— No więc...

Dlaczego płakałeś?

I dlaczego wróciłeś już do domu?

— J-Ja...

Kilka dni temu stało się c-coś strasznego.

— Mógłbyś powiedzieć o co chodzi, proszę?

— Umm...

Boję się, że jak ci powiem co się stało to nie będziesz chciał mnie znać haha

— Nie mów tak

— Taka prawda

No więc, mam zaburzenia odżywiania.

A przynajmniej tak powiedziała pani psychiatra.

Wczesniej chodziłem na terapię i inne gówna, ale potem doszedłem do wniosku, że to mi nie pomaga w żaden sposób i tylko marnuję kasę rodziców, więc powiedziałem im, że jest już wszytko okej i poprosiłem, aby mnie wypisali.

I naprawdę było wszystko okej.

Ale, po prostu z dnia na dzień moje samopoczucie się pogorszyło a ja nie pragnąłem niczego innego poza pustym żołądkiem i śmiercią.

A-A kilka dni temu...

— Słucham cię...

— A kilka dni temu, w nocy... Boże, nie mogę... A kilka dni temu dostałem napadu i jak świnia zacząłem jeść wszystko co było w zasięgu mojego wzroku.

A-Ale to nie byłem ja, uwierz mi.

I babcia to usłyszała i zobaczyła mnie prawie śpiącego, a wokół mnie bałagan po jedzeniu. Myślałem, że na mnie na krzyczy, że wyzwie mnie od dziwadeł i grubasów, a ona mnie przytuliła i cos tam mówiła, ale nie nic do mnie nie docierało.

— To chyba dobrze, Jiminnie?

— T-Tak, było dobrze.

Myślałem, że jestem akceptowany przez chociaż jedną osobę z mojej rodziny.

A-Ale ona, kiedy tylko zasnąłem, z-zadzwoniła do m-moich rodziców i z-zaczęła mówić, że w-wychowali jakiegoś dzikusa, m-mówiła o mnie b-bardzo złe rzeczy.

A r-rano, kiedy się o-obudziłem miałem g-godzinę na spakowanie się.

— Jiminnie...

— Tak b-bardzo cię p-ptrzebuję hyung.