Mangle w pewnym momencie się od nas odłączyła i poszła swoja drogą. My natomiast miałyśmy zamiar rozdzielić się dopiero przy głównych drzwiach. Jednak zanim je otworzyłam, spojrzałam na kuzynkę. Na jej twarzy widniał sztuczny uśmiech.

- Co jest? - spytałam.

Cała nasza konwersacja odbyła się bez osób trzecich i po polsku, więc nie muszę go oznaczać kursywą.

- Czy zawsze musi coś być? - spytała.

- Nie wiem, taką masz minę.

- Jestem robotem, ja nie mam min.

- W takim razie mam chyba schizofrenię - zażartowałam.

Kuzynka na chwilę się uśmiechnęła.

- Kiedy wracacie do Polski? - spytała.

- Pod koniec sierpnia, a co?

- Nie, nic... Tak po prostu. Wrócisz tu za rok, co nie?

- Jasne. Czemu nie?... No chyba, że będę miałaś jakiś ku temu powód, by nie wracać.

- Dużo się... Dużo się zmieniło od tego czasu? - spytała.

- No cóż... Wszyscy urośli, to wiadome. „Roxy's" się rozwija, mają coraz więcej klientów. Interes kwitnie.

- A mój pokój?

- Twój pokój? - zaśmiałam się. - W kawałkach. Rozsypał się na części pierwsze. Szczególnie na pierwiastki radioaktywne. Nie no żartuję. Cały. Praktycznie nienaruszony.

- Praktycznie?

- No tak. Raz tylko Sam tam spał.

- Już po nim - rzekła.

- Słuchaj, jeśli naprawdę byłaby taka możliwość, że jednak byłyby tam jakieś pierwiastki...

- Spadaj - przerwała z przekąsem, a ja się zaśmiałam.

- Może jakieś promieniowania gamma na niego zadziałały i zmieni się w zielonego ufoludka.

- Albo przynajmniej będzie... - urwała. - Nieważne. Przecież nic się tam takiego nie dzieje!

- No dobra, dobra - wystawiłam ręce w geście obronnym.

- Wiedz, że ja wiem, gdzie mieszkacie.

- No dobra, już, nie było tematu.

- No.

- Ale wiesz, że nie możesz go zabić?

- Czemu niby?

- Od tego momentu jako robot byłby bliżej twojego zmechanizowanego serduszka - droczyłam się z nią.

- Co to, to nie! Na złom i tyle!

Znów się śmiałam. Luna po jakimś czasie się uspokoiła i gwałtownie zmieniła temat:

- Miałaś jakąś sprawę w Polsce w związku z tym?

- Jaką spra... - nagle domyśliłam się, o co jej mogło chodzić. - Nie. Miałam wtedy dwanaście lat. Według polskiego prawa wszystkie wykroczenia poniżej trzynastego roku życia są klasyfikowania jako tak zwana demoralizacja.

- No i spoko. Nie chciałabym, abyś kisiła się w poprawczaku czy innym takim.

- Dobra, zmieńmy temat. Jak to możliwe, że jest po szóstej, a ty wciąż aktywna, co?

- Coś chyba jednak zostało ze mnie z humatronika.

Przytaknęłam jej.

- Jakieś plany na dziś? - spytałam, by jakoś jeszcze rozluźnić sytuację.

- Pasowało by tych gostków z mej placówki zebrać do jednej kupy, zanim ktokolwiek inny żywy się zorientuje. A pewnie się rozleźli po całym budynku.

- Współczuję.

- A może byś mi pomogła, jeśli nie masz na dziś żadnych planów?

- Kolejne prace społeczne - zaśmiałam się. - No dobra, niech ci będzie. Może znajdę jakiś wolny termin w grafiku.

Luna poczochrała moje włosy i obie poszłyśmy w głąb budynku. Trochę nam zajęło samo zlokalizowanie tych wszystkich tosterów, a co dopiero ich transport. Byli ciężcy. Niewyobrażalnie. Zakwasy będą jak nic. Ja się dziwiłam, że jako tako dawałam sobie z nią radę, jak ja ledwo ławkę w sali gimnastycznej jestem w stanie w pojedynkę przenieść.

Minęła jedenasta. Byłam głodna, a pracy przed nami jeszcze trochę zostało. Usiadłam pod ścianą zdyszana.

- No to chwila odpoczynku, bo widzę, że zaraz mi tu zdechniesz - rzekła Luna.

- Dzięki za tę łaskę... - rzekłam z ironią.

- Słuchaj, jak już tak siedzisz, to może dałabyś, to znaczy pożyczyłaby mi ładowarkę, co?

- To ty masz telefon? - spytałam zdziwiona.

- Tego starego grata. To co? Jak będzie?

- Może... Bo mój też jest już na wyczer... - przerwałam. - GDZIE ZNÓW U LICHA JEST MÓJ PLECAK?! - akcentowałam każde słowo. - Serio? SERIO? To już drugi raz! Ja pitolę... - wstałam gwałtownie i prężnym krokiem zmierzałam ku biurowi.

- A ty gdzie?! - zawołała Luna doganiając mnie.

- Po swoją zgubę.

- Jest w niej ładowarka?

- I nie tylko.

