Pov Holly

Robienie obiadu to nie był nawet taki najgorszy pomysł. Jak coś robię to czas mi szybciej płynął i nie mam tyle czasu na myślenia. Poza tym chyba polubie gotowanie, bo jest to bardzo przyjemne i dość łatwo mi wychodzi.

- Długo jeszcze? - do moich uszu dociera głos Nialla. Jest zniecierpliwiony, ale na szczęście nie zły.

- Nie, dziesięć minut i będzie gotowe - mówię i odlewam makaron. Sos zrobiłam z przepisu, który znalazłam w internecie. Jest on łatwy do zrobienia i wydawał mi się, że będzie smaczny.

- Jeśli okaże się zjadny yo ty będziesz od dziś gotować. Mi nigdy to nie wychodziło i męczę się nawet przy robieniu zupki chińskiej - komunikuje i opuszcza kuchnię. Powinna się cieszyć z tej jego nagłej zmiany, ale wiem, że musi to być z czymś związane. Jeszcze dwa dni temu nie odzywał się do mnie i nawet nie patrzył w moją stronę, a teraz normalnie rozmowia.

Nakłada jedzenie na dwa talerze, a jeden, na którym jest dwa raz większą porcja niosę do salonu tam gdzie przed telewizorem siedzi Niall. Kładę na stoliku i wracam do kuchni. Mój talerz biorę ze sobą na górę.

Wchodzę do pomieszczenie i jedzenie odstawiam na biurko i przyzwyczajenia zaglądam na wyświetlacz w telefonie. Dawniej dziennie odbierałam mnóstwo wiadomości.

Nie małe zdziwnie przeżywam gdy widzę, że jednak otrzymałam wiadomości i to od numeru nieznanego. Od razu ją wyświetlam.

Od Nieznany:
Piszę do ciebie, bo zapomniałem ci dać swój numer, a chciałem byśmy mieli kontakt. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko dobrze. Louis.

W tej wiadomości najbardziej dziwi mnie to, że podpisał się swoim inieniem, a w wiadomości do mnie powinien napisać jeszcze nazwisko.

Lecz istnieje także możliwość, że zrobił to z przyzwyczajenia.

Odkładam więc komórkę i biorę się za jedzenie. Najpierw jednak wyciągam z torby puszkę pepsi, którą sobie kupiłam rano, a nie wypiłam w szkole.

Zjadam, oglądam serial na komputerze i kładę się spać.

***
Zastanawiam się czemu zawsze musimy mieć angielski na ostatniej lekcji. Jestem już zmęczona po całym dniu nauki i muszę przyznać, że szczególnie dziś nie mam na nic ochoty.

Na szczęście ta lekcja dość szybko się skończyła. I mogę nareszcie wrócić do domu.

- Holly muszę z tobą porozmawiać - mówi pan Tomlinson nim odpuszczam klasę.

Trochę to dziwne, że znowu chce ze mną gadać.

Powoli do niego podchodzę.

- Mieszkamy w pobliżu, więc dziś też mogę cię odwieźć. To dla mnie żadne problem, a ty nie będziesz musiała tyle iść - proponuje, a mnie to zbyt nie cieszy. Nie potrzebuje tak zażyłych relacji z moim nauczycielem.

- Nie trzeba, sama sobie poradzę - informuje go i odwracam się, ale on delikatnie chwyta mnie za ramię.

- Znam twoją sytuację i chcę mieć pewność, że bezpiecznie dotrzesz na miejsce.

Powinnam była mu nakłamać.

Im więcej waszych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział..

Przypominam tezy głosowaniu na moim profilu.