.

– Mhm... A was ilu tam? – spytał, zmieniając poniekąd temat.

Zastanowiłam się głębiej nad odpowiedzią.

– Sześciu. Dlatego myślę, że w pierwszej kolejności zatrudniliby cię właśnie tam. Poza tym... Chyba oboje bylibyście zadowoleni, prawda?

Samuel spojrzał się na mnie spode łba.

– A jak ci się tam nudzi, to książkę o owadach pisz – wtrąciła się Olka.

Jego wzrok powędrował na siostrę. Po chwili wrócił na mnie, a chłopak rzekł:

– Suń się, chcę wyjść.

– Wiesz, że już go tam dawno nie ma, prawda?

– Do domu chcę wyjść – pomachał mi kluczykami przed nosem.

– Nie te klucze.

Spojrzał na nie i przeklął pod nosem.

– Widział ktoś moje klucze od domu?

– Na szafce powinny być – rzekła Olka. – Obok mojego telefonu ostatnio je widziałam.

– Ok, dzięki.

– Tylko spróbuj go dotknąć...

– Ok.

Po chwili chłopak wrócił z kluczami i znów zaczął machać nimi pod moim nosem.

– To teraz mnie puścisz, czy może mam wyskoczyć z okna? – spytał.

– Nie wiem... Zastanowię się...

– To się pośpiesz.

– No dobra... Nie będę już taką okropną przyjaciółką... – odsunęłam się od drzwi.

– Dziękuję za łaskawość – odrzekł z ironią.

– Czekaj! – krzyknęła Olka.

– Co? – spytał Sam.

– Coś ci z kieszeni wystaje – zauważyła.

– Co niby?

– Czy to nie jest...

– Ym... Nie? – powiedział wychodząc.

– Mój telefon! – dziewczyna rzuciła się z kanapy w pogoń. – Wracaj tu!

– Ani mi się śni! – chłopak wsiadł na motocykl i odjechał.

– Wrócisz tu! – krzyknęła stojąc w progu. – Wiem, że tu wrócisz!

– Oluś... Nie przejmuj się... – powiedziałam pocieszającym tonem.

– Ale on ma mój telefon! – krzyknęła.

– Mam coś lepszego iż telefon. Propozycja nie do odrzucania.

– Co takiego? – spytała smutna.

– Chcesz być księżniczką?

– Betty, coś ty brała?... Poproszę o to samo.

– Za kilka dni jest przyjęcie urodzinowe. Mogłybyśmy być humatroniczymi księżniczkami.

Dziewczyna uniosła brew. Pokazałam jej zdjęcie Vincenta. Na jego widok dziewczyna omal nie udusiła się ze śmiechu.

– My byśmy na pewno lepiej wyglądały – dodałam.

Dziewczyna nie mogła z siebie nic wydusić, bo śmiała się bezgłośnie. Kiwnęła jedynie głową.

– To chcesz, czy nie?

Znów kiwnęła.

– No i gites. A teraz krótka drzemka, to może załapiemy się jeszcze na tort lub jego pozostałości.

– Ooo... I to jest dobry plan! – powiedziała, po czym obie pobiegłyśmy na górę.