- No to na co my kuźwa jeszcze czekamy! - złapała mnie za rękę i wnet znalazłyśmy się w omawianym wcześniej pomieszczeniu.

Kolejna z mocą teleportacji. Jak ja tego nie lubiłam...

Znów przez chwilę kręciło mi się w głowie.

Od tego momentu, oprócz tych oznaczonych kursywą, wszystkie rozmowy były w języku angielskim.

- Oddawaj to - krzyczał Scott do Vincenta, próbując mu odebrać rzecz.

- A nie... - rzekł z przekąsem jeszcze dalej wyciągając w górę plecak. - Nie dla psa kiełbasa.

Tak. Vincent był wyższy od Scotta.

- Mogła nie zostawiać - wtrącił Mike.

- To nie jest wasze! - rzekł Scott.

- Twoje też nie!

- Zdaję mi się, że państwo mają coś, co należy do mnie - wtrąciłam, gdy w głowie przestało mi się kręcić.

- Wróciłaś się? - spytał z niedowierzaniem Vincent.

- Nawet nie wyszłam - odpowiedziałam.

- Naprawdę? - spytał również z niedowierzaniem Mike.

- Nie, na niby. A teraz oddawaj mi to.

- Bo co? - spytał Vincent z uśmiechem pod nosem.

- Głuchy jesteś? Powiedziała coś do ciebie - syknęła Luna podchodząc do niego.

- Wo... Jak to możliwe, że ten toster jeszcze żyje? - spytał Vince.

- Ja ci zaraz dam toster... - Luna już się chciała rzucić na niego, ale złapałam ją za przedramiona. Scott dla bezpieczeństwa odsunął się od szatyna w fioletowej koszuli.

- Uspokój się, idiotko! - krzyknęłam.

- Po moim... A zresztą puść mnie! - szarpała się.

- Nie!

- Potrzebuję tej ładowarki!

- Vincent, oddaj mi to po dobroci, albo ją puszczę - zagroziłam.

- Nie boję się - rzekł poważnym tonem.

- Jak chcesz.

Puściłam ją. Zanim chłopak zdążył zareagować, został uziemiony ciężarem wściekłej robotki. Przepychali się, darli... mój plecak... ale sami zresztą też... dopóki dziewczyna nie wydarła z jego rąk mojej własności i wygrzebując z niej ładowarkę, podniosła ją triumfalnie.

- Teraz ładowarka jest moja! Moja! - zaśmiała się psychopatycznie. Plecak trzymała w drugiej łapie... szponie... ręce... cokolwiek ona tam ma... praktycznie tuż przy ziemi.

Nie powiem, był poszarpany. Nawet bardzo. Od tego dnia mówiłam na niego resztki. Co prawda można było jeszcze z niego korzystać, ale prawdopodobieństwo, że z niego coś wypadnie, było znacznie większe.

- Do zwrotu - powiedziałam.

- Tak, tak...

- Plecak.

- Co? A, tak - podeszła do mnie i oddała mi resztki.

- Nic ci nie jest? - spytał Mike Vincenta, podając mu pomocną dłoń.

- Mogłoby być lepiej - purpurowy wstał za pomocą kolegi.

- Teraz przynajmniej możesz powiedzieć, że dziewczyny na ciebie lecą. I to dosłownie.

- Bardzo śmieszne.

- Masz całe zadrapane ręce - rzekła Luna do Vincenta zmieniając nagle temat.

- Hmm... Ciekawe dlaczego?

- No cóż...

- Radzę ci to przemyć i to dosyć szybko, bo pierwsi klienci mogą już być - rzekł Scott.

- Pomogłabym ci, no ale... Ukradłeś mi plecak.

- Sama żeś go zostawiła!

- Nieważne. I tak go oddać nie chciałeś.

- Weź, to było dla żartów.

- Nie śmieszne.

- Wiesz może, czy wentyle prowadzą do toalet? - spytał Mike Luny.

- Powinny.

- Dobra, chodźmy, bo już mi krew zasycha. Gdyby to były same rany, to jeszcze ok, ale to, to mam wszędzie. Nieprzyjemne uczucie.

- Dobra, niech będzie, poświęcę się - rzekła Luna. - Idź pierwszy. Będę cię kierować.

Luna i Vincent zniknęli w wentylu. Wzięłam mój poszarpany plecak i pożegnałam się z chłopakami. Wyszłam z biura. Mijałam pokoje, w których powoli gromadzili się ludzie.

Chwila, a czy przypadkiem nie zostało jeszcze kilka robotów do przeniesienia?

A nawet gdyby, to trudno. I tak jej wystarczająco pomogłam.

Gdy przechodziłam blisko łazienek, usłyszałam metaliczny odgłos kołatania wentyli. Wychodząc z pomieszczenia dostrzegłam kątem oka sylwetkę strażnika z dziennej zmiany, ale nie zwróciłam na niego szczególnej uwagi i wyszłam, delikatnie zamykając za sobą drzwi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ferie się powoli kończą...

Smutam, bo trzeba będzie wrócić do szkoły, niestety.

A tak dobrze się nic nie robiło...

Tak czy inaczej mam nadzieje, że rozdział się spodobał <3

Do następnego

~Betty